ΕΥΑΕΡΑ: «Δείξε τους θάνατο, να ευχαριστηθούν τον πυρετό!»

Γράφει
η Εύα Τσαροπούλου

Τη λες και «εκρηκτική» την εβδομάδα που πέρασε, η οποία στοίχισε τη ζωή σε δεκάδες ανθρώπους και τραυμάτισε πολλούς περισσότερους, είτε στο σώμα, είτε στην ψυχή. 

Απ’ τη γειτονική Κωνσταντινούπολη, μέχρι τούτη τη γη που την πατούμε, την αθηναϊκή, όπου ευτυχώς το κακό το προλάβαμε πριν «σκάσει» στα μούτρα μας, ο εφιάλτης της τρομοκρατίας αρχίζει να στοιχειώνει και πάλι τον ύπνο μας, δεδομένης της αδυναμίας μας να προφυλαχτούμε από έναν εχθρό που δεν τον καταλαβαίνουμε.

Μαζί με τον αληθινό κίνδυνο, δεν

παραλείψαμε, βέβαια, να ζήσουμε και τον «πλαστό», με το τηλεφώνημα για ύπαρξη βόμβας στα γραφεία της EΡΤ OPEN, που κράτησε κλειστή τη Μεσογείων για αρκετή ώρα, ταλαιπωρώντας τον κόσμο και δίνοντας λαβή για νέα, κακεντρεχή, απρεπή και -κατά τη γνώμη μου- παντελώς άκαιρα σχόλια, λες και δεν είχαμε ήδη αρκετές…

Ηθελημένα, για πρώτη φορά, ανακατεύτηκα κι εγώ σε κάποια απ’ αυτά, διότι θεώρησα εξωφρενικές τις κορώνες περί καψίματος» των υπαλλήλων της ΕΡΤ, περί ανατινάγματος των γραφείων και γενικώς περί στάχτης και μπούρμπερης, που μόνο ορθολογιστικές δεν τις λες. Θα μου πεις: Τι θέλεις και μπλέκεσαι; Δεν έμαθες ακόμα ότι με την ανοησία δεν τα βάζεις, αφού σε ρίχνει στο επίπεδό της και σε νικάει λόγω μεγαλύτερης εμπειρίας; Ομολογώ ότι, αν και το ξέρω, αυτή τη φορά μου φάνηκαν τόσο απαράδεκτες αυτές οι «κραυγές», τόσο ελεεινή η ευχή του «να πεθάνουν όλα τα μιάσματα», ειδικά από ανθρώπους φιλελεύθερους, οι οποίοι υποτίθεται ότι εργάζονται με αντικείμενο τον άνθρωπο! Αν αυτοί είναι οι καλύτεροι που έχουμε, τότε τι να περιμένει κανείς απ’ τους άλλους…

Ακόμα και ως αστείο (που δεν ήταν, όπως έσπευσαν να μου επιβεβαιώσουν, για την ελάχιστη περίπτωση που θα είχα παρεξηγήσει), η κακογουστιά του με ξεπερνάει!

Είμαι απ’ αυτούς που πιστεύουν ότι ο δημόσιος τομέας χρειάζεται αναδιοργάνωση και σίγουρα «ελάφρυνση» (για να το πω ευγενικά) από αρκετά «μιάσματα», που ρουφάνε καθημερινά το αίμα και όσων ελαχίστων υγειών έχουν απομείνει, προσπαθώντας να κάνουν κάτι καλό, εκεί που τους έλαχε να είναι. Αλλά πέρα απ’ το ότι δεν μπορώ να σκεφτώ κανέναν καλό λόγο, που θα έδινε το δικαίωμα στον οποιονδήποτε να κάνει κακό σε κάποιον άλλον, είναι θεωρώ αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η αφαίρεση της ζωής των «μιασμάτων», κανένα πραγματικό πρόβλημα δεν θα έλυνε στην κοινωνία που ζούμε, αφού σίγουρα κάποιον καλό τρόπο θα έβρισκε η καλή μας κυβέρνηση να μας επιβαρύνει με καινούργια!

Θέλω να πω, άντε, ας μην σταθώ στο αναφαίρετο δικαίωμα στη ζωή, που μοιάζει να μην θεωρείται τόσο δικαίωμα, ούτε τόσο αναφαίρετο, από μερίδα ανθρώπων που κορδώνονται και για φιλελεύθεροι, στέκομαι όμως στην ανοησία και στην ευκολία με την οποία τέτοιου είδους «ευχολόγια» ποτέ δεν θα μας πάνε παραπέρα, αφού μάλλον, δεν ξέρω -λέω εγώ τώρα- δεν οδηγούν σε πραγματικές, ουσιαστικές λύσεις, αλλά σε ανόητες και ακραίες. Άραγε πόσο καλύτερους μας κάνουν απ’ τους φασίστες που τόσο οικτίρουμε κατά τα άλλα;

Δηθενιές, φίλε! Όλα είναι δηθενιές! Είμαστε φίλοι της ελευθερίας, μόνο όταν πρόκειται για τη δική μας ελευθερία, είμαστε οπαδοί των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μόνον όταν αναφερόμαστε στα δικά μας δικαιώματα και όλοι μπορούν να έχουν άποψη για όλα, αρκεί αυτή να συμφωνεί με τη δική μας!

Η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ να εμποδίσω κανέναν ανόητο να εκφέρει την άποψή του. Είναι ίδιον της Δημοκρατίας βλέπεις –κι εγώ παινεύομαι πως ακολουθώ τις προσταγές της- να εκπροσωπούνται όλοι, ακόμα και οι ανόητοι! Ωστόσο, απόψεις σαν κι αυτές, όταν ακούγονται ή γράφονται δημόσια, αναρωτιέμαι πόση επικινδυνότητα μπορούν να κρύβουν!

Διότι, αν το πρώτο βήμα για μια λύση -κατά το φτωχό μυαλό μας- είναι να «καεί το σύμπαν», τότε πόσο εύκολο είναι, όταν το χέρι μας οπλιστεί και με τα κατάλληλα «όπλα», να κάνουμε στη μπάντα το νόμο και να ακολουθήσουμε τη δική μας παντιέρα δικαιοσύνης;

Να συμφωνήσουμε ότι μιλούμε για εξωφρενικά πράγματα, ναι; Να αποδεχτούμε ότι, αν αυτό είναι το επίπεδό μας, έννοιες όπως η οπλοχρησία ή η θανατική ποινή, για παράδειγμα, είναι ουτοπικό και να συζητιούνται ακόμα;

Δεν ξέρω, αλλά κανένας νοήμων άνθρωπος δεν μπορεί να παραδέχεται τη βία ως λύση σε κανένα πρόβλημα! Δεν παίρνουμε το νόμο στα χέρια μας, ακολουθώντας τα πρωτόγονα ένστικτά μας, απ’ τη στιγμή που ζούμε σε οργανωμένες κοινωνίες. Ο νόμος, αν δεν μας αρέσει, μπορεί να τροποποιηθεί, αλλά δεν είναι ο καθένας αρμόδιος να τον εφαρμόζει! Όχι τουλάχιστον επειδή έτσι γουστάρει ή επειδή μπορεί!

Είμαι πολύ θυμωμένη.

Όχι επειδή κι εγώ δουλεύω στην ΕΡΤ. Αυτό είναι το λιγότερο κι αν το τηλεφώνημα τις προάλλες δεν ήταν φάρσα και συνέβαινε κάτι, η δική μου ζωή δεν αξίζει διόλου περισσότερο απ’ τις άλλες, έστω και υπαλλήλων που εργάζονται πολύ λιγότερο από μένα. 

Κατά το δικό μου μυαλό, όλες οι ζωές αξίζουν το ίδιο, άσχετα και εντελώς ανεξάρτητα με την παραγωγική τους ικανότητα!

Αυτά, εγώ τουλάχιστον, τα έχω λυμένα.

Εκείνο που με θυμώνει είναι πως δεν έχουμε καν την ωριμότητα ή τη στοιχειώδη παιδεία να γνωρίζουμε για τι πράγμα μιλάμε. Είμαστε τόσο πίσω, όσο οι «κακές πεθερές», που στα παλιά χρόνια δηλητηρίαζαν λίγο-λίγο το φαγητό της νύφης τους, μέχρι που τις ξεπάστρευαν τελικώς.

Το χειρότερο αυτής της ανοησίας μας, αυτής της ανωριμότητάς μας, αυτής της έλλειψης παιδείας μας είναι άλλο:

Όσο πιστεύουμε ότι με αυτόν τον τρόπο –βία στη βία- μπορεί να λυθεί το οποιοδήποτε πρόβλημα, τόσο πιο ευάλωτοι είμαστε απέναντι στον καθένα που θα θελήσει να μας πουλήσει την οποιαδήποτε «καλύτερη λύση» στο πρόβλημά μας. Δηλαδή, έχοντας εξοικειωθεί με την ιδέα του «χειρότερου», έχοντας αποδεχτεί ότι με μία βόμβα μπορούμε να καθαρίσουμε, μια οποιαδήποτε «λιγότερο βίαιη» λύση, μπορεί να μας φανεί σίγουρα «βέλτιστη» (ως μη χείριστη) και την αποδεχόμαστε χωρίς να τη συγκρίνουμε ή να την αξιολογήσουμε μέσα από μία διαδικασία πολλαπλών επιλογών.

Για μένα το ύψιστο δικαίωμα, μετά το δικαίωμα στη ζωή θα έπρεπε να είναι το δικαίωμα στη Δυσπιστία…

Δυσπιστία για οτιδήποτε μας πλασάρεται αμάσητο ως «καλή λύση», κυρίως για προβλήματα που τα δημιουργεί ο ίδιος, αυτός που μας πλασάρει και την επιφανειακή τους λύση…

Μία λύση που, στη δική μου λογική,  απλώς δημιουργεί ανθρωποφάγους…

Το ότι άνθρωποι, κατά το κοινώς λεγόμενο «μορφωμένοι», αποδέχονται τη μετατροπή τους σε ανθρωποφάγους με ευκολία, αντί να επιδιώκουν καθημερινά την απλή, κοινή λογική, δεν μπορεί να αποτελεί καλό οιωνό για οτιδήποτε αφορά αυτή την πατρίδα και κάνουν το «δεν υπάρχει σωσμός» καθημερινότητα και το «θα τα βροντήξω, θα τους βάλω και φωτιά» εθνικό ύμνο…

Αλλά δεν πειράζει, μωρέ, όλα καλά!

Την επόμενη μέρα, όλοι θα σπρώχνονται να καταδικάσουν την «αποτρόπαιη ενέργεια» και θα τρέχουν να γίνουν «Ζεσουίδες» στα προφίλ τους στα κοινωνικά δίκτυα. Με αυτόν τον τρόπο, θα ησυχάσουν την κοινωνική τους συνείδηση, μέχρι την επόμενη φορά που θα θυμηθούν να φαγωθούνε για κάποια άλλα «μιάσματα»…

Creep - Radiohead

https://www.youtube.com/watch?v=MjXzA4EtjoI