Μεταξύ μας με καφέ και με τσιγάρο (Νο 101)

Το εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost

δια χειρός Πέμης Γκανά

Πεθαίνουν τα Κάστρα;

Καλημέρες - που λέει και η μαμά- και μάλιστα πολύυυυ θυμωμένες καλημέρες...

Είμαι ο Παναγιωτάκης και έχω νευριάσει πολύ με την μαμά μου...

Ρεζίλι με έχει κάνει.

Το περασμένο Σάββατο, λοιπόν, το βράδυ, πήγαμε στο σπίτι της Αθηνάς της φίλης της μαμάς, καλά φοβερό σπίτι, όπου και να κοιτάξεις θα δεις

πολύχρωμες γυάλες γεμάτες με ζαχαρωτά, μας μέλοου, και σοκολατάκια, ότι δηλαδή απαγορεύεται στο δικό μας σπίτι.

-Μην τρώτε αηδίες, λέει η μαμά και όλο μας διαβάζει τα συστατικά από τις συσκευασίες, κάτι πανδύσκολες λέξεις που είναι δηλητήρια (έτσι τουλάχιστον λέει η πανέξυπνη μαμά μου).

Καλά εννοείται πως την κοροϊδεύουμε και στο σχολείο αγοράζουμε ζελεδάκια, έλα όμως που η πονηρή το κατάλαβε και δεν μας δίνει χρήματα για το κυλικείο παρά μας φτιάχνει καθημερινά «υγιεινό κολατσιό», και πρέπει να πηγαίνουμε κρυφά σε μπαμπά και παππούδες για να μας δίνουν λίγα ευρώ...

Μαμά να σου πετύχει!

Τέλος πάντων, πήγαμε που λέτε στην Αθηνά με το φοβερό σπίτι.  Που μας αφήνει να κάνουμε ό,τι μας κατέβει στο κεφάλι, όπως για παράδειγμα να παίξουμε με τα τύμπανα και τις τρομπέτες και τις μαράκες, να φάμε στο τραπεζάκι του σαλονιού, και να ζωγραφίσουμε με τέμπερες στο πάτωμα!

Καλά αυτή η Αθηνά είναι φοβερή!

Δίνει σε μένα και τον αδελφό μου το Δημήτρη -αυτό το θεόμουρλο τύπο με τα χαζά γυαλάκια του- κρυφά σακουλάκια με γλειφιτζούρια και μας κλείνει πονηρά το μάτι για να μην το πούμε στην μαμά, που πάντα μας φωνάζει μ αυτήν την ενοχλητική της φωνή : «Ναι, νομίζετε δεν σας βλέπω»...

Το Σάββατο το βράδυ όμως και ήταν μάλλον βαρετά γιατί οι μεγάλοι μιλούσαν για κάποιο «Κάστρο», που πέθανε!

-Πεθαίνει το κάστρο Αθηνά; την ρώτησα.

-Ναι, πεθαίνουν και τα Κάστρα όταν γεράσουν, μου είπε.

Πέρασε και η μαμά και την πέταξε πάλι την εξυπνάδα της:

-Γκρεμίζονται, κάποια Κάστρα, Παναγιώτη, γκρεμίζονται πολύ πριν γεράσουν και πεθάνουν...

Σιγά μην κατάλαβα...

Άρχισαν τότε όλοι να τσακώνονται μεταξύ τους, η μαμά να λέει κάτι για κάτι που θύμιζε μύγα ...τσε τσε ή και τέτοιο... το είχε λέει χρόνια πάνω από το κρεβάτι της και πως της το έκαναν αυτό...

Η Αθηνά της είπε: καλώς ήλθες στον κόσμο των ενηλίκων, και άρχισαν πάαααααααλι να τσακώνονται και τίποτα δεν κατάλαβα...

Και είπαν και για τον Τσίπρα -τον πρωθυπουργό καλέ, αυτόν που η μαμά καμιά φορά τον λέει και Τσίμπλα, ότι πήγε πενταήμερη εκδρομή στην Κούβα, αντί να κάτσει εδώ και να τελειώσει με μια αξιολόγηση...

Τώρα τι σχέση έχουν τα Κάστρα με την Κούβα, και την αξιολόγηση, ούτε που κατάλαβα, ούτε που με νοιάζει!

Οι μπαμπάδες πάλι είπαν : «πολλά ντεσιμπέλ», κούνησαν το κεφάλι τους και φύγαν να πάνε να μαστορέψουν κάτι.

Μετά οι μαμάδες άνοιξαν ένα σακουλάκι με καραμέλες και η μαμά μου, αν θέλετε να ξέρετε, τις τσάκισε...ναι αλήθεια...τίποτα δεν έμεινε για μένα...

Τους παράτησα λοιπόν τους μεγάλους και πήγα να παίξω με τον Δημήτρη και την Ίριδα...

Χάλια ήταν και εκεί, ο Δημήτρης δευτεράκι και η Ίριδα ακόοοομη στο νήπιο, ξεστόλιζαν και ξαναστόλιζαν το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, βλακείες δηλαδή, που ένα τριτάκι, σαν εμένα, ποτέ δεν κάνει ...

Βαρέθηκα πάρα πολύ και μούτρωσα και αναγκάστηκε η Αθηνά να μου δώσει ένα παγωτό φράουλα -στα εντελώς κρυφά- για να χαμογελάσω πάλι και να μην είμαι «ασκημομούρης».

Πολύ την αγαπώ αυτήν την Αθηνά τελικά!

Πήγα λοιπόν την Δευτέρα στο σχολείο και ρώτησα την δασκάλα μου «αν πεθαίνουν τα Κάστρα» και όλοι στην τάξη άρχισαν να γελάνε.

-Το κάστρο, μου είπε ο εξυπνάκιας της τάξης, σαν τον Ανιάν στον μικρό Νικόλα για να καταλάβετε,  είναι ουδέτερο ουσιαστικό και φυσικά δεν ζει για να πεθάνει.

-Το ξέρω εξυπνάκια, του είπα θυμωμένος και άρχισα να κάνω «γραμματική αναγνώριση» της λέξης για να μην με περάσουν για χαζό οι συμμαθητές μου.

(Ρεζίλι με έκανε αυτή η μαμά, όπως παλιά στη πρώτη που η δασκάλα μας ζήτησε να πούμε τα αγαπημένα μας ποιήματα και εγώ άρχισα να τραγουδώ «Το πειρατικό του κάπτεν Τζίμ» και την «Φάτα Μοργκάνα» και όλοι γελούσαν μαζί μου...)

Η δασκάλα, πάλι, πολύ έξυπνη και πάρα πολύ καλή και πολύ σοφή, στο διάλειμμα,  μου εξήγησε τι συμβαίνει:

-Ήταν, λέει, ο Κάστρο ένας επαναστάτης ξακουστός που πέθανε! Έγινε μύθος, τραγούδι, βιβλίο. Έκανε την επανάσταση του μα στο τέλος κάτι στράβωσε...

-Τι σημαίνει αυτό; ρώτησα το μεσημέρι την μαμά, και εκείνη μου απάντησε μ έναν στίχο που πολύ πολύ αγαπά:

 «Εφιάλτης ήταν τ’ όνειρο», Παναγιώτη μου, «μα αλήθεια ήταν το πάθος»

...Είναι θεόμουρλοι οι μεγάλοι...

Δεν κατάλαβα τίποτα...

Το καταλάβατε λοιπόν γιατί έχω θυμώσει με την μαμά μου;;;

Δεν είναι σαν τις κανονικές μαμάδες όλου του κόσμου, μας μαθαίνει παράξενα τραγούδια, είναι ξεχασιάρα, δεν φτιάχνει κουλουράκια, μελομακάρονα και κουραμπιέδες και καίει τα κέικ και τις τηγανητές πατάτες...

Λυπάται για τα Κάστρα όταν γκρεμίζονται και μας λέει πως πρέπει πάντα να αμφισβητούμε, να ψάχνουμε και να ρωτάμε.

Α! Και να κάνουμε επαναστάσεις, μα δεν της αρέσει η φασαρία μας...

Θεόμουρλη δηλαδή...

Σας φιλώ και σας χαιρετώ και θα έχετε νέα μου σύντομα!

ΥΓ.  Ζήτησε ο αδελφός μου δώρο από τον Άγιο Βασίλη...τόσο μωρό δηλαδή...και η μαμά είπε πως Άγιος Βασίλης υπάρχει εάν θέλεις να υπάρχει... Εντάξει, της είπα κι εγώ, θέλω ο Άγιος Βασίλης να μου φέρει ένα καινούργιο τάμπλετ...

Και η μαμά είπε πως ο δικός της Άγιος Βασίλης πέθανε, γκρεμίστηκε από το ίδιο κάστρο με τον Κάστρο και καινούργιο τάμπλετ θα δω στις 32 του άλλου μήνα....

Θεόμουρλη, σας λέω. Έχει κανένας μήνας 32;