Μεταξύ μας με καφέ και με τσιγάρο (Νο 102)

Το εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost

δια χειρός Πέμυς Γκανά

Ο Πάνος, η βραχονησίς και ο Ταγίπ εφέντης...

Το καμάρωσα το παλικάρι «φτου να μη σε βασκάνω βρε» του είπα (όχι ροχάλα, κάθετα όχι μαντάμ, απλά ένα απλό «πτου» του είπα) και τον σταύρωσα...

Τον καμάρωσα!

Ήρεμος, σίγουρος, και ολίγον βλοσυρός με βλέμμα ξέρεις ποιος είμαι εγώ; Ο υπουργός Αμύνης!

Να κοιτά συνοφρυωμένος, με σιγουριά τον φακό και να στέλνει παντού μηνύματα θάρρους και ύψιστης ανδρείας! (Όχι δεν είναι κουσούρι που του έμεινε από το Γιώτα κάτι του στρατού)

Κοιτούσε που λέτε τον φακό με

ύφος «εγώ κρατώ κυβέρνηση και Ελλάδα στην φούχτα μου» και έτριζε η γης όπου πατούσε!

Εντάξει, κείνος ήταν ίδιος κομάντο ή και κομαντάντε ή και κουμάντος (διαλέξτε και χρησιμοποιήστε κατά το δοκούν καθόλου δεν με κόφτει) σε ραχούλες, βραχονησίδες, και άγονες γραμμές, και εγώ εδώ, στα ένδοξα Βριλήσσια ριζωμένη, ενώ έπρεπε να είχα αρπάξει τη γαλανόλευκη και να πάω να ενωθώ με τους φόλοουερς του Πρόεδρου Πάνου...

«Πάνο θυμήσου μια ζωή μαζί σου»!

Μας ανύψωσε το καταρρακωμένο μας (από την κρίση και τα τερτίπια ενός Γερμανού ονόματι Σόιμπολες) Ελληνικό ηθικό.

Νιώσαμε Έλληνες!

Νιώσαμε και υπερήφανοι τόσο όσο τότε, που χαμε πάρει το Γιούρο, ένα πράμα!

(Πάει το αποφάσισα και από εδώ και πέρα όταν μιλάμε για αυτόν τον Πρόεδρο θα γράφουμε τη λέξη πρόεδρος με Π κεφαλαίο)

Τι χαστούκι στον Ταγίπ εφέντημ ήταν αυτό...

Ο εφέντης, είπαν, δεν έφαγε το μεσημεριανό σαραγλί και το απογευματινό του λουκουμάκι, μόνο τσάκισε τρεις ναργιλέδες και ήπιε δυο φλιτζάνια σαλέπι και για να ηρεμήσει, έστειλε, είπαν, μονομιάς διακόσιους Κούρδους και αντικαθεστωτικούς στα μπουντρούμια του εξπρές του μεσονυκτίου...

Τέτοια ζοχάδα...

Μεταξύ μας τώρα, και εγώ να ήμουν στη θέση του βλέποντας τον Πάνο από την μια, και τον άλλο, τον Κασιδιάρη με τ όνομα απ την άλλη, με τις τριανταδυό σβάστικες, τα δώδεκα σηματάκια τατουαζάκια των Ες Ες στο δεξί μπράτσο και με το βλέμμα «κάτσε καλά μη σου πετάξω κάνα ποτήρι νερό στην μούρη», όταν δεν φορούσε το μαύρο όλ τάιμ κλάσικ Ρέιμπαντ, ένα κρύος ιδρώτας θα με έκοβε, και αν κοιτούσα και λίγο πιο αριστερά και έβλεπα τους λοιπούς Συριζαίους με το αγέρωχο βλέμμα «εδώ ορέ είναι τα νοτιότερα σύνορα της αντικαπιταλιστικής, αντιιμπεριαλιστικής  Ευρώπης», σίγουρα δεν θα έβγαζα τσιμουδιά...

Ούτε κιχ...

Κατά όπως τα είπε και η Αυγή μαντάμ...

Η Αυγή της καρδιάς μας, που τότε στα δεκαπέντε που την διάβαζα έπρεπε να κατεβάζω και το λεξικό (όχι κυρία μου ΔΕΝ είχαμε τότενες ιντερνέτ) μπας και καταλάβω τι στα τσακίδια εννοούσε...

Μάλιστα, και αφού δίνει την ευλογία της η Αυγή, εμεις οι απλοί σανοφάγοι προσκυνάμε!

Έτσι λύνεται το Τουρκικό ζήτημα μαντάμ, δείχνοντας ομοψυχία, πυγμή και αποφασιστικότητα, διότι το δίλημμα τι Λωζάννη τι Κοζάνη μας έφτασε εδωνά...

Κατά τα άλλα τα λες και καλά.

Τα σπάσαμε τα Εξάρχεια, μα δεν θα το κάνουμε θέμα, διότι τα Εξάρχεια εάν θέλουν να λέγονται Εξάρχεια και να σέβονται τον εαυτό τους πρέπει να καίγονται κάμποσες φορές το χρόνο, σε Εθνικές επετείους, σχόλες, ημέρες συλλήψεων, ημέρες απεργιών πείνας και φυσικά του Αγίου Γρηγορόπουλου.

Α! και κάθε 17 Νοέμβρη, μην ξεχνιόμαστε.

Μια δυο απεργίες τις μετρήσαμε που τις χαιρέτησε και η ίδια η κυβέρνησις!

Έχετε βρε δει ποτέ κυβέρνηση να μην βλογά τα γένια της και να διαδηλώνει εναντίον του εαυτού της;

Όχι;

Καταλάβατε τώρα που ζείτε;

Και προπάντων τι έχετε να πείτε και να διηγηθείτε στα εγγόνια σας;

Είναι και η ΠΝΟ που κάνει απεργία και έχει δέσει τα καράβια κάτω στα ντόκια...

Ξεσηκώθηκαν λέει και οι σύντεκνοι.

Κάτω στην λεβεντογέννα Κρήτη.

Θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου, και το πληκτρολόγιό μου βεβαίως βεβαίως...

Ήρθε μέσα σ όλα και ένα υπουργός ανάπτυξης της Ελλάδας (όχι δεν είναι πλάκα, υπάρχει υπουργείο ανάπτυξης στην χώρα που ανθεί η φαιδρή πορτοκαλέα) ονόματι Παπαδημητρίου και είπε ο φωστήρας:

«Η υψηλή φορολογία δεν επηρεάζει την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων!»

Άλαλα τα χείλη των πανταχόθεν οικονομολόγων...

Ήμαρτον Κύριε και πίστεψε κανείς πως η περί λόγου ανάπτυξή σας ανακόπτεται με λίγη παραπάνω φορολογία;

Φιλ φρι να μας φορολογήσετε και άλλο!

Ήρθε και ο έτερος σταυραετός μου, ο Δημητράκης, και με ρώτησε το παιδί αγχωμένο αν είμαστε πλούσιοι...

-Εξαρτάται τι ορίζεις πλούτο, ψέλλισα στην προσπάθεια μου να κερδίσω χρόνο.

-Τι λες βρε μαμά ή είμαστε πλούσιοι ή όχι, με αποπήρε το έξυπνο μου.

-Έ λοιπόν αφού το θέτεις έτσι, σου απαντώ, «Όχι»!

Ηρέμησε, που λέτε, το παιδί.

-Α! Εντάξει γιατί ο Αποστόλης μου είπε, πως ο Φίλιππος τού είπε, πως ο νονός του είπε στον μπαμπά του Φίλιππου πως ο Αλέξης Τσίπρας τα παίρνει από τους πλούσιους και τα δίνει στους φτωχούς. Έτσι καμία σημασία δεν έχει που δεν είμαστε πλούσιοι, ο Αλέξης Τσίπρας θα μας κάνει!

Άλαλα τα χείλη των πρώην Αριστερών!

-Για κάτσε βρε Δημήτρη μου και σου έκανα ένα αστείο, πλούσιοι είμαστε βρε!

Ένας ντουβρουτζάς του ήρθε του παιδιού.

-Τι λες τώρα, ούρλιαξε, και θα έρθει ο Αλέξης Τσίπρας να μας πάρει τα λεφτά μας; Τα δικά μας λεφτά; Για να δώσει στους φτωχούς; Όχι αυτό είναι αδικία!

Άλαλα τα χείλη των πρώην Αριστερών (δις) .

Διότι, καρδιά μου, κομμουνιστής γίνεσαι δεν γεννιέσαι!

Σας ασπάζομαι και αγωνιστικά σας χαιρετώ, ραντεβού την άλλη εβδομάδα!