Μεταξύ μας με καφέ και με τσιγάρο (Νο 139)

Το εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost

δια χειρός Πέμης Γκανά

Στα βουνά και στα λαγκάδια (Νο2)

Καλημέρα, κοιτάξτε  είμαι ο Παναγιώτης, και είμαι πολύ ενοχλημένος.

Πρώτα γιατί είδα πως είχε έρθει στην Αθήνα ένας Μακρόν- Μακαρόν -τι στο καλό όνομα έχει αυτός, γλυκό νομίζει πως είναι; και η μαμά δεν μας πήγε στο Μοναστηράκι, που μας είχε υποσχεθεί, για να μας αγοράσει αυτά τα φοβερά κουλούρια Θεσσαλονίκης που μου αρέσουν, από αυτόν το φούρναρη τον γνωστό της, που μας δίνει μόνο ζεστά κουλούρια, και δεύτερο γιατί ο θεόμουρλος Δημήτρης, που τυχαίνει να είναι και αδελφός μου, σας

έγραψε για την περιπέτεια της οικογένειά μου στον Όλυμπο.

Όχι, εγώ δεν έφταιγα σε τίποτα.

Οδηγούσε ο μπαμπάς πεντακόσιες ώρες, μέχρι να φτάσουμε σε μια Πιερία, και καθόμουν ήσυχος ήσυχος στην θέση μου, εντάξει ίσως να έφταιγε και λίγο το ότι έκανα κερατάκια στην μαμά, και ο μπούρδας ο αδερφός μου γελούσε.

Και η μαμά ρώτησε, τι σκαρώνετε… κι ο μπαμπάς μας είδε και γέλασε κι εκείνος… κι η μαμά είπε κάτι δεν μ αρέσει… κι ο μπαμπάς είπε καλά πες μας και κάτι πρωτότυπο… κι εμείς ξεκαρδιστήκαμε στα γέλια γιατί ο μπαμπάς κάνει συνεχώς αστεία και είναι πολύ φοβερός… κι η μαμά είπε γιατί δεν πηγαίνατε μόνοι σας εκδρομή… κι ο μπαμπάς είπε πού τέτοια τύχη…  κι εκείνη την στιγμή το αυτοκίνητο χάλασε… κι η μαμά είπε είδες που μας έφτασαν οι εξυπνάδες σου… κι επίσης είπε, σου τάλεγα εγώ αλλά....(αυτό το τελευταίο το λέει συνεχώς και σε όλους).

Τέλος πάντων τα άλλα έγιναν όπως σας τα είπε ο εξυπνάκιας ο Μητσάκος, μείναμε πάνω στον Όλυμπο χωρίς αυτοκίνητο, γιατί ήρθε ένας τεράστιος γερανός και το πήρε το χάλια αμάξι μας.
Ο οδηγός ήταν ένας φοβερός τύπος - σαν τον μαστοράκο που βλέπαμε με τον αδελφό μου όταν ήμασταν μπεμπέκια, τώρα όχι, δεν το βλέπουμε, μεγαλώσαμε πολύ, να φανταστείτε είμαστε τεταρτάκι εγώ, και τριτάκι ο χαζός αδελφός μου που δεν ξέρει καν την προπαίδεια, εγώ την ξέρω, μπερδεύομαι μόνο στην προπαίδεια του 7 και του 8, ψιλοπράγματα δηλαδή- που έκανε συνεχώς αστεία αλλά μόνο εγώ και ο αδερφός μου γελούσαμε.

(Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως όταν μεγαλώσω να γίνω οδηγός γερανού είναι πιο κουλ από το ποιητής- καπετάνιος- ψαράς που είχα αποφασίσει)

Οι γονείς ήταν μάλλον σκεπτικοί, μπορεί και θυμωμένοι, δεν ξέρω...

Περάσαμε όμως σούπερ.

Ο Όλυμπος είναι φοβερό βουνό, τεράστιο, νομίζω ότι είναι ψηλότερο κι από το Έβερεστ...
Έτσι μου φάνηκε, ίσως δεν το έχουν μετρήσει οι επιστήμονες σωστά,...

Είδα και έναν κόκορα που τον φώναζαν Πέτρο, κι ένα γάιδαρο που δεν ξέρω το όνομά του, κι ούτε με άφησε η μαμά να ρωτήσω τον κύριο ιδιοκτήτη του.

Γενικά η μαμά είναι ξενέρωτη, καλά κορίτσι είναι και ούτως ή άλλως είναι ξενέρωτη, αλλά την αγαπάμε γιατί μας λέει ιστορίες και γιατί είναι η μαμά μας, όμως στο θέμα διασκέδασης είναι χάλια.

Όταν έπρεπε όμως να επιστρέψουμε στην Αθήνα τα πράγματα μπερδεύτηκαν.

Είχαμε, βλέπετε, πολλές αποσκευές για να κάνουμε πεζοπορίες και είχαμε αγοράσει και καινούργια μπατόν.

Κόκκινα.

Ο μπαμπάς τα διάλεξε.

Η μαμά διάβαζε ένα βιβλίο και όταν τα είχε φέρει ο μπαμπάς στο σπίτι, είπε: μμμμμμμμμμμ ωραία είναι, αλλά ούτε που τα κοίταξε.

Που είχα μείνει;

Α! Ναι, στην επιστροφή...

Διαλέξαμε ένα φοβερό αυτοκίνητο για να το νοικιάσουμε αλλά έπρεπε να πληρώσουμε πολλά χρήματα για να το πάμε στο σπίτι μας, στην Αθήνα.

Μόλις ο μπαμπάς είπε πόσα χρήματα ζητούσαν οι άνθρωποι, η μαμά του πήρε το τηλέφωνο από τα χέρια, να το νοικιάσουμε κύριε, είπε, όχι να το αγοράσουμε...
Κάτι της είπε της μαμάς και εκείνη δεν είπε κουβέντα αλλά του το έκλεισε.
-Αυτό λέγεται αγένεια, της είπα.

Όχι, δεν μου απάντησε, με αγριοκοίταξε όμως, και είπε:
-Καλύτερα να τα φάμε σε στραγάλια..(όχι δεν ξέρω τι σημαίνει, πάντως επειδή δεν αρέσουν στον Δημήτρη τα στραγάλια, αυτός ο μικρός άρχισε να φωνάζει ότι πεινάει και ότι όχι, στραγάλια δεν πρόκειται να φάει, ήθελε κανονικό φαγητό)
Ο μπαμπάς είπε πως δεν μας απομένει άλλη λύση από το να γυρίσουμε στο σπίτι μας με το τρένο, αλλά η μαμά είπε πως ένα παλιό τραγούδι που λέγεται “το τρένο φεύγει στις 8” της προκαλούσε πάντα μελαγχολία, πόσο μάλλον να πάρει το τρένο από την Κατερίνη...

...Γυρίσαμε λοιπόν με ένα φοβερό πούλμαν.
Πήγαμε στην πόλη που δεν αρέσει στην μαμά μου, και την λένε Κατερίνη, και φτάσαμε σε ένα μέρος πολύ καταπληκτικό που λέγεται ΚΤΕΛ, όπου υπήρχαν χιλιάδες άνθρωποι που περίμεναν τα πούλμαν τους.

Η μαμά σχεδόν τσακώθηκε με την κυρία των εισιτηρίων, γιατί η μαμά είπε θέλω τέσσερα εισιτήρια, μάλιστα της είπε η κυρία, και κοίταζε η μια την άλλη, βαρέθηκε η μαμά και λέει γιατί δεν μου δίνετε κυρία τα εισιτήρια; και εκείνη της είπε για που; και η μαμά είπε θυμωμένη για το Διακοφτό (που είναι αυτό δεν ξέρω) και η κυρία της είπε μάλιστα 50 ευρώ και της έδωσε εισιτήρια για το Διακοφτό, τι είναι αυτά; είπε η μαμά, εισιτήρια μαντάμ είπε η κυρία, για την Αθήνα θέλω είπε η μαμά, μάλιστα είπε η κυρία, 150 ευρώ, 150 ευρώ για την Αθήνα; ρώτησε η μαμά, όχι της είπε θυμωμένη η κυρία, 100 για την Αθήνα και 50 για το Διακοφτό...

Τέλος πάντων ήρθε ο μπαμπάς και το έλυσε το ζήτημα...

Και μετά όλοι θύμωσαν μαζί μου, και είπαν πως τους χάλασα τις διακοπές τους...

...Με έχασαν...

Αυτοί, γιατί εγώ τους έβλεπα, η μαμά άρχισε να τσιρίζει το παιδί το παιδί και βούτηξε από το χέρι τον Δημήτρη, και ο μπαμπάς έσπρωξε έναν κύριο και έγινε ένα χαμός, και βγήκα και εγώ από το κυλικείο που χάζευα να ρωτήσω ποιον χάσανε....

Μόλις με είδαν άρχισαν να κλαίνε και μετά, καπάκι, με μάλωσαν.
Και ο Δημήτρης ήταν τόσο λυπημένος που μου χάρισε το τυχερό του lego, αλλά μετά, στην διαδρομή είπε πως έκανε λάθος και το ήθελε πίσω και εγώ θύμωσα και πλακωθήκαμε, και οι γονείς μας είπαν πως δεν θα ξαναπάμε διακοπές γιατί είναι πολύ κουραστικές τελικά...

Μετά αφού φτάσαμε στην Αθήνα, χάθηκα πάλι.

Αυτή τη φορά με βλέπανε, είπαν, οι γονείς, αλλά δεν τους έβλεπα εγώ, και φαντάστηκα πως ήμουν μόνος δίχως την οικογένειά μου, και άρχισα να κλαίω, αλλά ήρθε ο Μητσάκος και μου είπε: καλά είσαι τελείως βλάκας εσύ και εγώ χάρηκα τόσο που τον ξαναείδα, και δεν τον πλάκωσα...

Και τώρα όλοι λένε πως οι διακοπές χάλασαν εξ αιτίας μου!
Άδικο δεν είναι;

Τέλος πάντων σας φιλώ και σας συμβουλεύω να πάτε στον Όλυμπο, να κάνετε πεζοπορίες, και να κατακτήσετε την κορυφή του είναι...πως το λένε οι γονείς μου; Α! Ναι, αναζωογονητικό....

Και να γυρίσετε με το ΚΤΕΛ, αλλά να προσέχετε να μην χαθείτε.

ΥΓ1. Αρχίζουν τα σχολεία την Δευτέρα, γμτ...(μην πείτε στην μαμά ότι έβρισα)

ΥΓ2. Ποιος είναι αυτός ο Μακαρόν που μου έφαγε τα κουλούρια μου, εεεε;;;;;