Ακουμπά πλέον τον Τσίπρα η εκ των έσω κριτική…

Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Από την ημέρα που ο αλήστου μνήμης Αλαβάνος έδωσε το δακτυλίδι του Συνασπισμού στον Αλέξη Τσίπρα, εκείνος κατάφερε κι έγινε ο αδιαφιλονίκητος πρώτος στον χώρο του.

Παρ’ ότι υστερούσε εμφανώς σε μόρφωση και γενικότερη παιδεία από άλλους συντρόφους του, ο νυν πρωθυπουργός διέθετε έναν αναμφισβήτητο πλεονέκτημα έναντι όλων.

Ήταν νέος και κυρίως επικοινωνιακός, μέχρι

σημείου θεατρικότητας.

Ο Αλέξης Τσίπρας, λοιπόν, πήρε τον Συνασπισμό και τις παντελώς ετερόκλητες Αριστερές συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ και με το απαράμιλλο επικοινωνιακό του χάρισμα, τον λαϊκισμό και τη θώπευση όλης της κοινωνίας, κατέκτησε την εξουσία.

Μέχρι τότε, όλα ήταν εύκολα. Οι αντίπαλοί του είχαν κουράσει την κοινωνία, τα μνημόνια είχαν αρχίσει να την εξαντλούν κι οι υποσχέσεις του ακούγονταν ως βάλσαμο. Για μια… Αριστερά άφθαρτη, με οράματα και όνειρα.

Μα η αναρρίχηση στην εξουσία έφερε τα δύσκολα.

Τα ανυπέρβλητα. Την επαφή με την σκληρή πραγματικότητα.

Κι αυτό το πλήρωσε κι ο τόπος κι η κοινωνία.

Ο Τσίπρας κι ο κυβερνητικός θίασος που παρουσίασε, κατάφεραν και έφτασαν την Ελλάδα στο χείλος του γκρεμού, υποθήκευσαν τη δημόσια περιουσία για 99 χρόνια, έκλεισαν τις τράπεζες, «πυρπόλησαν» κάθε προσπάθεια επενδύσεων με τις ιδεοληψίες τους, έφεραν άλλα δυο αχρείαστα (στα τέλη του 2014) μνημόνια, είπαν ανείπωτα ψέματα, διέλυσαν ότι ήταν όρθιο στον ιδιωτικό τομέα με την υπερφορολόγηση  και χρέωσαν την Ελλάδα σχεδόν με 90 δις.

Σήμερα, δυόμιση χρόνια μετά την ανάληψη της εξουσίας, ο Τσίπρας κι η Αριστερά αποδομούνται καθημερινά κι έχουν χάσει κάθε ίχνος αξιοπιστίας.

Κι αν αυτή την αποδόμηση τη συναντάμε διάσπαρτη στα κοινωνικά στρώματα, εσχάτως έχει ακουμπήσει και την πόρτα του Μεγάρου Μαξίμου εκ των έσω.

Μια απλή συζήτηση –με αμοιβαίο αίσθημα εμπιστοσύνης-  με βουλευτές και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ θα σας καταδείξει έντονους προβληματισμούς για το πού πάει το πράγμα, την κυβερνητική αναποτελεσματικότητα και την διαμόρφωση ισχυρών ομαδοποιήσεων στο εσωτερικό της κυβέρνησης και του κόμματος.

Να το πούμε ξεκάθαρα: Έχουν αρχίσει ν’ αμφισβητούνται οι επιλογές του Τσίπρα τόσο σε επίπεδο αποφάσεων όσο και προσώπων από τους ίδιους τους συντρόφους του.

Να το πούμε ακόμη πιο ξεκάθαρα: Όταν υπάρχουν υπουργοί, βουλευτές και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που ισχυρίζονται ότι «σε πολλούς τομείς έχουν διαμορφωθεί τιμάρια» ή «ότι έχουμε φτάσει στο σημείο ν’ ακολουθούμε την ατζέντα που διαμορφώνει ο Μητσοτάκης» ή ότι «η ρίζα του προβλήματος είναι πέριξ του Τσίπρα», τότε αρχίζει κι αλλάζει το πράγμα.

Όταν υπάρχουν υπουργοί ή άλλα μεγαλοστελέχη που ασκούν προσωπικές πολιτικές με το βλέμμα στην επόμενη ημέρα, τότε αρχίζει κι υπάρχει ζήτημα.

Κι αν όλα αυτά δεν παίρνουν τον δρόμο της έντονης αμφισβήτησης δημοσίως, είναι επειδή η εξουσία αποτελεί, ακόμη, συνεκτικό κρίκο.

Κάποιοι, όμως, ετοιμάζονται για την επόμενη ημέρα.

Τις τελευταίες ημέρες έντονη κριτική ασκείται στον Τσίπρα για τους χειρισμούς του υπουργείου Παιδείας, αναφορικά με την αλλαγή στον τρόπο εισαγωγής στα πανεπιστήμια.

Πολλοί, πάρα πολλοί, εντός της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ καυτηριάζουν το γεγονός ότι τις ανακοινώσεις Γαβρόγλου ακολούθησαν –για άλλη μια φορά- παλινωδίες κι αοριστίες.

Κι η κριτική δεν αφορά τον Γαβρόγλου, αλλά το περιβάλλον του Τσίπρα που πίεσε να βγει το συγκεκριμένο ζήτημα για να «παιχθεί» στη ΔΕΘ. Κι όταν λέμε περιβάλλον Τσίπρα, εννοούμε τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, ο οποίος συχνά πυκνά «κατηγορείται» ότι υπερβαίνει τα εσκαμμένα και χάνει την επικαιρότητα…

Εκείνος, όμως, που δέχεται τα περισσότερα πυρά από τους συναδέλφους του, είναι ο Νίκος Παππάς. Με δεδομένο ότι έχει κόψει πολλούς δεσμούς με συναδέλφους του στο κόμμα κι έχει καταστεί ακόμη κι απρόσιτος, ο υπουργός Ψηφιακής Πολιτικής θεωρείται ο κορυφαίος υπαίτιος για την κάκιστη θέση που έχει βρεθεί η κυβέρνηση στο ζήτημα των ΜΜΕ. Θεωρείται ότι η σπουδή του να δείξει έργο οδήγησε στο φιάσκο του διαγωνισμού για τις τηλεοπτικές άδειες. Κατηγορείται ότι ακόμη κι οι συμμαχίες που υπέδειξε (π,χ. Καλογρίτσας) ήταν λανθασμένες ή και τυχοδιωκτικές!

Κι ως αντίποδας αυτών των κατηγοριών, απαντάται από το περιβάλλον του Νίκου Παππά, ότι σε λίγο καιρό ο ΣΥΡΙΖΑ θα διαθέτει αρκετά μέσα δικής του επιρροής («Mega» και «Ε») μέσω Ιβάν Σαββίδη, πέντε εφημερίδες («Νέα Σελίδα», «Εφημερίδα των Συντακτών», «Αυγή», «Έθνος» και Documendo), δυο ραδιόφωνα («Κόκκινο» και News 247) και διάφορα sites και blogs με ποικίλη θεματολογία.

Οι γυναίκες στο Εργασίας κι οι άλλοι

Ιδιαίτερα «θερμέ»ς είναι οι σχέσεις στο υπουργείο Εργασίας, όπου έχουν σχηματιστεί τρία διαφορετικά βιλαέτια. Της υπουργού Έφης Αχτσιόγλο και των αναπληρωτριών της κι υφυπουργών Θεανούς Φωτίου και Ράνιας Αντωνοπούλου.

Στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζονται ότι η «μουσαφίρισσα» υπουργός, διεκδικεί ακόμη κι όσα παράγουν οι άλλες. Και το παρουσιάζει ως δικό της. Κι ότι τους έχει περικόψει σχεδόν πλήρως τις αρμοδιότητες.

Όμως, ο Τσίπρας αναβαθμίζει συνεχώς την Αχτσιόγλου εις βάρος των στελεχών που έχουν διαδρομή, όπως λένε, στο κόμμα.

Σοβαρότατη κριτική ασκείται στον πρωθυπουργό και για τις πολιτικές της Κουντουρά στο υπουργείο Τουρισμού, αφού η υπουργός των ΑΝΕΛ απομάκρυνε από τον ΕΟΤ όλα τα στελέχη που ήταν φιλικά προσκείμενα στον ΣΥΡΙΖΑ.

Το ίδιο συμβαίνει και με τον Κοτζιά, τον οποίο συνάδελφοί του στην κυβέρνηση, υπουργοί μα και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ κατηγορούν ότι έχει παρασύρει τον πρωθυπουργό, όπως λένε,  σε «ανούσιες πατριωτικές θέσεις, εκτός του ιδεολογικού κι αξιακού γίγνεσθαι της Αριστεράς» κι ότι λειτουργεί αυτονομημένος για την οικοδόμηση του δικού του μέλλοντος.

Τα πυρά πολλών συγκεντρώνει κι η ανοχή που επιδεικνύει ο Αλέξης Τσίπρας στον Πολάκη, ο οποίος, όπως φαίνεται, ξημεροβραδιάζεται, τσακώνεται κι ανοίγει ζητήματα στο διαδίκτυο, την ώρα που στα νοσοκομεία η Ελλάδα αναστενάζει»!

Δεν είναι, όμως, μόνο αυτά.

Κορυφαίος υπουργός της κυβέρνησης και σχεδόν το σύνολο του κομματικού μηχανισμού του ΣΥΡΙΖΑ, αρχίζουν όλο και πιο φωναχτά να διαφοροποιούνται από το μέγαρο Μαξίμου και τις επιλογές του στη σύμπλευση με την εκκλησία.

«Αν σ’ όλα τ’ άλλα», ισχυρίζονται, «προβάλλουμε το επιχείρημα ότι δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς, ποιος μας υποχρέωσε να συμπλεύσουμε με την εκκλησία, να μη προχωρήσουμε στο διαχωρισμό της από το κράτος και να στεκόμαστε κάτω από το ράσο, σε πρωτοφανή διάσταση από τις αρχές μας;»…

Κι όλα αυτά και πολλά άλλα, δημιουργούν άσχημες εντυπώσεις κι εικόνα για την κυβέρνηση και την Αριστερά.

ΑΝΕΛ

Εκεί, όμως που δέχεται τεράστια κριτική ο Αλέξης Τσίπρας, είναι το ζήτημα με τους ΑΝΕΛ.

Οι περισσότεροι υπουργοί, βουλευτές και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν πια «χωνέψει» τη συγκυβέρνηση με τους, όπως πολλοί τους χαρακτηρίζουν, ακροδεξιούς. Άλλωστε γνωρίζουν ότι χωρίς τους ΑΝΕΛ δεν υπάρχει κυβέρνηση, άρα δεν υπάρχουν κι εκείνοι σε θέσεις «υψηλής απόδοσης».

Εκείνο που δεν «χωνεύουν» είναι ο αριθμός κυβερνητικών θέσεων που έχουν δοθεί στους ΑΝΕΛ και το γεγονός ότι πολλές φορές η άσκηση διακυβέρνησης γίνεται με την επιβολή των θελήσεων των ΑΝΕΛ.

Επιπλέον, κατηγορούν τους κυβερνητικούς ΑΝΕΛ ότι σε κάθε βαθμίδα της διοίκησης που ασκούν εκείνοι, απομακρύνουν όσους δεν είναι δικοί τους! Ακόμη και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ!

Αυτή η υπόγεια κριτική προς τους ΑΝΕΛ κορυφώθηκε πάλι τις τελευταίες ημέρες με αφορμή τη δήλωση της υφυπουργού Μακεδονίας – Θράκης, Μαρίας Κόλλια – Τσαρουχά, για την προοπτική αντικατάστασης του διευθύνοντος συμβούλου της ΔΕΘ. Βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζονται ότι ακόμη κι η ίδρυση του πρωθυπουργικού γραφείου στη Θεσσαλονίκη έγινε μετά τη διαπίστωση ότι οι «ΑΝΕΛ επιχειρούν να αλώσουν όλη τη Μακεδονία».

Ανδρέας Παπανδρέου

Το περίφημο άρθρο του Αλέξη Τσίπρα για τον Ανδρέα Παπανδρέου έχει δημιουργήσει «υπόγεια « γκρίνια στον ΣΥΡΙΖΑ.

Κι όχι μόνο.

Ήδη υπάρχουν και φωναχτές αντιδράσεις. Ο πατέρας του Νίκου Παππά ανέφερε ότι …το άρθρο… παρερμηνεύτηκε, λαμβάνοντας σαφείς αποστάσεις. Η Σία Αναγνωστοπούλου ανέφερε ότι «από τη σκοπιά του σοσιαλισμού το ΠαΣοΚ μας αφήνει αδιάφορους»! Ανέφερε, δηλαδή τα λόγια του Άγγελου Ελεφάντη. Ο δε Κυρίτσης τόνισε ότι η παραλληλισμός με τον Παπανδρέου και το ΠαΣοΚ αδικεί τον ΣΥΡΙΖΑ.

Όμως, υπάρχουν και πολλοί που χαμηλόφωνα, πλην επικριτικά, τονίζουν:

1. Ότι η ταύτιση με τον Παπανδρέου δείχνει την αγωνία μας να πιαστούμε από ξένα σύμβολα και συνθήματα.
2. ‘Ότι δεν μπορεί εμείς να υμνούμε τον Παπανδρέου και ταυτοχρόνως να συνεργαζόμαστε με τον Καμμένο ο οποίος τον είχε υποδείξει ως αρχηγό της 17^ης Νοέμβρη.
3. Ότι δεν μπορεί από τη μια να κατηγορούμε το παλιό και να του καταλογίσουμε την καταστροφή της χώρας και από την άλλη να υμνούμε τον Παπανδρέου και το ΠαΣοΚ.
4. Ότι δίνουμε στον Μητσοτάκη τη δυνατότητα να εμφανίζεται ως ο ηγέτης του μέλλοντος, αναφέροντας ότι δεν τον ενδιαφέρει πια πως ήταν η Ελλάδα το 1980 αλλά πως θα είναι το 2030.
5. Ότι, την ώρα που επιχειρεί να ανασυγκροτηθεί η Κεντροαριστερά με όχημα το ΠαΣοΚ, εμείς του δίνουμε τη δυνατότητα συσπείρωσης.

Όλα αυτά και πολλά άλλα δεν θ’ αργήσουν να δημιουργήσουν κραδασμούς.

Ειδικά αν διαφανεί ακόμη περισσότερο ότι η εξουσία που ενώνει, αρχίσει να θολώνει για το μέλλον…