ΕΥΑερα: «Το δέντρο κρίνεται απ’ τους καρπούς και όχι απ’ τη ρίζα»

Γράφει
η Εύα Τσαροπούλου

Μαθαίνω ότι έγινε κλήρωση σε δημοτικό σχολείο της Κοζάνης, προκειμένου να οριστεί ο σημαιοφόρος για την παρέλαση που θα γίνει με αφορμή τον εορτασμό της απελευθέρωσης της πόλης, καθώς και αυτήν της 28^ης Οκτωβρίου.

Η κλήρωση έγινε σε εφαρμογή του νόμου Γαβρόγλου που ισχύει από τη φετινή σχολική περίοδο, σχετικά με τον τρόπο ανάδειξης σημαιοφόρων και παραστατών στα δημοτικά.

Η ίδια διαδικασία θα

επαναληφθεί τις αμέσως επόμενες μέρες σε όλες τις σχολικές μονάδες της πόλης.

Και κάπως έτσι ξεκίνησαν τα όργανα απ’ τα εγκαίνια της διαδικασίας, αφού η κλήρωση ανέδειξε σημαιοφόρο έναν μαθητή απ’ την Αλβανία, ο οποίος έχει χαμηλότερη επίδοση στη βαθμολογία, σε σχέση με τους περισσότερους συμμαθητές του.

Ήδη, αρκετοί γονείς διαμαρτυρήθηκαν έντονα, σε σημείο που να σκέφτονται να μην επιτρέψουν στα παιδιά τους να συμμετάσχουν στην παρέλαση, χαρακτηρίζοντας απαράδεκτη την κλήρωση που αναδεικνύει έναν μαθητή «εντελώς αδιάφορο για τα μαθήματα» σε σημαιοφόρο του σχολείου τους, απορρίπτοντας με αυτό τον τρόπο τους κόπους και τις προσπάθειες όλων των άλλων, των «φιλότιμων» παιδιών τους.

Όπως δηλώνουν, η καταγωγή του δεν παίζει κανένα ρόλο στη διαμαρτυρία τους, αφού για την παρέλαση της 25^ηςΜαρτίου, σε σύνολο εξήντα μαθητών, έχει κληρωθεί επίσης μαθήτρια από την Αλβανία, για την οποία ουδείς φαίνεται να έχει αντίρρηση, αφού είναι ένα κορίτσι που προσπαθεί «φιλότιμα» στο σχολείο, σε αντίθεση με το αγόρι, που «δεν φέρνει ούτε τα βιβλία του».

Πολύς αγώνας να χρησιμοποιηθεί η λέξη «φιλοτιμία» σε μία είδηση, αλλά ούτως ή άλλως, δεν είναι η πρώτη φορά που χρησιμοποιούμε λάθος λέξεις, εκφράζοντας λάθος νοήματα…

Όχι βέβαια ότι λείπουν κι εκείνοι που εξακολουθούν να ισχυρίζονται ανοικτά ότι την ελληνική σημαία πρέπει να σηκώνει μαθητής που γεννήθηκε στην Ελλάδα, παραβλέποντας την πολύ απλή αλήθεια ότι τα περισσότερα απ’ αυτά τα παιδιά, αν όχι όλα, γεννήθηκαν στην Ελλάδα, μεγαλώνουν στην Ελλάδα και δεν έχουν καμία προσλαμβάνουσα ή επαφή με τη χώρα καταγωγής τους.

  

Ο πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του δημοτικού της Κοζάνης υποστήριξε ότι, αφενός πρέπει να εφαρμοστεί αυτό που προβλέπει το σχετικό προεδρικό διάταγμα, απ’ την άλλη όμως, θα έπρεπε να αμείβεται η αριστεία με κάποιον τρόπο κι αυτό τώρα δεν συμβαίνει, με αποτέλεσμα να τους έχουν δεθεί τα χέρια, διότι δεν ξέρουν με ποιο τρόπο να αντιμετωπίσουν τους εξοργισμένους γονείς.

Έναρξη λοιπόν, μιας συζήτησης που αναμένεται να τραβήξει εις μάκρος, με την ελπίδα να τερματίσει τουλάχιστον μέσα στους ήχους της απογείωσης των F16 που θα παρελάσουν την 28^η Οκτωβρίου πάνω απ’ τα κεφαλάκια μας.

Η αλήθεια είναι πως πολύ μελάνι χύθηκε σχετικά με το νόμο Γαβρόγλου. 

Δυστυχώς, για άλλη μία φορά, η κοινή λογική έγινε βορά στη στείρα πολιτική αντιπαράθεση μεταξύ των κομμάτων, που έγραψαν το μακρύ τους και το κοντό τους και τίνος είναι το παραπάνω…

Κι αν η κυβέρνηση συνηθίζει να μπλέκει τα μπουτάκια της, κάτι που δεν προκαλεί πια καμία εντύπωση, η αντιπολίτευση δεν έμεινε πίσω, αποτρέποντας εμένα, το φτωχό ψηφοφόρο από κάθε ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει στο μάταιο τούτο τόπο. Τουλάχιστον ότι τώρα κοντά ή με κάποιον απ’ όλους αυτούς.

«Η αριστεία είναι ρετσινιά», «η λογική της ήσσονος προσπάθειας», «η αριστεία που μετατρέπεται σε λοταρία» και πάει λέγοντας.

Και η σημαία να γίνεται σύμβολο-έρμαιο!

Δεν ξέρω, αλλά κάπου έχουμε ξεφύγει. Το να έρχεται η αγάπη για τους «δικούς σου» ανθρώπους πρώτη, είναι καλός και χρήσιμος πατριωτισμός, αλλά φοβάμαι πως τα όρια που τον χωρίζουν απ’ το να έρχεται πρώτο το μίσος για τους «άλλους», κάτι σαν το συνώνυμο του εθνικισμού, ένα πράγμα, είναι πολύ λεπτά.

Και, χίλια συγγνώμη σας εύχομαι, αλλά βαθιά μέσα μου πιστεύω πως είναι πολύ κρίμα που για να είσαι καλός πατριώτης χρειάζεται να τα βάζεις με όλη την υπόλοιπη ανθρωπότητα, αντί να μάθεις να συνεργάζεσαι μαζί της προς όφελος και των δύο.

Στο δικό μου το μυαλό, πάντως, η πατρίδα μου είναι κάτι περισσότερο από μία σημαία, ένα οπτικό σλόγκαν, που κάποιο νεύρο πειράζει στο θυμικό μας.

Δεν θεωρώ πρόβλημα, πολύ περισσότερο, δεν θεωρώ «μίασμα» για τη σημαία να την κρατάει ένα παιδάκι του δημοτικού, περήφανο για τη χώρα που το φιλοξενεί. Αντίθετα, το θεωρώ ένα καλό κίνητρο να συνεχίσει και μεγαλώνοντας να σέβεται και να τιμάει στ’ αλήθεια μια «πατρίδα» που το αγκάλιασε μαζί με τα «δικά της» παιδιά, ως ίσο μεταξύ ίσων και που δεν το ξεχώρισε ποτέ. Αυτή είναι η δική μου εκδοχή της ισονομίας τουλάχιστον.

Όσο για την αριστεία, δεν είναι το δημοτικό που, ούτως ή άλλως δεν έχει βαθμολογίες, που την καθορίζει.

Η επιδίωξη της αριστείας γέννησε τον πολιτισμό, αφού ο κάθε άνθρωπος ήθελε να γίνεται ικανότερος, να κάνει πράγματα για τα οποία θα τον θαυμάζουν, να ωφελήσει τον εαυτό του και τον κόσμο. Κάπως έτσι εξελίχτηκε η σκέψη, η επιστήμη, η τεχνολογία.

Αλλά, σε έναν κόσμο που ο λιγότερο ικανός έχει τις ίδιες ακριβώς απολαβές με τον άριστο, γιατί να νοιαστεί κανείς να γίνει καλύτερος; Τι νόημα θα είχε να προσπαθεί να κατακτήσει με τα πόδια μια κορυφή, αν φτάνοντας εκεί κάθιδρος βρει να τον περιμένει ένα τσούρμο από μέτριους, μόνο και μόνο επειδή είχαν ελικόπτερο στη διάθεσή τους;

Έτσι γεννήθηκε το κίνητρο, η επιβράβευση της προσπάθειας να γίνουμε καλύτεροι. Αν αυτό δεν υπάρχει, τότε η επιθυμία μαραζώνει, τα ταλέντα αδρανοποιούνται ή, ακόμα χειρότερα, στρέφονται εναντίον της κοινωνίας που, υπό άλλες συνθήκες θα είχαν ωφελήσει.

Σε τούτη την τίμια χώρα που ζούμε, ωστόσο, μερικά πράγματα τα έχουμε πάρει πολύ λάθος:

Η νοοτροπία πως ένα κομμάτι πανί είναι αυτό που θα λειτουργήσει ως κίνητρο για να είσαι και αύριο καλύτερος, θυμίζει λίγο νοοτροπία του «καροτιού και του μαστιγιού». Κι αντί να σου δημιουργεί δέος και σέβας για ό,τι αυτό συμβολίζει, σου δημιουργεί τις βάσεις να χτίσεις διακρίσεις, τρέχοντας τυφλά σε έναν αγώνα δρόμου, σαν άλογο που φοράει παρωπίδες. Δεν ξέρω, σου φαίνεται σωστό εσένα; Γιατί εμένα πρόβλημα μου κάνει.

Απ’ την άλλη, στην καθόλου δίκαιη ζωή μας, τα πράγματα δεν δουλεύουν τόσο ιδανικά. Δυστυχώς, θα ανεβαίνεις ιδρωμένος στην κορφή και εκεί θα σε περιμένει σχεδόν πάντα κάποιος λιγότερο καλός από σένα, μόνο και μόνο επειδή διαθέτει αυτό το έρμο το ελικόπτερο! Είναι ανοησία να εθελοτυφλείς σε αυτή την αλήθεια, αλλά είναι και ανόητο να νομίζεις πως, «τρώγοντάς» τον, η κορφή θα σε περιμένει άδεια να την κατακτήσεις…

Επίσης, πού είναι γραμμένο πως η αριστεία είναι μοναχικό πράγμα κι ότι δεν μπορούν να γίνονται όλοι ολοένα και καλύτεροι σε αυτό που κάνουνε; Διότι όλοι, μιλώντας για αριστεία, έχουμε στο νου μας μόνον έναν, που ξεχωρίζει εκεί ψηλά, με μόνο στόχο να τον θαυμάζουν οι άλλοι. Μάλλον κακώς εννοούμενη αριστεία μου μυρίζει τούτο. Και τι καλύτερο επιχείρημα απ’ το ότι είναι στ’ αλήθεια θαυμάσιο να ζει κανείς σε μία κοινωνία αρίστων, αντί πάνω σε ένα μοναχικό βουνό τελειότητας, όπου όμως δεν θα έχει κανέναν να συνεννοηθεί ακόμα και για τα πιο απλά;

Μια ιδέα λοιπόν είναι να μαθαίνουμε στα παιδιά μας πώς να συνεργάζονται το ένα με το άλλο. Για να κατακτήσουν μαζί τις κορυφές της ζωής τους, αντί να ανταγωνίζονται ποιο θα σκίσει πιο γρήγορα τα γόνατά του, έχοντας ως αντίβαρο μόνο ένα κομμάτι πανί να τους χρυσώνει το χάπι. Κι αν θέλουμε ισότητα και ισονομία, πρέπει να είμαστε πρώτοι εμείς που θα την επιδιώκουμε και για τους άλλους…

Εξάλλου, το δέντρο κρίνεται απ’ τους καρπούς, όχι απ’ τη ρίζα…

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ-ΚΩΛΟΕΛΛΗΝΕΣ

https://www.youtube.com/watch?v=jbz5TRzEEKg