Ο Μητσοτάκης το πολιτικό σκηνικό και το παρελθόν

 Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

 Μόνο οι σκληροπυρηνικοί θιασώτες της πολιτικής κουλτούρας του «πατρίς –θρησκεία –οικογένεια» και οι αντίστοιχοι οπισθοδρομικοί μαρξιστές και θολομαρξιστές δεν αντιλαμβάνονται ότι ο κόσμος προχωρά μπροστά κι οι κοινωνίες αλλάζουν. Μόνο η οπισθοδρομικότητα αδυνατεί να κατανοήσει ότι η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού και το εφικτό απαιτεί ειλικρίνεια. Όταν  μάλιστα η ειλικρίνεια

αγγίζει το ένστικτο της κοινωνίας, τότε δικαιώνεται, σχεδόν πάντα, ο ασκών ρεαλιστική πολιτική με βάση το εφικτό.

Μ’ αυτά τα δεδομένα δεν κάνει εντύπωση η θέση κάποιων εντός της Νέας Δημοκρατίας, κυρίως του στενού περιβάλλοντος Σαμαρά, που κατηγορούν τον Μητσοτάκη ότι κυβερνά η Κεντροδεξιά χωρίς τη… Δεξιά! Ούτε κάνουν εντύπωση οι συνεχείς παλινωδίες του ΣΥΡΙΖΑ που πορεύεται με βάση τον … εμφύλιο και τη… χούντα.

Πολύ περισσότερο δε, δεν κάνει σε κανένα νοήμονα εντύπωση το γεγονός ότι ο Μητσοτάκης έχει αποδοχή στην κοινωνία, μεγαλύτερη από αυτή των ποσοστών του κόμματός του. Εξ ου και συνεχίζεται ουσιαστικά κι αθόρυβα η διεύρυνση της Νέας Δημοκρατίας στις παρυφές της Αριστεράς! Εξ ου και πέριξ ή κι εντός της Νέας Δημοκρατίας βρίσκονται πλέον πρόσωπα που δραστηριοποιούνταν στον «Μεσαίο χώρο», με ιδεολογική καταγωγή έναν ιδιότυπο «Αριστερό φιλελευθερισμό» με έντονα στοιχεία ριζοσπαστικοποίησης!

Να το κάνουμε λιανά;

Ένα ιστορικό κόμμα, το μόνο που αντέχει στο διάβα του χρόνου και των ριζικών αλλαγών της κοινωνίας, έχει καταφέρει να προσελκύσει αυτή τη σημαντική μάζα των πολιτών –ψηφοφόρων που αναδεικνύουν κυβερνήσεις.  Έχει καταφέρει να συγκεντρώνει εκλογικά ποσοστά εφάμιλλα των παλιών εποχών του δικομματισμού!

Ποιος είναι αίτιος αυτών; Μητσοτάκης! Χωρίς τον Μητσοτάκη αυτό το κόμμα θα ανέδυε τη μούχλα του λαϊκοδεξιού του μετώπου, με τους Πάκηδες, Καμμένους, Μίμηδες στην πρώτη γραμμή ή την ταμπέλα της βαθιά συντηρητικής Δεξιάς του Σαμαρά που δεν μπορεί να καταλάβει ότι ο κόσμος προχωρά…

Έχει χάσει ο τόπος κι η ίδια η Νέα Δημοκρατία από την διεύρυνση του Κυριάκου; Ας απαντήσουν όσοι γκρινιάζουν ισχυριζόμενοι ότι κυβερνά η … Κεντροδεξιά χωρίς Δεξιά!

Έχασε η Νέα Δημοκρατία κι ο τόπος από την πάλαι ποτέ διεύρυνση του Κωνσταντίνου Καραμανλή προς το Κέντρο, το 1977; Ας απαντήσουν οι ίδιοι. Και τότε γκρίνιαζαν και την υπονόμευαν, επειδή ανεδείχθη πρωθυπουργός ο Δεξιός μεν, πλην ήπιος και εξωστρεφής Γεώργιος Ράλλης.

Είναι οι ίδιοι που θεωρούν τη Νέα Δημοκρατία οικόπεδό τους και τους μη αρεστούς… μουσαφίρηδες! Κι ας είναι στα κομματικά θρανία παιδιόθεν!

Είναι οι ίδιοι που υπονόμευσαν την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας το 1990 -1993 και δη σε μια περίοδο που ο τόπος χρειαζόταν τις  μεταρρυθμίσεις που είχαν δρομολογηθεί και τελικά δεν έγιναν.

Είναι οι ίδιοι που επί των ημερών τους η Νέα Δημοκρατία έφτασε σε ιστορικά χαμηλά (18%) κι οι ίδιοι που ενώ ξεκίνησαν συνομιλίες με τον Ερντογάν, σήμερα ψέγουν τον Μητσοτάκη που πράττει το ίδιο. Το σωστό, δηλαδή.

Σε λίγο καιρό αυτή η κυβέρνηση συμπληρώνει δυο χρόνια ζωής. Αντιμετώπισε εξαιρετικά την επίθεση Ερντογάν στη Θράκη και στις θάλασσες, ενώ χειρίστηκε με τον καλύτερο τρόπο (συμφώνως και με όσα βλέπουμε στο εξωτερικό) την πανδημία και τη λαίλαπα  των επιπτώσεων στην καθημερινότητα των πολιτών και στην οικονομία. Ενώ με τη σοβαρότητα και το κύρος της έφτασε στο σημείο να μπορεί να δανείζεται σχεδόν με μηδενικά επιτόκια. Αυτή η κυβέρνηση, στο συγκεκριμένο πολιτικό σκηνικό είναι παντοδύναμη. Όχι μόνο λόγω της αποδοχής του πρωθυπουργού ή της επιτυχημένης διεύρυνσης που επιχείρησε αλλά και λόγω του ότι η αντιπολίτευση είναι αποδυναμωμένη και χωρίς σαφή εναλλακτική πρόταση.

Κι ενώ λοιπόν αυτό είναι περίπου το εσωκομματικό σκηνικό στη Νέα Δημοκρατία μα και το πολιτικό σκηνικό του τόπου, κάποιοι άλλα επεξεργάζονται. Εντάσσουν στα σχέδιά τους ακόμη και την απλή αναλογική με την οποία θα διεξαχθούν οι επόμενες εκλογές. Δημιουργούν εσωστρέφεια και γκρίνια σε μια περίοδο που, αμέσως μετά τα εμβόλια, ο τόπος χρειάζεται φυγή προς τα εμπρός. Την αρνούνται χωρίς να συνειδητοποιούν ότι οι ίδιοι είναι πια παρελθόν…

Η κοινωνία τελικά κρίνει. Κι αποφασίζει. Ενίοτε τιμωρεί σκληρά!