Δυο κόσμοι

 Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

 Αυτή την εβδομάδα η κοινωνία ήταν τυχερή. Παρακολούθησε δυο εξαιρετικές συνεντεύξεις. Μια του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξη Τσίπρα στον Αντώνη Σρόιτερ (Alpha) κι εκείνη του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στον Αλέξη Παπαχελά (Skai).

Ήταν λοιπόν τυχερή η κοινωνία αφού μπόρεσε σχεδόν ταυτοχρόνως να κατανοήσει το σημαίνει «παλαιολιθικός» πολιτικός λόγος και τι σημαίνει σύγχρονος. Η σύγκριση ήταν καταλυτική εις βάρος του Αλέξη Τσίπρα κι αποδείχθηκε πάλι

για ποιον λόγο ο Μητσοτάκης νικά συνεχώς τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, σε όποια εκλογική αναμέτρηση βρεθούν αντίπαλοι.

Άκουγα κι έβλεπα τον Μητσοτάκη ν’ αναπτύσσει τις σκέψεις του και είχα απέναντί μου ένα πρωθυπουργό σαν εκείνους των μεγάλων κρατών της Δύσης. Έναν πολιτικό που διαθέτει ακλόνητο το πολιτικό του κεφάλαιο, παρά το γεγονός ότι στη βάρδια του «έσκασαν» τεράστια εθνικά ζητήματα που άλλοι είχαν στη ναφθαλίνη αλλά και η τρομερή πανδημία. Ακούς και βλέπεις τον Μητσοτάκη και σκέφτεσαι ότι έχει να κάνει έργο. Σκέφτεσαι ότι σου προκαλεί εμπιστοσύνη ή ότι δεν θα εμπλακεί με ανούσια πράγματα και κυρίως δεν θα σου πει παραμύθια.

Άκουγα κι έβλεπα και τον Αλέξη Τσίπρα.  Έναν πολιτικό που αδυνατεί να τρέξει μαζί με την εποχή του κι είναι προσκολλημένος σε πολιτικά τσιτάτα του εμφυλίου και ιδεολογήματα του προπερασμένου αιώνα! Πολιτικό απολίθωμα που αδυνατεί να κατανοήσει τις εποχές μας και τις απαιτήσεις της κοινωνίας. Αντιγράφει τον Ανδρέα Παπανδρέου αλλά στο μόνο που μοιάζει μαζί του είναι ο λαϊκισμός, αφού ο εκλιπών διέθετε τεράστιο πολιτικό αισθητήριο και κυρίως μόρφωση που δεν μπορεί να διανοηθεί η Αλέξης Τσίπρας.

Έχουμε να κάνουμε με δυο κόσμους. Διαφορετικούς κόσμους. Που καθημερινά αναδύονται μπροστά μας όταν μιλάει ο ένας κι ο άλλος. Φάνηκε όχι μόνο στις συνεντεύξεις τους, όχι μόνο στη Βουλή (και πάλι) στο ζήτημα της Παιδείας αλλά και στην καθημερινότητα. Ο Τσίπρας αυτοπροβάλλεται ως προοδευτικός, όπως όλη η Αριστερά, αλλά είναι βαθύτατα συντηρητικός, προσκολλημένος στη στασιμότητα,   στο να μην αλλάξει τίποτα. Μόνο έτσι θα έχει  πεδίο ύπαρξης. Ο Μητσοτάκης από την πλευρά του επιχειρεί τομές κι υπέρβαση των μεταπολιτευτικών στερεοτύπων. Αναδεύει το τέλμα και προτείνει ένα σχέδιο για να το πετύχει.

Προσέξτε: Ο Τσίπρας ακολουθεί διχαστική ρητορική, πολιτική συνθημάτων κι αντιπολίτευση κορονοκαπηλείας, ενώ προσπαθεί να πείσει την κοινωνία ότι ο Μητσοτάκης είναι… ακροδεξιός… νεοφιλελεύθερος… ανάλγητος λόγω … ταξικού μίσους! Μα η κοινωνία δεν φαίνεται να συμμερίζεται όσα λέει ο Τσίπρας. Τον αδειάζει συνεχώς, μα εκείνος δεν δείχνει να το κατανοεί. Λέγεται και έλλειψη πολιτικής αντίληψης αυτό.

Προσέξτε κι αυτό: Στα περί …ακροδεξιού, συντηρητικού και ανάλγητου, ο Μητσοτάκης απαντά με έργα και στοχεύσεις που πείθουν μεγάλα τμήματα της κοινωνίας.  Έτσι, αντί … ως ακροδεξιός και συντηρητικός να καθίσει στα αυγά του –ειδικά σε καιρούς πανδημίας- ή να βρίσκει άλλοθι στις δύσκολες ημέρες, εκείνος δουλεύει και μιλάει στον κόσμο με κανονικά επιχειρήματα και κανονική γλώσσα. Περιγράφει την πανδημία και την εξ αυτής κρίση όχι μίζερα και υστερικά όπως ο αντίπαλός του αλλά ως μεγάλη ευκαιρία να ξυπνήσουμε άλλη χώρα. Με εξωστρεφή οικονομία, άλλο σύστημα Υγείας και με ψηφιακά αναδιαρθρωμένο κρατικό μηχανισμό! Μια χώρα που δεν θα είναι σημείο αναφοράς μόνο για τον ήλιο και τη θάλασσα, αλλά και για πολλά άλλα που έχουν να κάνουν με την επόμενη ημέρα της ίδιας της ανθρωπότητας. ‘Όπως, επί παραδείγματι, για το ταχύτατο 5G ή την ψηφιακή έκδοση σχεδόν όλων των εγγράφων του δημοσίου.

Αυτά δεν είναι ούτε ακροδεξιά, ούτε συντηρητικά, όπως θέλει να πείσει ο Τσίπρας. Ούτε είναι συντηρητικός αυτός που σπάει αυγά στην εκπαίδευση. Αντιθέτως συντηρητικός είναι εκείνος που αξιώνει να μην αλλάξει τίποτα και ταυτοχρόνως φωνάζει παντοιοτρόπως ότι δεν γνωρίζει «τι να πρωτοκαταργήσει» από όσα αλλάζει ο Μητσοτάκης!

Κάτι τελευταίο: Η χαώδης διαφορά στη μόρφωση είναι ένα χαρακτηριστικό που ναι μεν είναι αντιληπτή στην κοινωνία, αλλά δεν είναι αντιληπτή από τον Αλέξη Τσίπρα. Κι η χαώδης αυτή διαφορά δεν έγκειται στο ότι ο  ένας μιλά 3-4 γλώσσες κι ο άλλος πρέπει να πάει στον Στρατηγάκη για να πάρει το λόουερ! Έγκειται σε πραγματικές παραστάσεις και ορίζοντες…  Κι αυτό είναι και πολιτικό και πολιτισμικό ζήτημα.