Η Αριστερά που δεν λύνει αλλά ιδεολογικοποιεί τα προβλήματα

Γράφει ο Μιχάλης Δεμερτζής

Όλα αυτά τα θλιβερά που συμβαίνουν τελευταία με την πολιτική εκμετάλλευση πολύ σοβαρών καταγγελιών για βιασμούς και σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκων, εκτός από το επίπεδο του δημόσιου διαλόγου της χώρας, δείχνουν και το ποιοι θέλουν να δικαιωθούν τα θύματα και ποιοι όχι. Γιατί, πολλά πράγματα μπορεί να είναι πολύπλοκα σε αυτή τη ζωή, αλλά το έγκλημα και η τιμωρία του δεν είναι ένα από αυτά. Υπάρχει μία καταγγελία για ένα έγκλημα, μετά διερευνάται η καταγγελία στη βάση των νόμων του κράτους και, αν όντως υπάρχει κάπου έγκλημα, η υπόθεση πηγαίνει στη δικαιοσύνη για να τιμωρηθούν οι ένοχοι. Ένα κι ένα κάνουν δύο. Το να πασπαλίζουμε το «ένα κι ένα» με ιδεολογίες και χρώματα, το μόνο που

μπορεί να κάνει είναι να προκαλέσει σύγχυση και το «ένα» να μοιάζει με δύο ή τέσσερα.
Εν ολίγοις, όταν προκύψει ένα πρόβλημα, υπάρχει ένας ασφαλέστατος τρόπος για να μην το λύσεις ποτέ: Να το ιδεολογικοποιήσεις. Ένα κορυφαίο παράδειγμα που όλοι οι Έλληνες ζήσαμε στο πετσί μας είναι αυτό ακριβώς που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν ανέλαβε τα προβλήματά μας ως κυβέρνηση το 2015 και, αντί να τα λύσει, δημιούργησε νέα. Θυμάστε, π.χ., το τρίπτυχο που είχε προσδώσει στο δημόσιο χρέος; «Παράνομο, επαχθές και επονείδιστο». Ναι, αλλά το χρέος δεν φεύγει αν το πεις παράνομο, επαχθές και επονείδιστο. Κάθεται εκεί και σε κοιτάει μέχρι να το αποπληρώσεις… Επειδή όμως ο ΣΥΡΙΖΑ επέμενε να βλέπει το χρέος σαν ιδεολογικό αντίπαλο – για αυτό και ζητούσε επιτακτικά «πολιτική λύση» –, στο τέλος, όχι μόνο δεν το είχαμε μειώσει (180% του ΑΕΠ όταν έφυγε από την εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ), αλλά υποθηκεύσαμε τη δημόσια περιουσία μας για έναν αιώνα κι από πάνω.
Από τον ΣΥΡΙΖΑ, πάμε στην Αριστερά γενικότερα. Τυφλωμένοι από την ιδεολογία τους, το ΚΚΕ και η εφημερίδα «Αυγή» μάς είπαν σχεδόν ταυτόχρονα ότι για τον κορωνοϊό φταίει ο νεοφιλελευθερισμός (Αυγή, 23/03/2020, «In medio stat virus / M. Ρεβέλι: Πίσω από την επιδημία κρύβεται η νοσηρότητα του νεοφιλελευθερισμού»). Εντωμεταξύ ο ιός προήλθε από την Κίνα και η επιδημία έγινε πανδημία επειδή το κομμουνιστικό καθεστώς της προσπάθησε αρχικά να αποκρύψει το πρόβλημα. Σε κάθε περίπτωση, ο κορωνοϊός θέλει επιστημονικά δεδομένα για να αντιμετωπιστεί, όχι αναδιανομή του πλούτου και, οπωσδήποτε, όχι ιδεολογικά ξόρκια.
Αυτή ακριβώς είναι η Αριστερά... Για ό,τι αρνητικό υπάρχει σε αυτό τον κόσμο φταίει ο καπιταλισμός και τανάπαλιν: Αν δεν μπορεί να συνδεθεί κάτι με τον καπιταλισμό, απλά δεν είναι αρνητικό. Έτσι, για τη σεξουαλική παρενόχληση φταίνε οι πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης (βλ. φοιτητική διαμαρτυρία στο ΑΠΘ με θέμα «Σπάμε τη σιωπή για τις πραγματικές αιτίες της πολύμορφης βίας κατά των γυναικών»), ενώ οι δολοφονίες της 17Ν δεν ήταν δα και τόσο κακές όσο όλες οι υπόλοιπες δολοφονίες αυτού του κόσμου, επειδή, όπως είπε και ο σύντροφος Μπαλαούρας, «η 17Ν είχε ένα ιδεώδες υπέρ του ανθρώπου!»
Κι επειδή αυτό το σκεπτικό δεν έχει πάτο, όλο αυτό το αριστερό θέατρο του παραλόγου έφτασε τελευταία στο πλέον θεσμικό επίπεδο, με την αξιωματική αντιπολίτευση της χώρας να συνδέει την κυβερνητική πολιτική με το ειδεχθέστερο των εγκλημάτων, τη σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκων, αποδεικνύοντας έτσι ότι αδιαφορεί, όχι απλά για το επίπεδο του πολιτικού διαλόγου ή για την ευθύνη που φέρει ο θεσμικός της ρόλος, αλλά για την απόδοση της δικαιοσύνης σε αυτόν τον τόπο… Γιατί, αν φταίει ο πρωθυπουργός και η Νέα Δημοκρατία για βιασμούς, παιδεραστία και λοιπά παρόμοια εγκλήματα, τότε δεν έχει και πολύ νόημα να ζητάμε την αυστηρή τιμωρία των εγκληματιών, σωστά; Αφού είναι θύματα του «συστήματος της Δεξιάς», που τους χρησιμοποιεί προς όφελός της.
Όταν τα πάντα είναι ιδεολογία, βλέπετε, οι άνθρωποι υπάρχουν για να την υπηρετούν... Με αυτόν τον τρόπο, όλοι μας είμαστε ανεύθυνοι, οπότε γιατί να μην είναι ανεύθυνοι και οι βιαστές και οι δολοφόνοι; Για την Αριστερά ή είμαστε θύματα του καπιταλισμού ή μέλος των συλλογικοτήτων που του αντιστέκεται και όλοι μαζί είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε μέσα σε μία αέναη ιδεολογική πάλη, με τη διαφορά ότι οι αριστεροί «αγωνιστές» έχουν συνείδηση αυτής της πάλης. Ε, πού να ασχοληθούν μετά με βιαστές, δολοφόνους και άλλα τέτοια επουσιώδη; Ή μάλλον, θα ασχοληθούν, αρκεί να ξέρουν την πολιτική τους τοποθέτηση, αλλιώς ποιο το νόημα…;
Και όσο η Αριστερά ασχολείται με ιδεολογίες και άλλα αιθέρια, στην πραγματική ζωή υπάρχει πραγματική πάλη, απέναντι σε ένα σωρό πραγματικά προβλήματα, ειδεχθών εγκλημάτων συμπεριλαμβανομένων. Για αυτό και, στο μέτρο που μπορεί να μας τα λύσει η πολιτική, η Αριστερά είναι το τελευταίο πράγμα που χρειαζόμαστε…