Διαδηλώσεις: Από συστατικό δημοκρατίας, όπλο εναντίον της

 Γράφει ο Μιχάλης Δεμερτζής

 Έχουμε αναφερθεί ξανά στη στενή σχέση που έχουμε οι Έλληνες με τις πορείες και τις διαδηλώσεις και στο ποσό λάθος είναι να την εκδηλώνουμε εν μέσω πανδημίας. Η αξιωματική αντιπολίτευση της χώρας όμως, αυτή την ίδια στιγμή της πανδημίας, δεν παύει να εκμεταλλεύεται αυτή τη σχέση και να διοργανώνει τέτοιου είδους συγκεντρώσεις, καταργώντας έτσι την όποια ευθύνη φέρει ο θεσμικός της ρόλος.

Ο αρχηγός της Α. Τσίπρας μάλιστα, σε συνέντευξή του την

περασμένη Τρίτη, δήλωσε ευθαρσώς ότι δέχεται το ρίσκο να κολλήσουν κάποιοι άνθρωποι τον κορωνοϊό σε μία συγκέντρωση διαμαρτυρίας έναντι ενός «κακού» νομοσχεδίου, προς όφελος, λέει, της δημοκρατίας… Στο ίδιο πνεύμα, πρότεινε επίσης να σταματήσει η Βουλή να νομοθετεί, με εξαίρεση τα νομοσχέδια που αφορούν στην πανδημία.

Κατ’ αρχάς, η υγεία των ανθρώπων από μόνη της είναι κάτι υπερβολικά σημαντικό για να γίνεται αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης και, από άποψη δημόσιου συμφέροντος, η δημόσια υγεία είναι πυλώνας δημοκρατίας για τον οποίο αξίζει να θυσιάσουμε προσωρινά κάποιες ελευθερίες μας... Ωστόσο, είναι γνωστό πως η Αριστερά δεν βάζει τίποτα πάνω από τις επαναστατικές της προσδοκίες, οπότε ας αφήσουμε την υγεία στην άκρη και ας κάνουμε τη χάρη στον Α. Τσίπρα να πιάσουμε την ίδια τη δημοκρατία.

Σε αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι: Το να γίνονται συχνά διαδηλώσεις και πορείες διαμαρτυρίας από κοινωνικές ομάδες είναι ένδειξη δημοκρατίας… Το να γίνονται σπάνια ή να μη γίνονται καθόλου, όμως, δεν είναι ένδειξη δικτατορίας. Στη Νορβηγία, φερ’ ειπείν, η μόνη σοβαρή διαδήλωση που έγινε όλο το 2020 ήταν στα πλαίσια του αντιρατσιστικού Black Lives Matter, όταν δολοφονήθηκε ο Τζ. Φλόιντ στις ΗΠΑ. Είναι η Νορβηγία στα πρόθυρα της δικτατορίας;

Με άλλα λόγια, δεν ισχύει αυτό που είπε ο Α. Τσίπρας, ότι «οι συγκεντρώσεις και οι διαμαρτυρίες είναι βασικό συστατικό μιας δημοκρατίας.» Αν ήταν απαραίτητο σε μία δημοκρατική κοινωνία να βγαίνει κόσμος στους δρόμους για να διαμαρτύρεται ομαδόν όταν δεν του αρέσει κάτι, το συνέρχεσθαι δεν θα συγκαταλέγονταν στα δικαιώματα, αλλά στις υποχρεώσεις μας. Από πού και ως πού λοιπόν να σταματήσει η Βουλή τις εργασίες της, για τις οποίες άλλωστε έχει ήδη πάρει την άδεια από το λαό με τις εκλογές του 2019; Έχουν καμία υποχρέωση οι νομοθέτες τού έθνους να σκέφτονται τις αντιδράσεις που θα προκαλέσουν, όταν εκτελούν το καθήκον τους κατά τη συνείδησή τους; Γιατί, αν ο Α. Τσίπρας θεωρεί ότι έχουν τέτοια υποχρέωση, με τη συγκεκριμένη τοποθέτησή του ουσιαστικά εκβιάζει τη δημοκρατία, απειλώντας ότι θα κατεβάσει τον κομματικό του στρατό στις πλατείες εν καιρώ πανδημίας αν δεν του είναι αρεστά τα νομοσχέδια!

Ξεκαθαρίζοντας το πράγμα και αφήνοντας για λίγο την πανδημία στην άκρη, έχουμε ξαναπεί ότι είναι ένδειξη ελευθερίας και ίδιον μίας δημοκρατικής κοινωνίας να μπορούν να μαζευτούν σε ένα πολυσύχναστο σημείο και σε σύντομο χρονικό διάστημα μερικοί πολίτες για να διαμαρτυρηθούν, να απασχολήσουν τον κόσμο και να ανοίξουν δημόσιο διάλογο. Για να συμβούν, ωστόσο, αυτά τα ωραία και δημοκρατικά, είναι σκόπιμο οι συγκεντρώσεις να μην γίνονται για ψύλλου πήδημα, γιατί αλλιώς ο κόσμος δεν απασχολείται, αλλά ταλαιπωρείται και ο δημόσιος διάλογος μετατρέπεται σε δημόσια απαξίωση. Η χώρα μας είναι η ζωντανή απόδειξη για αυτό.

Οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, εν ολίγοις, έχουν σημασία ως εξαίρεση, όχι ως κανόνας. Όπως φαίνεται όμως και τώρα, μέσα στην πανδημία, στην Ελλάδα δεν είναι απλά κανόνας, είναι τρόπος ζωής. Για αυτό και εδώ και αρκετά χρόνια, η συντριπτική πλειοψηφία των συγκεντρώσεων δεν έχει κανένα ουσιαστικό αντίκρισμα. Τούτων δοθέντων και με τον κορωνοϊό να μας έχει περιορίσει στα σπίτια μας και να μας αναγκάζει να επανεκτιμήσουμε πολλά πράγματα από τη ζωή μας εκεί έξω, ίσως αυτή την εποχή να δημιουργείται η ευκαιρία για τις συγκεντρώσεις να γίνονται με μεγαλύτερη φειδώ, μήπως και αποκτήσουν πάλι κάποια αξία... Με την προϋπόθεση, όμως, να μην συνεχίσουν να τις τραβάνε από τα μαλλιά οι «επαγγελματίες επαναστάτες» της Αριστεράς.