Οι αγωνιστές του τσιπουράδικου & οι πανεπιστημιακοί των Ινστιτούτων

Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

 Είχα μια ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα συζήτηση με νεαρό επιστήμονα που κινείται πέριξ των Ινστιτούτων πολιτικής που εντρυφούν  στα του ΣΥΡΙΖΑ («Νίκος Πουλατζάς» «ΙΝΕΡΠΟΣΤ» της Κατσέλη,  «ΚΟΣΜΟΣ» του Κόκκαλη κλπ) και διοργανώνουν εκδηλώσεις, μέσω των οποίων προσεγγίζουν πανεπιστημιακούς με στόχο να επεξεργαστούν και να ανεβάσουν επίπεδο στο επιστημονικό υπόβαθρο σκέψης του κόμματος.

Ο άνθρωπος αυτός, σπουδαγμένος σ’ ελληνικό πανεπιστήμιο, με μεταπτυχιακό σε μεγάλο

αντίστοιχο των ΗΠΑ, έχει παντελώς διαφορετική κουλτούρα και παιδεία από τις αντίστοιχες που συναντάμε στην Κουμουνδούρου. Εξ ου και εκφράζει τις επιφυλάξεις κι ενδοιασμούς του αναφορικά με το αν θα μπορούσε ποτέ να συμπορευθεί με τον ΣΥΡΙΖΑ. Κι είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα που ανέφερε: «Μόλις προχθές βγήκε στην δημοσιότητα μια επιστολή στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ προς την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, με την οποία ουσιαστικά ζητείται η παρέμβασή της για να γίνουν δεκτά τα αιτήματα του Κουφοντίνα. Την υπογράφουν επιφανή στελέχη, όπως ο πρώην αντιπρόεδρος της Βουλής και αναπληρωτής υπουργός Παιδείας Τάσος Κουράκης, ο γραμματέας  της Διά Βίου Εκπαίδευσης επί ΣΥΡΙΖΑ Μάκης Σπαθής, ο βουλευτής Βασίλης Βασιλικός και άλλοι. Τι δουλειά έχω εγώ με αυτούς ; Που ασχολούνται με έναν δολοφόνο με μια κουτοπόνηρη και διεστραμμένη πολιτικά ματιά;»….

Αυτή η τοποθέτηση περικλείει όλο το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς. Από τη μια ο Τσίπρας προσπαθεί ν’ αφήσει κρυμμένα κάτω από το χαλί όλα τα πολιτικά ατοπήματα κι ανεπάρκειες της κυβέρνησής του αλλάζοντας level κι από την άλλη οι ημέρες των αγωνιστών του τσιπουράδικου δεν τελειώνουν ποτέ. Από τη μια επιχειρείται στροφή στη σοβαρότητα κι από την άλλη πεζοδρόμιο κι άρνηση της πραγματικότητας. Από τη  μια ο Καρανίκας (ενδεικτικά τον αναφέρουμε) της ουτοπικής αμπελοφιλοσοφίας και από την άλλη οι ματιές στους τεχνοκράτες (καταραμένοι κατά τα άλλα) του πολιτικού ρεαλισμού. Αχταρμάς!

Όλη αυτή την κατάσταση δεν επιτρέπει στη σοβαρότητα και στον σεβασμό στην επιστημοσύνη να ευδοκιμήσουν. Πολύ περισσότερο όταν εκ των προτέρων αυτή καπελώνεται από την πολιτική ανοησία που εκφράζουν κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Όπως ο Νίκος Φίλης που μας υπενθύμισε ότι ο ρόλος των πανεπιστημίων είναι να γίνονται χώροι «όπου ωριμάζουν οι νέοι πολιτικά σε μαχητικές, αριστερές προοδευτικές απόψεις»!!!

Να πούμε και κάτι ακόμη. Όλα τα πολυσυλλεκτικά κόμματα έχουν τάσεις και πολλές φορές πανσπερμία θέσεων. Μα αυτό που συμβαίνει στον ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρξε ποτέ πουθενά αλλού. Σε όλα τα πολυσυλλεκτικά κόμματα συνυπάρχουν ο πολιτικός ρεαλισμός της επιστημοσύνης και της λογικής μαζί με τον λόγο του λαϊκισμού και του οπορτουνισμού ή και του ακτιβισμού. Μα ελάχιστα είναι αυτά στα οποία επικρατούν στοιχεία του πεζοδρομίου, όπως στον ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτός λοιπόν είναι ένας γρίφος που πρέπει να λύσει ο Τσίπρας. Δύσκολα πράγματα.

Αφενός επειδή ο ίδιος δεν έχει την έξωθεν καλή μαρτυρία να μεταβληθεί από ακραίο Αριστερό λαϊκιστή σε υπεύθυνο  …σοσιαλδημοκράτη. Κι αφετέρου επειδή ο ίδιος δεν έχει την συγκρότηση για να συγκεράσει την επιστημοσύνη με τους παντός καιρού. Άλλωστε ας μη ξεχνάμε ότι συνολικά κι εξ αρχής οι επιλογές του ακόμη και σε πρόσωπα, δεν δείχνουν πολιτική διορατικότητα, αλλά  μια επιμονή στις παρέες του τσίπουρου. Και της αντιπολίτευσης της πλάκας που προκύπτουν εξ αυτού…

Εξ ου και κατετέθη στη Βουλή ερώτηση με θέμα το γεύμα Μητσοτάκη στην Ικαρία…

Σοβαρότητα – φαιδρότητα, σημειώσατε δύο!