Αξιολόγηση ή απόλυση

Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Τα έχετε μάθει φαντάζομαι. Απεργία-αποχή των εκπαιδευτικών  επειδή δεν θέλουν την εφαρμογή του νόμου που προβλέπει αξιολόγηση σχολικών μονάδων!!

Κατανοείτε τι συμβαίνει με την οπισθοδρομική κομπανία που κρατά δέσμια την Παιδεία του τόπου; Κατανοείτε ότι σε μια χώρα που κατατάσσεται στις τελευταίες θέσεις στην κατανόηση κειμένου από τους πολίτες (φαντάζομαι δεν φταίει γι αυτό η … Μενδώνη ή η Κεραμέως) οι εκπαιδευτικοί αρνούνται αυτό που θα έπρεπε μόνοι τους να επιζητούν; Τις εξετάσεις τους, την αξιολόγησή τους, την δυνατότητά τους να

μεταλαμπαδεύσουν, όχι μόνο γνώση αλλά κι εις βάθος μόρφωση.

Το τι ακούνε τ’ αυτιά πολλών γονέων στα διαδικτυακά μαθήματα των παιδιών τους, έχουν γίνει αντικείμενο σάτιρας και χλευασμού σε πολλές σελίδες κοινωνικής δικτύωσης. Αμορφωσιά, ψεκασμένες κουβέντες, ιδεοληψίες, αυταρχικότητα, είναι κάποια χαρακτηριστικά που είναι εύκολα διακριτά. Κι όμως αυτά δεν αξιολογούνται. Κι οι κύριοι ή οι κυρίες εξακολουθούν να ασκούν παιδαγωγικό έργο!

Άκουγα προσφάτως καθηγήτρια να συμπεριφέρεται τόσο αυταρχικά –σχεδόν βίαια και προσβλητικά- σε μαθητές της και σκεφτόμουν ότι αυτή η κυρία δεν έχει ποτέ ελεγχθεί ή αξιολογηθεί. Ξέρω μαθητές, όλοι ξέρουμε, που δεν ασχολούνται καν με το τι τους διδάσκουν οι καθηγητές τους στα σχολεία αλλά μόνο με τα φροντιστηριακά τους μαθήματα. Μαθητές που ισχυρίζονται ότι «στο σχολείο δεν μαθαίνεις»…

Το ανέχονται αυτό οι συνεπείς, οι άξιοι, οι υπεύθυνοι εκπαιδευτικοί; Δηλαδή, οι πολλοί εκπαιδευτικοί;  Ανέχονται τον μέτριο ή τον ανίκανο ή το κομματόσκυλο να καπελώνει έναν ολόκληρο κλάδο και ουσιαστικά να τον αλλοτριώνει;

Ναι, σωστά το υπουργείο Παιδείας προχωρά σε διάταξη συμφώνως με την οποία όσοι εκπαιδευτικοί απέχουν από την αξιολόγησή τους θα αποκλείονται από την ανάδειξή τους σε στελέχη της εκπαίδευσης και θέσεις ευθύνης. Κι αυτή πρέπει να είναι η αρχή, αφού πρέπει κάποια στιγμή, σύντομα, να φτάσουμε στο σημείο να μη μπορεί να μπει στην τάξη και να διδάξει καθηγητής/καθηγήτρια που δεν έχει αξιολογηθεί. Τελεία και παύλα!

Η κοινωνία δεν μπορεί να πορεύεται πια με λογικές και πρακτικές ήσσονος προσπάθειας. Οι κοινωνίες πορεύονται στη βάση της αξιοκρατίας και των μετρήσεων. Πορεύονται στη βάση των αποτελεσμάτων. Παντού! Είσαι ικανός, άξιος και δουλευταράς; Δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα. Αμείβεσαι και προχωράς. Δεν είσαι και θέλεις να κρύβεις την ανυπαρξία ή τις αδυναμίες σου μέσα στον όχλο, δεν πας πουθενά! Το βλέπουμε παντού κι ειδικά στον ιδιωτικό τομέα παγκοσμίως.

Αξιολόγηση λοιπόν, των πάντων. Σε όλο το δημόσιο! Όποιος αρνείται ας αλλάξει δουλειά. Αξιολόγηση σημαίνει ξεκαθάρισμα της ήρας από το στάρι. Σημαίνει εξειδικευμένο μέτρημα που ουδείς μπορεί να αρνείται…

Τώρα, αν η Αριστερά (που απεχθάνεται κάθε είδους αξιολόγηση αλλά και την προαγωγή -ανέλκυση των αρίστων) επιθυμεί να κάνει τη χώρα ένα ατέλειωτο απεργιακό καφενείο, ας το κάνει. Αλλά γνωρίζουμε όλοι πια.

Αν οι συνδικαλιστές των καθηγητών επιθυμούν να διαιωνίζουν την γραφικότητά τους, ας το κάνουν… Τους γνωρίζουμε…

Ξεψυχίσματα της δήθεν …προοδευτικότητας είναι όλα αυτά. Νομοτελειακά έχουν χάσει το παιγνίδι επειδή η κοινωνία προχωρά κι εκείνοι εκπροσωπούν τον προπερασμένο αιώνα.

Προσωπικά δε, το πρώτο πράγμα που θα ήθελα να ρωτώ έναν καθηγητή/καθηγήτρια όταν συνομιλώ για την πρόοδο του παιδιού μου, είναι αν είναι αξιολογημένος…  Κάτι που δεν μου επιτρέπει να κάνω το παιδί μου για να μη στοχοποιηθεί… Με ότι αυτό συνεπάγεται στον ψυχικό του κόσμο...