Έχουμε γράψει επανειλημμένως ότι τίποτα πια δεν είναι ίδιο στην πολιτική και κοινωνική μας ζωή.
Ούτε πρόκειται να είναι, αφού πλέον τα λεφτόδεντρα των δανεικών εκλείπουν.
Κι όμως, ουδείς δείχνει να το κατανοεί.
Οι εργαζόμενοι ασφυκτιούν και οι άνεργοι πολλαπλασιάζονται με γεωμετρική πρόοδο.
Παρ’ όλα αυτά, τόσο οι συντεχνίες, όσο και η πολιτική δείχνουν να βρίσκονται στη
δική τους εικονική πραγματικότητα.
Το ΠαΣοΚ αποτελεί μια ομάδα σπαρασσόμενων βουλευτών, η ΔΗΜΑΡ είναι εγκλωβισμένη ανάμεσα στον δογματισμό και τις αγκυλώσεις, ενώ ακόμη και στη φαινομενικά ήρεμη Νέα Δημοκρατία ορισμένοι είναι έτοιμοι να ανέβουν στα κεραμίδια.
Στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν βγει τα «μαχαίρια» μεταξύ των συνιστωσών και στελέχη του αποδέχονται φωναχτά ότι δεν είναι έτοιμοι να κυβερνήσουν, ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι που προτιμούν το πεζοδρόμιο από τη διαχείριση της κρίσης. Οι πολλοί προτιμούν να γίνει η βρώμικη δουλειά από άλλους, να καθαριστεί το «γήπεδο» και να έλθουν τροπαιούχοι να δράσουν.
Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες ακούγεται ότι οδεύουν σε μια ηχηρή αντιπαράθεση, ίσως και κάτι περισσότερο.
Η δε Χρυσή Αυγή, είναι σαφές ότι μπορεί να δείχνει σημεία ποσοτικής ανόδου, αλλά δεν μπορεί να ταιριάξει στα ήθη της Ελλάδας.
Όσο για το ΚΚΕ; Δείχνει να «παίζει» χωρίς μπάλα.
Με αυτό το πολιτικό σκηνικό, είναι απορίας άξιος ο τρόπος που θα αποφευχθεί η καταιγίδα ή ο τυφώνας «Κόλαση».
Είναι αφελής όποιος πιστεύει ότι μετά την προχθεσινή ψηφοφορία για τις αποκρατικοποιήσεις, αλλά κι εκείνη της επόμενης εβδομάδας για το νέο μνημόνιο, οι πολιτικές δυνάμεις θα παραμείνουν αλώβητες.
Ημέρα με την ημέρα η Ελλάδα βρίσκεται όλο και πιο κοντά στο επίκεντρο αυτού του τυφώνα.
Το δυστύχημα είναι ότι το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί ούτε όραμα να δημιουργήσει, ούτε προοπτική.
Κάτι που συνέβαινε σε όλες τις μεγάλες καμπές του τόπου.
Σήμερα το μοναδικό όραμα το οποίο πρέπει να έχουμε είναι ένα και μόνο.
Η νέα δημιουργία.
Η νέα δημιουργία, όμως, οφείλει να βασιστεί σε ορθολογικές επιλογές και διεξόδους.
Δεν επιτυγχάνεται με μεθόδους του παρελθόντος, κομματοκρατορία και τις λογικές των αμετανόητων συντεχνιών.
Κανένας, όμως, δεν ιλάει γι' αυτό.
Όλοι νοιάζονται για τον τρόπο που θα διατηρηθούν τα "κεκτημένα", ακόμη κι αν είναι προκλητικά εις βάρος των άλλων.
Μπορεί κάποιος να σταθεί μπροστά στον τυφώνα «κόλαση» που είναι προ των πυλών μας;
Νομίζουμε ότι μόνο ο ελληνικός με την προϋπόθεση ότι θα ωριμάσει και θα αναζητήσει τη νέα δημιουργία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου