Οι ρύποι του Αριστοτέλειου

Εδώ και καιρό η κατάσταση στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης είναι ανυπόφορη.

Τα παιγνίδια του πρύτανη, είτε με τη μη εφαρμογή του νόμου, είτε με το σκουπιδότοπο που έχει μετατραπεί το ίδρυμα, προσβάλλουν και τη νοημοσύνη και την αισθητική του μεγάλου μέρους της κοινωνίας, πλην των προστατών του.

Προσβάλλουν και κάθε έννοια δικαίου.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι επιφανή στελέχη της

 ακαδημαϊκής κοινότητας του Πανεπιστημίου, όταν επιχείρησαν να καθαρίσουν στοιχειωδώς το ίδρυμα, διαπομπεύτηκαν και στοχοποιήθηκαν από τις γνωστές ομάδες της Αριστερής αντίδρασης.

Οι καταγγελίες έπεφταν και πέφτουν στο κενό, ενώ μόλις χθες ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης μίλησε με σκληρή γλώσσα εναντίον του πρύτανη.

Το ερώτημα, όμως, είναι τι κάνει η Πολιτεία; Τι κάνει το υπουργείο;

Εντάξει, υπάρχει το αυτοδιοίκητο του Πανεπιστημίου και δεν υπάρχουν μεγάλα περιθώρια παρέμβασης.

Από το σημείο όμως αυτό, μέχρι την απόλυτη ασυδοσία που επικρατεί σήμερα, η απόσταση είναι τεράστια.

Πως, αλήθεια, δέχονται οι καθηγητές και οι φοιτητές να ζουν «παρέα» με τους αρουραίους και τον όγκο των σκουπιδιών;

Για ποιον λόγο ο περιώνυμος πρύτανης δεν καλεί τις υπηρεσίες καθαριότητας του Δήμου Θεσσαλονίκης να συνδράμουν στο πρόβλημα;

Τι κάνουν οι κομματικές νεολαίες και δη εκείνες που επαγγέλλονται ότι «θα αλλάξουν τον κόσμο»;

Σε ποιο αντίστοιχο ίδρυμα σε Ελλάδα και εξωτερικό, συμβαίνουν τέτοιες καταστάσεις και τα μαθήματα γίνονται υπό τις οσμές σκουπιδιών και –όπως καταγγέλλεται – σκανδάλων;

Κι αν όπως λέγεται, γράφεται και καταγγέλλεται υπάρχει κάτι σάπιο πίσω από το βασίλειο της δανιμαρκίας, με πολλές προεκτάσεις ακόμη και σε συγκεκριμένο πολιτικό κόμμα, τι περιμένουν οι αρχές για να επέμβουν και να δώσουν λύσεις;

Η παρακμή, η απόλυτη παρακμή που υπάρχει και στην Παιδεία μας, ασφαλώς και πρέπει να έχει ορίζοντα τέλους…

Για να δούμε.