Όποια προηγμένη χώρα της Ευρώπης επισκεφτεί κάποιος, θα συναντήσει ανοικτά τα μαγαζιά καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας, ενώ ο έμπορος μπορεί να κάνει εκπτώσεις στα είδη που πουλά όταν εκτιμά ότι τον συμφέρει.
Σε πολλές χώρες τα καταστήματα είναι ανοικτά και τις Κυριακές, για να μπορούν να εξυπηρετούνται με τις αγορές τους οι εργαζόμενοι άλλων επαγγελμάτων και να αυξάνονται οι τζίροι των επιχειρήσεων.
Σε πολλές χώρες, τα ψώνια της Κυριακής αποτελούν οικογενειακές εξορμήσεις – εορτές.
Σε πολλές χώρες η νοοτροπία εξυπηρέτησης
του κοινού είναι υπεράνω του κέρδους και μέσω αυτής επιβιώνουν και κερδίζουν.
Σε πολλές χώρες παρατηρούμε το φαινόμενο σχηματισμού ουρών εκατοντάδων μέτρων – ακόμη και μέσα στη νύχτα- μέχρι να ανοίξουν το πρωί τα καταστήματα που κάνουν προσφορές σε προϊόντα με χαμηλές τιμές.
Εδώ, στη χώρα της φαιδρότητας, ακόμη και σε περιοχές με έντονη τουριστική ανάπτυξη, παρατηρούμε κλειστά καταστήματα πολλές ημέρες της εβδομάδας και τα Σάββατα.
Φροντίζουν, βλέπετε, οι κατά τόπους εμπορικοί σύλλογοι, που απαγορεύουν σε κάποιον να έχει ανοικτό το κατάστημά του, ή να προχωρεί σε προσφορές - εκπτώσεις.
Κι ύστερα απορούμε για ποιον λόγο παραμένουν υψηλές οι τιμές και για ποιον λόγο τα καταστήματα και οι έμποροι δεν προχωρούν σε συχνότερες εκπτώσεις –όταν εκείνοι θέλουν- .
Ο πρώτος λόγος είναι - και πάλι - ο κρατικός παρεμβατισμός που απαγορεύει ουσιαστικά τις εκπτώσεις πλέον των μέχρι σήμερα δυο περιόδων του Φεβρουαρίου και του Αυγούστου.
Αν ο έμπορος θέλει να πουλήσει φθηνότερα (είτε επειδή το αφεντικό τρελάθηκε, είτε επειδή θέλει να μαζέψει χρήματα και να ανανεώσει το εμπόρευμά του) το κράτος του λέει «όχι».
Με τη συναίνεση και των διαφόρων εμπορικών συλλόγων.
Η διαδικασία που πρέπει να ακολουθήσει είναι «βουτηγμένη» στη γραφειοκρατία.
Πρέπει να προσφύγει στο Πρωτοδικείο.
Δικηγόροι, έξοδα, απασχόληση δικαστών, υπουργείο Ανάπτυξης, διαβουλεύσεις με τους εμπορικούς συλλόγους, υπογραφές και ξανά υπογραφές.
Συνήθως, οι προσφυγές με παρόμοια αιτήματα έχουν αρνητική εξέλιξη.
Οι δε τιμές παραμένουν στα ύψη και η φθήνια απαγορεύεται με κρατική βούλα!
Έτσι, ουσιαστικά απαγορεύεται ο ανταγωνισμός.
Κι ύστερα, εξακολουθούν κάποιοι να μιλάνε για…φιλελεύθερα ή νεοφιλελεύθερα και ανάλγητα μέτρα στη χώρα που αποτελεί το τελευταίο προπύργιο της πάλαι ποτέ Σοβιετίας.
Ο δεύτερος λόγος είναι ότι όσες φορές έχει εγερθεί ζήτημα να ανοίγουν τα καταστήματα και τις Κυριακές, τόσο οι εμπορικοί σύλλογοι, όσο και οι σύλλογοι των εμποροϋπαλλήλων «ανεβαίνουν» στα κεραμίδια.
Ακόμη και σήμερα σε ήμερες γενικευμένης κρίσης, αρνούνται την ουσιαστική μεταρρύθμιση της αγοράς.
«Θα μας κλείσουν», λένε, «τα πολυκαταστήματα».
Λες και δεν πένονται, είτε εντός είτε εκτός πολυκαταστημάτων.
Λες και δεν μπαίνει το ένα λουκέτο μετά το άλλο.
Αυτοί, όμως, εκεί. Στο χαβά τους. Να μην αλλάξει το παραμικρό.
Μ’ αυτά και πολλά άλλα, προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι ο νυν υπουργός Ανάπτυξης, ο Κωστής Χατζηδάκης, η πλέον φιλελεύθερη φωνή της τρικομματικής κυβέρνησης και ένα πρόσωπο από τα πλέον ικανά του πολιτικού μας συστήματος, δείχνει να «κρατάει άμυνα».
Αντί να προχωρήσει στην πλήρη απελευθέρωση της αγοράς και στην ελευθέρωσή της από τα κρατικά δεσμά και τη γραφειοκρατία, προχώρησε σε ένα ακόμη μπάλωμα.
Καθιέρωσε άλλες δυο περιόδους εκπτώσεων.
Έτσι, αντί για δυο, θα έχουμε τέσσερα 15θήμερα ελεύθερου ανταγωνισμού.
Όλο το άλλο διάστημα θα συνεχίσουμε να αγοράζουμε ακριβά, θα μιλάμε για ελεύθερη οικονομία, ενώ θα υπάρχουν πάντα κι εκείνοι που θα λένε ότι τα δεινά οφείλονται …στα νεοφιλελεύθερα μέτρα που…υιοθετεί η κυβέρνηση.
Εν τω μεταξύ θα συνεχίζονται οι προσπάθειες του υπουργείου για φθηνότερες τιμές.
Με μηδενικά αποτελέσματα
Οι μεταρρυθμίσεις με προσφορές όλο το χρόνο, όταν και αν θέλει ο έμπορος ή το άνοιγμα των καταστημάτων και τις Κυριακές, εξακολουθούν να αποτελούν ουτοπία.
Πραγματικά είναι απορίας άξιο από πού αντλεί το κράτος το δικαίωμα να επιβάλλει σε κάποιον πόσο και πότε θα δουλέψει στο δικό του μαγαζί. Στον αγρότη επιβάλλει πόσο θα δουλέψει στο χωράφι του;
ΑπάντησηΔιαγραφή