Γράφει
ο Χρίστος Κατηφόρης
Ο λεγόμενος Μεταρρυθμιστικός χώρος ως πολιτική σκέψη και πράξη αναδεικνύεται εξαιρετικά πολύτιμος και επίκαιρος για την έξοδο της πατρίδας μας από την πολύπτυχη κρίση την οποία βιώνει.
Όμως, εάν ο χώρος αυτός θέλει να περάσει από τα δωμάτια μιας ιδεολογικοπολιτικής ελίτ στα σαλόνια ενός ριζοσπαστικού λαϊκού κινήματος, δηλ. εάν όντως θέλει να διαδραματίσει ρόλο στην
πνευματική, θεσμική και οικονομική ανοικοδόμηση της μεταμνημονιακής Ελλάδος, πρέπει να επικεντρώσει στη θεραπεία 4 βασικών του ασθενειών που ως στιγμής τον έχουν καταστήσει ανίκανο, αν όχι ημιθανή.
1) Πρέπει να επικεντρώσει μόνο σε 4-5 βασικές θέσεις γύρω από τις οποίες θα συσπειρώνονται μεταρρυθμιστικές, φιλελεύθερες, ορθολογικές και δημιουργικές δυνάμεις και της κεντροδεξιάς και της σοσιαλδημοκρατίας (λ.χ. γρήγορη απονομή δικαιοσύνης, εντιμότητα πολιτικών και πολιτών, μικρό και ευέλικτο κράτος, απελευθέρωση αγορών, ευρωπαϊκός προσανατολισμός).
Οι διχαστικές ιδεολογικές αποχρώσεις και ακρότητες πρέπει να παραμεριστούν για ένα χρονικό διάστημα.
2) Πρέπει να προσθέσει στο ιδεολογικό του οπλοστάσιο το συμβολικό μεν πλην θεμελιώδες προαπαιτούμενο για την κοινωνική συγκατάθεση για τις επίπονες δομικές αλλαγές και τον συνακόλουθο αναπόφευκτο πόνο: Την τιμωρία πολιτικών προσώπων για το χθες και όχι μόνο για τη διαφθορά, αλλά για βασικές «ελλειμματικές» αποφάσεις τους.
Το ζήτημα, στην επιδερμική του μόνο μορφή (ευθύνες μόνο για μίζες κλπ), το μονοπωλούν αδίκως τα πολιτικά άκρα.
3) Πρέπει επιτέλους να αποκτήσει λόγο άμεσο, κατανοητό, απλό, λαϊκό αλλά όχι λαϊκίστικο, που να απευθύνεται με γνήσιο ενδιαφέρον
α) στο μέσο Έλληνα και όχι στην ελίτ της διανόησης
β) όχι μόνο στο νου αλλά και στην καρδιά και στην ψυχή του, δηλαδή στον όλο άνθρωπο.
4) Πρέπει είτε να αποβάλλει, είτε να παραμερίσει, από την πρώτη γραμμή πρόσωπα εκκεντρικά και αμφιλεγόμενα που προκαλούν το κοινό αίσθημα για τις απόψεις τους σε βασικά κοινωνικά ζητήματα, όπως το έθνος, η θρησκεία, η ιστορία.
Χωρίς αυτά τα προαπαιτούμενα –μας αρέσουν δεν μας αρέσουν- δεν υπάρχει καμία περίπτωση ο μεταρρυθμιστικός χώρος να αποκτήσει κάποτε, πρώτα συνεργασία και συνοχή και έπειτα ευρύτερη κοινωνική απήχηση και τελικά πολιτική δυναμική και προοπτική εξουσίας.
Συμφωνώ απόλυτα με τις θέσεις σας. Θα προσέθετα, αν μου επιτρέπετε, και ένα πέμπτο σημείο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ χώρος πρέπει να καταθέσει επεξεργασμένες ρεαλιστικές προτάσεις για την υλοποίηση των βασικών θέσεων, με στόχους, σχέδιο, προϋπολογισμό, αλλά και (κυρίως) με ανθρώπους των έργων με ικανότητες οι οποίοι να εμπνέουν εμπιστοσύνη και να έχουν μια σωστή σχέση με την ιδέα της εξουσίας.