Περί ΚΚΕ

Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Ο γράφων δεν υπήρξε ποτέ θαυμαστής της Αριστερής ουτοπίας και δεν συμμερίστηκε ποτέ ούτε τους δογματισμούς της, ούτε τις πρακτικές του ΠΑΜΕ, ούτε –πολύ περισσότερο- τις παραινέσεις της περί ανυπακοής σε νόμους και Σύνταγμα.
Δεν χρειάζεται δε να μιλήσουμε περί της αποστροφής που μας δημιουργούν οι πρακτικές της στα Πανεπιστήμια για ολόκληρες δεκαετίες.
Ούτε για την άρνηση της σε
 οποιονδήποτε έλεγχο των οικονομικών της από το Κράτος.
Ούτε για τον τρόπο που αντιμετωπίζει τους εργαζομένους στις δικές της επιχειρήσεις, την ώρα που περί άλλων τυρβάζει.

Πρέπει να διευκρινίσουμε ότι στο παρόν σημείωμα όταν αναφερόμαστε στην Αριστερά εννοούμε την ορθόδοξη, το ΚΚΕ.

Έχουμε επανειλημμένως αναφερθεί στις ευθύνες που έχει και η Αριστερά για το σημερινό χάλι της χώρας. Πλήθος άρθρων είναι αναρτημένα περί τούτων στο grpost.
Οφείλουμε, όμως, να τονίσουμε ότι υποκλινόμαστε σε ένα κεφαλαιώδες σημείο, τόσο στο ΚΚΕ, όσο και στην ηγεσία του.
Αυτό της πολιτικής συνέπειας.
Χρόνια τώρα, το ΚΚΕ –λανθασμένα ή όχι δεν είναι αντικείμενο του παρόντος άρθρου- υπερτονίζει και προβάλλει συγκεκριμένες και πάγιες θέσεις.
Τόσο για τα εσωτερικά ζητήματα, όσο και για τη θέση της χώρας στο διεθνές περιβάλλον.
Ουδέποτε κατέφυγε σε κυβιστήσεις όπως συμβαίνει συχνά σε άλλους χώρους, ακόμη και ιδιαιτέρως συγγενικούς του.
Ουδέποτε «πιέστηκε» από εκλογικά ποσοστά και αριθμούς.
Ειδικά δε, τα τελευταία χρόνια της κρίσης, επέδειξε αίσθηση ευθύνης και δεν «δυναμίτισε» το κλίμα, ακόμη κι όταν έγινε στόχος επιθέσεων των γνωστών κουκουλοφόρων του Συντάγματος, από τις οποίες θρήνησε κι έναν νεκρό.

Γιατί τα αναφέρω αυτά;
Για δυο λόγους.

Ο ένας έχει να κάνει με την οριακή –συμφώνως με τις δημοσκοπήσεις και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα – επιβίωση του ΚΚΕ αν γίνονταν εκλογές σήμερα. Κάτι που αν συμβεί θα δημιουργήσει σοβαρό κενό στο κοινοβούλιο.

Ο άλλος λόγος, αφορά τη στάση της Αλέκας Παπαρήγα όλη την προηγούμενη εβδομάδα στις συζητήσεις για τα μέτρα και τον προϋπολογισμό στη Βουλή.
Είπε όσα είχε να πει με απόλυτη ηρεμία, χωρίς φραστικούς βερμπαλισμούς και χαρακτηρισμούς.
Κι όλα αυτά τη ώρα που δίπλα της η αίθουσα του κοινοβουλίου εξέπεμπε «καφρίλα», μισαλλοδοξία και επίπεδο «στρωματσάδα».

Δεν ξέρουμε αν η γραμματέας του ΚΚΕ αποχωρήσει από την ηγεσία του κόμματός της μέσα στο 2013, όπως διαρρέεται.
Δεν ξέρουμε αν ο φημολογούμενος για διάδοχος της αλλάξει τον αδόξαστο και στο κόμμα, όπως κάνει σε άλλους με το ΠΑΜΕ.
Δεν ξέρουμε αν η κοινωνία που «διψάει» για κορώνες και «αίμα» αντιπάλων θα στηρίξει το ΚΚΕ ή θα καταφύγει στις γιαλατζί Αριστερές δυνάμεις.
Εκείνο που μετά βεβαιότητας μπορούμε να τονίσουμε, είναι ότι δεν πρέπει η ελληνική πολιτική σκηνή κι ο τόπος να πορεύονται χωρίς το ΚΚΕ..
Πολύ περισσότερο αν εις βάρος του δυναμώσουν οι γιαλατζί Αριστερές δυνάμεις της ημιμάθειας, του φανατισμού και της κουκούλας.