Γράφει
ο Ιωάννης Ληξουριώτης*
Η απεργία των υπαλλήλων της Βουλής, κατά τη διάρκεια συνεδρίασης του σώματος, ασφαλώς μπορεί να καταγραφεί ως η πιο σύντομη που έγινε ποτέ και έχει θέση στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες.
Αυτή, ασφαλώς, είναι η γελοία πλευρά του ζητήματος.
Η σοβαρή πλευρά είναι ότι οι υπάλληλοι της Βουλής προχώρησαν στην πιο
χαρακτηριστική πλευρά παράνομης απεργίας που έχει προκηρυχτεί ποτέ.
Ιδού για ποιους λόγους:
α) Δεν αποφασίστηκε από γενική συνέλευση κανενός σωματείου.
Άρθρο 20 § 1 Ν. 1264/1982: «Η απεργία στις πρωτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις κηρύσσεται με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης».
β) Δεν γνωστοποιήθηκε η απόφαση περί απεργίας 4 ημέρες πριν από την έναρξή της
Άρθρο 20 § 2 Ν. 1264/1982: «Προκειμένου για εργαζόμενους του άρθρου 19 παρ. 2 (μεταξύ των οποίων είναι και οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο κατά το άρθρο 30 § 1 του ίδιου νόμου) κήρυξη απεργίας δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί πριν περάσουν τέσσερις (4) πλήρεις ημέρες απ' τη γνωστοποίηση των αιτημάτων και των λόγων που τα θεμελιώνουν με έγγραφο που κοινοποιείται με δικαστικό επιμελητή στον εργοδότη ή στους εργοδότες, στο Υπουργείο το οποίο ασκεί τη σχετική εποπτεία και στο Υπουργείο Εργασίας. Η απεργία δεν μπορεί ν' αφορά αιτήματα διάφορα από εκείνα που γνωστοποιήθηκαν».
γ) Δεν ορίστηκε προσωπικό ασφαλείας.
Άρθρο 21 § 1 Ν. 1264/1982: «Κατά τη διάρκεια της απεργίας η συνδικαλιστική οργάνωση, η οποία την κηρύσσει, έχει υποχρέωση να διαθέτει το αναγκαίο προσωπικό για την ασφάλεια των εγκαταστάσεων της επιχείρησης και την πρόληψη καταστροφών και ατυχημάτων».
δ) Δεν ορίστηκε προσωπικό για την κάλυψη των στοιχειωδών αναγκών
Άρθρο 21 § 2 Ν. 1264/1982: «Στις υπηρεσίες, οργανισμούς και επιχειρήσεις που αναφέρονται στο άρθρο 19 παρ. 2 του ν. 1264/1982 (μεταξύ των οποίων και το Δημόσιο) των οποίων η λειτουργία έχει ζωτική σημασία για την εξυπηρέτηση βασικών αναγκών του κοινωνικού συνόλου, πέραν του προσωπικού ασφαλείας της προηγούμενης παραγράφου διατίθεται και προσωπικό για την αντιμετώπιση στοιχειωδών αναγκών του κοινωνικού συνόλου κατά τη διάρκεια της απεργίας».
ε) Δεν έγινε η διαδικασία δημοσίου διαλόγου
Άρθρο 3 Ν. 2224/1994: «Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις που κηρύσσουν απεργία στις υπηρεσίες, οργανισμούς και επιχειρήσεις που αναφέρονται στο άρθρο 19 παρ. 2 του ν. 1264/1982 (δηλαδή και στο Δημόσιο), πριν ασκήσουν το δικαίωμα της απεργίας υποχρεούνται να καλέσουν τον εργοδότη με έγγραφο, που κοινοποιείται με δικαστικό επιμελητή σε δημόσιο διάλογο για τα αιτήματα αυτής».
Άρθρο 20 § 1 Ν. 1264/1982: «Η απεργία στις πρωτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις κηρύσσεται με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης».
β) Δεν γνωστοποιήθηκε η απόφαση περί απεργίας 4 ημέρες πριν από την έναρξή της
Άρθρο 20 § 2 Ν. 1264/1982: «Προκειμένου για εργαζόμενους του άρθρου 19 παρ. 2 (μεταξύ των οποίων είναι και οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο κατά το άρθρο 30 § 1 του ίδιου νόμου) κήρυξη απεργίας δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί πριν περάσουν τέσσερις (4) πλήρεις ημέρες απ' τη γνωστοποίηση των αιτημάτων και των λόγων που τα θεμελιώνουν με έγγραφο που κοινοποιείται με δικαστικό επιμελητή στον εργοδότη ή στους εργοδότες, στο Υπουργείο το οποίο ασκεί τη σχετική εποπτεία και στο Υπουργείο Εργασίας. Η απεργία δεν μπορεί ν' αφορά αιτήματα διάφορα από εκείνα που γνωστοποιήθηκαν».
γ) Δεν ορίστηκε προσωπικό ασφαλείας.
Άρθρο 21 § 1 Ν. 1264/1982: «Κατά τη διάρκεια της απεργίας η συνδικαλιστική οργάνωση, η οποία την κηρύσσει, έχει υποχρέωση να διαθέτει το αναγκαίο προσωπικό για την ασφάλεια των εγκαταστάσεων της επιχείρησης και την πρόληψη καταστροφών και ατυχημάτων».
δ) Δεν ορίστηκε προσωπικό για την κάλυψη των στοιχειωδών αναγκών
Άρθρο 21 § 2 Ν. 1264/1982: «Στις υπηρεσίες, οργανισμούς και επιχειρήσεις που αναφέρονται στο άρθρο 19 παρ. 2 του ν. 1264/1982 (μεταξύ των οποίων και το Δημόσιο) των οποίων η λειτουργία έχει ζωτική σημασία για την εξυπηρέτηση βασικών αναγκών του κοινωνικού συνόλου, πέραν του προσωπικού ασφαλείας της προηγούμενης παραγράφου διατίθεται και προσωπικό για την αντιμετώπιση στοιχειωδών αναγκών του κοινωνικού συνόλου κατά τη διάρκεια της απεργίας».
ε) Δεν έγινε η διαδικασία δημοσίου διαλόγου
Άρθρο 3 Ν. 2224/1994: «Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις που κηρύσσουν απεργία στις υπηρεσίες, οργανισμούς και επιχειρήσεις που αναφέρονται στο άρθρο 19 παρ. 2 του ν. 1264/1982 (δηλαδή και στο Δημόσιο), πριν ασκήσουν το δικαίωμα της απεργίας υποχρεούνται να καλέσουν τον εργοδότη με έγγραφο, που κοινοποιείται με δικαστικό επιμελητή σε δημόσιο διάλογο για τα αιτήματα αυτής».
Σε αυτές, λοιπόν, τις «μικροπαραβιάσεις» του νόμου προέβη η συντεχνία των υπαλλήλων της Βουλής, διαλύοντας την κοινοβουλευτική διαδικασία.
Κι είναι λυπηρό ότι δεν βρέθηκε ούτε ένας βουλευτής εκ των τριακοσίων, να έχει υπ’ όψη του το νόμο 1264/82.
Ούτε καν από το πλήθος των έγκριτων «εργατολόγων» που επανδρώνουν τον ΣΥΡΙΖΑ.
* Ο Ιωάννης Ληξουριώτης είναι καθηγητής Εργατικού Δικαίου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
* Ο Ιωάννης Ληξουριώτης είναι καθηγητής Εργατικού Δικαίου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
Ορθότατα όσα αναφέρετε, κύριε Ληξουριώτη. Θα μπορούσε βέβαια κάποιος να ισχυριστεί ότι οι υπάλληλοι της Βουλής αιφνιδιάστηκαν από το αναπάντεχο της τροπολογίας Στουρνάρα που εμφανίστηκε κυριολεκτικά στο παρά πέντε της διαδικασίας (δεν σχολιάζω το ορθόν της ουσίας της τροπολογίας αλλά τον χρόνο παρουσίασής της). Έδρασαν, επομένως ωμά εκβιαστικά όπως έχουν συνηθίσει τόσα χρόνια και όπως, βεβαίως, τους έχουν συνηθίσει τόσα χρόνια οι πολιτικοί τους προστάτες. Οι χθεσινές εξελίξεις ήταν μία ακόμα βολή στην "καρδιά" αυτού που λέμε "σοβαρή και αξιόπιστη κοινοβουλευτική δημοκρατία". Μία απευθείας αντανάκλαση του θλιβερού πολιτικού προσωπικού που κυβερνά και αντιπολιτεύεται τα τελευταία 38 χρόνια, με ελάχιστες εξαιρέσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα, δεν ήταν απεργία, αγαπητέ μου κύριε! Μια στάση εργασίας ήταν, που την επιτρέπει ο νόμος,λόγω έκτακτου εργασιακού γεγονότος!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχουν δεκάδες λόγοι για τους οποίους μπορούμε να είμαστε αγανακτισμένοι με το "καθεστώς" των Υπαλλήλων της Βουλής!
όχι να χάνουμε και το δίκιο μας με αστοχίες!