Είναι σαφές ότι ως κοινωνία έχουμε εγκλωβιστεί σε εντελώς λανθασμένες έννοιες, οι οποίες τείνουν να βιάζουν τη νηφάλια και ώριμη σκέψη.
Αν αντικαταστήσουμε τον όρο «αντιμνημονιακές» δυνάμεις με τον όρο «αντιρρυθμιστικές», θα κατανοήσουμε πλήρως το σκηνικό.
Οι αυτοαποκαλούμενοι «αντιμνημονιακοί» είναι εκείνοι που αρνούνται κάθε είδους αλλαγή – μεταρρύθμιση σε βασικούς και αποσαθρωμένους θεσμούς που είχαν δήθεν «κατακτηθεί» από τη μεταπολίτευση κι εντεύθεν.
Όταν, επί παραδείγματι, οι πάντες αναγνωρίζουν ότι ο
μεγάλος ασθενής της ελληνικής κοινωνίας και κατ' επέκταση της οικονομίας είναι ο δημόσιος τομέας –τόσο σε αριθμό εργαζομένων όσο και δομών- οι λεγόμενες «αντιμνημονιακές» δυνάμεις δεν επιθυμούν καμιά μα καμιά αλλαγή για την επίτευξη της δημοσιονομικής εξυγίανσης.
Δηλαδή, αρνούνται να κάνουμε όσε πρέπει ούτως ώστε το κράτος να ξοδεύει όσα εισπράττει και μάλιστα με διαφάνεια και αποτελεσματικότητα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ κατά κύριο λόγο, αλλά και οι συνοδοιπόροι του Ανεξάρτητοι Έλληνες, Χρυσή Αυγή, αλλά και το μονίμως ανεδαφικό ΚΚΕ, επαγγέλλονται την ακινησία και μιλάνε για κρατικοποιήσεις με προφανή στόχο το επιπλέον «παρκάρισμα» κάποιων χιλιάδων στο Δημόσιο.
Υπόσχονται την αποκατάσταση μισθών και συντάξεων στα προ κρίσης δεδομένα, ενώ αγκαλιάζουν κάθε είδους συντεχνία.
Εκτοξεύουν, φραστικούς βερμπαλισμούς ότι ....μπορούμε να καταναλώνουμε χωρίς να παράγουμε, να ζούμε με δανεικά και να εισάγουμε τα πάντα.
Καταθέτουν σχέδια βασιζόμενα σε αφελείς επιθυμίες ή και φαντασιώσεις.
Φυσικά, μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και των λοιπών ακροδεξιών υπάρχει μια διαφορά, αλλά είναι ήσσονος σημασίας.
Η διαφορά έγκειται ότι η αριστεροί υπόσχονται την «ευημερία του αέρα» με βάση την ιδεολογία των προσοδοθήρων, ενώ οι άλλοι υποστηρίζουν την απαίτηση να μας δανείζουν χωρίς να μας ελέγχουν, επειδή οι πρόγονοί μας έφτιαξαν την Ακρόπολη ή έδωσαν πνευματική τροφή στην ανθρωπότητα.
Αποκορύφωμα, ήταν η στήριξη των λεγομένων «ευγενών ταμείων» των πανίσχυρων συντεχνιών, στην απέλπιδα προσπάθειά τους να μη ενταχθούν στον ΕΟΠΥΥ, αλλά και η στάση τους στα πανεπιστήμια.
Στήριξη που ουσιαστικά αντιβαίνει στην υποτιθέμενη «ευαισθησία» τους για τις αδύναμες εισοδηματικά τάξεις, που δεν έχουν «μπάρμπα» στην Κορώνη για να εκβιάζουν και να απειλούν την υπόλοιπη κοινωνία.
Όλοι αυτοί οι «αντιμνημονιακοί», κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ, καταθέτουν ως πρόταση ένα άλλο παραγωγικό μοντέλο, το οποίο θα θεραπεύσει κάθε νόσο και κάθε μαλακία.
Όμως, αυτό το μοντέλο που υπόσχονται, έχει ως προϋπόθεση την ύπαρξη χρημάτων και χρόνο για να αποδώσει.
Ούτε το ένα έχουμε ως χώρα, ούτε το άλλο.
Όπως δεν έχουμε την πολυτέλεια να δημιουργήσουμε αυτό το υποσχόμενο μοντέλο με τους ίδιους κρατικούς μηχανισμούς.
Πολύ περισσότερο δε, με ιδιωτικό τομέα που βρίσκεται από τις συγκεκριμένες δυνάμεις υπό απηνή διωγμό.
Όταν στο διεθνές περιβάλλον, αλλά και στη λογική, είναι θέσφατο το γεγονός ότι μια χώρα μπορεί να γίνει παραγωγική και να συναντήσει την ανάπτυξη ΜΟΝΟ και όταν μειώσει τα ελλείμματά της, δεν μπορεί με την ακινησία να δούμε φως στο τούνελ.
Διαφορετικά, ουδείς θα αποτολμήσει οποιαδήποτε επένδυση, φοβούμενος τις εκπλήξεις.
Επενδύσεις θα γίνουν μόνο υπό προϋποθέσεις.
Όταν δεν θα υπάρχει φόβος πολιτικής και οικονομικής αποσταθεροποίησης.
Όταν θα υπάρχει σταθερό φορολογικό περιβάλλον.
Όταν θα υπάρχει λειτουργική και αποτελεσματική Δικαιοσύνη.
Όταν υπάρχει τάξη.
Όταν το κράτος –διοίκηση διευκολύνει τον πολίτη χωρίς τις παρενέργειες των πολιτικών αγκυλώσεων και του θλιβερού χρηματισμού.
Όταν το εργατικό δυναμικό είναι άρτια εκπαιδευμένο στις σύγχρονες μεθόδους παραγωγής.
Όλα αυτά και πολλά άλλα, περιγράφονται στο Μνημόνιο το οποίο αρνούνται μετά βδελυγμίας.
Αρνούνται τόσο τη διάθεση για μεταρρυθμίσεις, όσο και την υλοποίησή τους.
Συνεπώς, δεν είναι «αντιμνημονιακές» δυνάμεις, αλλά δυνάμεις «αντιμεταρρυθμιστικές», οι οποίες επαγγέλλονται την ακινησία και το τέλμα.
Υστρ.
Στις αντιμεταρρυθμιστικές δυνάμεις, ασφαλώς και περιλαμβάνονται τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης.
Τα οποία, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αρνούνται να προχωρήσουν στις μεταρρυθμίσεις που θα αλλάξουν την εικόνα της Ελλάδας και θα δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις ανάπτυξης, αρκούμενες σε ημιθανάτια μέτρα οριζόντιας κοπής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου