Αμετανόητες εστίες πολιτικής φαυλότητας

Γράφει
ο Στάμος Ζούλας

Ποία εξήγηση μπορεί να δοθεί στην ενθουσιώδη υποδοχή του Γ. Παπανδρέου στο πρόσφατο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ και μάλιστα με την κραυγή «να ’τος να ’τος ο πρωθυπουργός»;
Οι παραληρούντες σύνεδροι πάσχουν από πλήρη αμνησία ή τους διακατέχει απόλυτη ακρισία;
Και ακόμη. Πώς δικαιολογείται το γεγονός ότι στην προ ημερών δίκη του Ακη Τσοχατζόπουλου στο
 ακροατήριο υπερτερούσαν συμπαραστάτες και χειροκροτητές του;
Διότι, κατά την κοινή λογική, εφόσον υπάρχουν τέτοιοι συμπατριώτες μας, θα ’πρεπε να κρύβονται ή να ντρέπονται να επιδοκιμάσουν δημοσίως τα «ινδάλματά» τους.
Θα αντιτείνετε, ίσως, πως οι δύο περιπτώσεις δεν είναι ίδιες.
Ο Ακης κατηγορείται για καταλήστευση του δημοσίου χρήματος, ενώ ο Γιωργάκης εγκαλείται για παταγώδη πολιτική αποτυχία και βαρύτατες ευθύνες ως προς το ξέσπασμα της κρίσης. (Τα υποκοριστικά κάθε άλλο παρά δηλώνουν οικειότητα και συμπάθεια.)
Αν δούμε, όμως, τα δύο περιστατικά προσεκτικότερα, προκύπτουν σαφείς ομοιότητες.
Οι χειροκροτητές εξέφραζαν ένα μείγμα πίστης και εξάρτησης προς τους δύο αμετακλήτως πρώην, θέλω να πιστεύω, πολιτικούς.

Οι σύνεδροι, αμιγώς κομματικοί κλώνοι, διαδήλωσαν πίστη στη συνέχεια (και) του προσφάτου παρελθόντος του ΠΑΣΟΚ.
Αλλωστε, οι «ανώνυμοι», μέσα στο πλήθος, χειροκροτητές εκπροσωπήθηκαν, ανοικτά και απροκάλυπτα από τη «σκανδαλίδεια» ομάδα στελεχών, που αξίωσε από τον Ευάγγ. Βενιζέλο αλλαγή πολιτικής.
Δηλαδή, περιπτωσιακή και κριτική στάση στην τρικομματική κυβέρνηση, χωρίς υπουργική συμμετοχή, ώστε το ΠΑΣΟΚ να μη χρεωθεί (ή μάλλον να επωφεληθεί) μια ενδεχόμενη αποτυχία. Ευτυχώς, ο σημερινός αρχηγός του, πιστεύοντας –και ορθώς– πως η τύχη του ΠΑΣΟΚ και του ιδίου εξαρτάται μόνον από μια τελεσφόρο διαδρομή της κυβέρνησης, απέρριψε την «εισήγηση».
Ανάλογη προσήλωση στο κομματικό παρελθόν, πιθανότατα δε και προσωπική ευγνωμοσύνη προς τον Ακη, εξεδήλωσαν και οι χειροκροτητές του στο δικαστήριο.
Πλην της ευγνωμοσύνης, οι ωφεληθέντες από το πελατειακό σύστημα εξακολουθούν να στηρίζουν τους «ευεργέτες» τους, με τον φόβο πως ο πολιτικός τους αφανισμός αφήνει και τους ίδιους «απροστάτευτους».
Σε επίρρωση τούτου έρχεται και το γεγονός πως αρκετοί βουλευτές των δύο πρώην κομμάτων εξουσίας εξακολουθούν να επανεκλέγονται, παρά το αποδεδειγμένα φαύλο παρελθόν τους, αλλά και την έμμεση –έστω– αποδοκιμασία των κ. Σαμαρά και Βενιζέλου, οι οποίοι τους έχουν θέσει στο πολιτικό περιθώριο.
Συνεπώς, το μόνον που ελπίζουν –και κυρίως επιδιώκουν– τόσο οι ίδιοι όσο και οι «οπαδοί» τους είναι η επιστροφή στο παρελθόν.

Η άλλη ζωντανή εστία νοσταλγών και υπερασπιστών του παρελθόντος βρίσκεται στον κομματικό συνδικαλισμό.
Μπορεί η δράση του προσωρινά να βρίσκεται σε ύφεση, όπως αποδείχθηκε με την πρόσφατη απόπειρα ξεσηκωμού των αγροτών, για την πρόκληση ενός «νέου Κιλελέρ».
Οσο, όμως, εξακολουθεί να έχει την κομματική στήριξη, μπορεί ανά πάσα στιγμή να αναζωπυρωθεί και να συμπράξει με τους ομοϊδεάτες του πολιτικούς, ως όπλο εναντίον κάθε εκσυγχρονιστικής προσπάθειας.
Αυτό οφείλουν να το έχουν υπόψη τους τα τρία συγκυβερνώντα κόμματα, ιδίως δε η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ.
Επομένως, οι κ. Σαμαράς και Βενιζέλος έχουν ως πρωταρχική υποχρέωση να εξαλείψουν τις εστίες αυτές στους κομματικούς τους χώρους.
Στο μέτρο, κατά το οποίο είναι συνεπείς στις εκσυγχρονιστικές τους επαγγελίες.
Και να καταδείξουν ότι, πράγματι, είναι αποφασισμένοι να επιτύχουν.
Για το καλό των κομμάτων τους, των ίδιων και –προπαντός– της χώρας.

Πηγή: Καθημερινή