Ο Αλέξης κι ο Πάνος…

Αναρωτιέμαι τι μοίρα μπορεί να περιμένει την Ελλάδα, αν ποτέ πέσει στα χέρια του «φονικού» διδύμου Τσίπρα και Καμμένου.

Ίσως, το «μαύρη είν’ η νύχτα στα βουνά», να μην μπορεί ν’ απεικονίσει τις…νύχτες της Ελλάδας.

Ασυναρτησία μαζί με λαϊκισμό!

Ουτοπία μαζί με θεωρίες συνωμοσίας!

Ψεύτικο κι ασήμαντο λαμέ ομού μετά χοντροκοπιάς και μεγαλοϊδεατισμού.
Νεομπολσεβικισμός ομού μετά εθνικολαϊκισμού!

Όσα συνέβησαν στην Κύπρο, έδειξαν στην

 Ελλάδα πόσο μεγάλη υπόθεση είναι η υπευθυνότητα και πόσο σοβαρή υπόθεση είναι η αντιμετώπιση των μεγάλων οικονομικών, πολιτικών και κοινωνικών ζητημάτων.

Οι δυο κατ’ εξοχήν υπερλαϊκιστές της ελληνικής πολιτικής σκηνής, αφ’ ενός «ξεσκεπάστηκαν» από το πάθημα της Κύπρου και αφ’ ετέρου κατέδειξαν ότι γι’ αυτούς προέχει το στενό κομματικό τους συμφέρον απ’ οτιδήποτε άλλο.

Είναι σαφές, ότι ήλπιζαν πως το αρχικό «επαναστατικό όχι» της κυπριακής βουλής, θα ισχυροποιήσει –δικαιώνοντας τάχα- όλη την εσωτερική τους άφρονα πολιτική.

Είναι σαφές ότι ακόμη και σήμερα δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι η Ευρωζώνη δεν μπλοφάρει, όπως συχνά πυκνά ισχυρίζονται.

Ακόμη πιο τραγικό γεγονός αποτελεί η παντελής τους άγνοια τους για τα σαφή γεγονότα στο τραπεζικό σύστημα της Κύπρου.

Είτε λόγω επιπολαιότητας, είτε λόγω άγνοιας, είτε λόγω δογματισμών και περίεργων παραισθήσεων, ούτε ο ένας ούτε ο άλλος μπόρεσαν να αντιληφθούν και να κατανοήσουν το πιο απλό.

Ότι οι δυο κυπριακές τράπεζες και περισσότερο η «Λαϊκή», δεν μπορούσαν να επιστρέψουν στους καταθέτες τους τα χρήματα που εκείνοι είχαν καταθέσει. Κι αυτό επειδή η κυπριακή οικονομία είχε «μπουκώσει» από υποχρεώσεις και χρέος, αυξήθηκαν οι τραπεζικές εκροές και η έλλειψη ρευστότητας αποτελούσε σφιχτή θηλιά στον λαιμό της μεγαλονήσου.

Τους τελευταίους μήνες της καταστροφικής θητείας Χριστόφια, η Ευρωζώνη παρείχε συστηματικά –μέσω του μηχανισμού της έκτακτης ανάγκης (ELA)- ρευστότητα που χρειαζόταν η Κύπρος. Πολύ περισσότερο, αφού λόγω της κατάστασης της κυπριακής οικονομίας, η πρόσβαση στις διεθνείς αγορές για δανεισμό ήταν αδύνατη.

Η Ευρώπη, λοιπόν, που κατά τα άλλα αποτελεί «κόκκινο πανί» για τους δυο κύριους εγχώριους εκφραστές του λαϊκισμού, ήταν εκείνη που κράτησε όρθια την Κύπρο και τις τράπεζές της.

Ούτε το δάνειο των 2,2 δις. του Πούτιν, ούτε κανένας άλλος.

Κι η απόφαση ήταν μονόδρομος.

Ή μηχανισμός στήριξης και παραμονή στην Ευρωζώνη ή μοναχική πορεία και τροφή με βελανίδια και μεγαλοϊδεατισμούς.

Κι όμως, το δίδυμο της συμφοράς, έσπρωχνε την Κύπρο στην συμφορά, στον απόλυτο έρεβος.

Πανηγύριζε την άφρονα και πλήρη συναισθηματισμών «επανάσταση του όχι», μιλούσε για «γκάγκστερς» της Ευρώπης (για σκεφτείτε την πιθανότητα να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι μ’ αυτούς), μόνο συμφωνητικό συνεργασίας δεν υπέγραψαν…

Για σκεφτείτε και κάτι άλλο.

Μπορεί μια τράπεζα που δεν διαθέτει την επάρκεια των καταθέσεων που της εμπιστεύτηκαν οι καταθέτες, να συνεχίζει να λειτουργεί;

Για το φονικό δίδυμο, προφανώς μπορεί…

Είτε μέσω ουτοπιών είτε μέσω αεροψεκασμών!

Στην κανονική, όμως πραγματικότητα, αυτή η τράπεζα δεν μπορεί να λειτουργεί, παρά μόνο αν έχει την βοήθεια μιας κεντρικής κι ενός μηχανισμού.

Δηλαδή, της Ευρωπαϊκής κεντρικής Τράπεζας κι ενός Μνημονίου δανεισμού.

Οι Τσίπρας και Καμμένος πρότειναν στην Κύπρο άλλον δρόμο.

Της επιμονής της στο «όχι»!

Ότι, ίσως, σκέπτονται και για την Ελλάδα.

Όμως, με κουτσαβακισμούς και άναρθρες κραυγές, ούτε εξωτερική πολιτική γίνεται, ούτε πολύ περισσότερο, αρθρώνεται υπεύθυνος πολιτικός λόγος.