Ο γέρος του Βοριά

Όταν ξεκίνησα να γράφω την βιογραφία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, που εξεδόθη με τον τίτλο «Ο γέρος του βοριά» (Εκδόσεις Τσαμαντάκη), δεν μπορούσα να φανταστώ σε τι ατραπούς, μονοπάτια, αλλά και τεράστιες λεωφόρους έμπαινα.

Δεν μπορούσα να φανταστώ, ότι εντρυφώντας στη σκέψη του, στην πολιτική του πορεία, στην καθημερινότητά του, θα ανακάλυπτα πράγματα που δεν είχαν καμιά σχέση με όσα ήξερα.

Δεν κρύβω, ότι αρχικά αντιμετώπιζα με έντονη επιφυλακτικότητα τον πολιτικό του βίο, επηρεασμένος από τα διάφορα κυκλοφορούντα απ’ τους πολιτικούς του αντιπάλους (δεξιό Κράτος, παλάτι, ξερονήσια και διάφορα άλλα παρόμοια).

Μπαίνοντας κάθε μέρα όλο και

 πιο πολύ στην έρευνα, στην αληθινή ιστορία, στον αληθινό του βίο, στις αληθινές…αλήθειες του, κατέληξα να εκφράζω τον πιο πιστό οπαδό του.

Κι ας ήξερα ότι μας χωρίζουν βασικές ιδεολογικές γραμμές, τόσοσε ότι αφορά τον φιλελευθερισμό και τη «σοσιαλαμανία» που τον «συνεπήρε» στην εποχή της μεταπολίτευσης, όσο και τον γενικότερο συντηρητισμό του.

Ο Καραμανλής, είχε γεννηθεί για να κάνει ένα και μόνο.

Να τον κυβερνήσει.

Αυτός ήταν ο προορισμός του.

Και, μάλιστα, χωρίς να έχει καμιά οικογενειακή ρίζα σ’ αυτή.

Το φτωχόπαιδο του δάσκαλου και καπνέμπορου ήταν, απ’ την επαρχία.

Σπούδασε Νομικά κι ως φοιτητής ήταν απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ στα θεωρεία της Βουλής, παρακολουθώντας τις συνεδριάσεις της.

Για να μπει στην πολιτική, χάλασε τις σχέσεις του με τον πατέρα του, που αρνιόταν κατηγορηματικά κάθε εμπλοκή του πρωτότοκου γιου του μ’ αυτήν.

Κρατήθηκε σταθερά κι αταλάντευτα μακριά από κάθε «καρέκλα» που του προσφέρθηκε (προτάσεις για νομαρχίες, γραμματείες κλπ) από τις κατοχικές κυβερνήσεις και δημιούργησε πέριξ του μια σημαντική ομάδα νέων πολιτικών ανδρών με τεράστιους πνευματικούς ορίζοντες (Τσάτσος, Παπαληγούρας, Ζολότας, Παν. Κανελλόπουλος κλπ).

Πείνασε ως δικηγόρος, ανέλαβε την ευθύνη της οικογένειάς του όταν «έφυγε» ο πατέρας του, ήταν πάντα λιτός και δωρικός στις εκφράσεις του.

Απεχθανόταν τον λαϊκισμό. Από τα μικράτα μέχρι το τέλος του.

Έγινε ο πιο επιτυχημένος και αποτελεσματικός υπουργός της κυβέρνησης Παπάγου.

Έφτιαξε έργα που ακόμη και σήμερα, σχεδόν μετά από εξήντα χρόνια, αποτελούν βασικές υποδομές του τόπου.

Επιχειρήθηκε να «στραπατσαριστεί» επανειλημμένως.

Κι απ’ το παλάτι, αλλά και από το εσωτερικό του κόμματος που δημιούργησε, της ΕΡΕ.

Επιχειρήθηκε να «δωροδοκηθεί» από την περίφημη Ζήμενς κι έστειλε φυλακή τον αντιπρόσωπό της στην Ελλάδα.

Επιχειρήθηκε να μειωθούν οι συνθήκες της Ζυρίχης και του Λονδίνου, με τις οποίες η Κύπρος έγινε ανεξάρτητο Κράτος.

Επιχειρήθηκε να του χρεωθεί η περίφημη «βία και νοθεία» του 1961, όταν ήταν φανερό με τον κοινό νου, ότι όση «βία και νοθεία» κι αν είχε γίνει, η διαφορά της ΕΡΕ με την Ε.Κ. ήταν περισσότερο από 800 χιλιάδες ψήφοι!

Επιχειρήθηκε να του χρεωθεί η στυγνή δολοφονία Λαμπράκη, εν ώ ο ίδιος ο Γεώργιος Παπανδρέου τον χαρακτήρισε «ηθικό αυτουργό», κάτι για το οποίο ασφαλώς θα ντρεπόταν σ’ όλη τη ζωή του. Πολύ περισσότερο, όταν άρχισε να γίνεται φανερό ότι το παρακράτος είχε στόχο να εξοντώσει πολιτικά τον ίδιο τον Καραμανλή, ενώ είχε όνομα και διεύθυνση στα βασιλικά ανάκτορα.

Κι όταν η μαύρη προπαγάνδα τον ανάγκασε να φύγει στο εξωτερικό, στη Γαλλία, συνέχισε να επιχειρεί να τον μειώνει, σπέρνοντας φημολογία (που ακόμη και σήμερα θεωρείται αληθινή) ότι έφυγε με τα’ όνομα «Τριανταφυλλίδης».

Μια ματιά στα αρχεία του υπουργείου Εξωτερικών, αποδεικνύει την αλήθεια.

Το όραμά του για την είσοδο της Ελλάδας στην ΕΟΚ –όραμα ζωής γι εκείνον- λοιδορήθηκε, πολεμήθηκε ακόμη κι απ’ την ίδια τη μεγαλοαστική τάξη.

Ας μη ξεχνάμε, ότι ο ΣΕΒ, δεν επιθυμούσε την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ.

Μα, θα πει κάποιος, όλα σωστά τα έκανε, ειδικά στην πρώτη του οκταετία;

Εκείνος δεν ήταν ο «εφευρέτης» της αντιπαροχής που έπνιξε την Αθήνα;

Εκείνος δεν έμενε αδιάφορος στο «κράτος του παρακράτους» που είχαν δημιουργήσει πολλοί στρατιωτικοί και το παλάτι;

Εκείνος δεν ήταν ο μοιράζων τα διάφορα θαλασσοδάνεια στην μεγαλοαστική τάξη;

Θα πούμε απερίφραστα ότι θα συμφωνήσουμε.

Ναι, ήταν εκείνος.

Αλλά, θα πρέπει να σκεφτούμε και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της εποχής.

Η Ελλάδα είχε βγει από τον καταστροφικό εμφύλιο, η ύπαιθρος ήταν σχεδόν ερημωμένη και τα αστικά κέντρα ήταν εκείνα που μπορούσε κάποιος να βρει ένα κομμάτι ψωμί να συντηρήσει την πείνα του.

Βιομηχανία δεν υπήρχε, η οργανωμένη αγροτική παραγωγή ήταν άγνωστο είδος, ο τουρισμός ζούσε στο αμνιακό του υγρό, ενώ τα εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα εξακολουθούσαν να «ζουν και να βασιλεύουν».

Στην εποχή του Καραμανλή, την πρώτη οκταετία, άνοιξαν όλα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης κι ελευθερώθηκαν οι πολιτικοί κρατούμενοι.

Έμειναν φυλακισμένοι, μόνο όσοι είχαν δικαστεί για ποινικά αδικήματα.

Δεν έγινε καμιά εκτέλεση.

Ακόμη κι η εκτέλεση του Χαρίλαου Φλωράκη που ήταν προγραμματισμένη να γίνει τις πρώτες ημέρες της πρωθυπουργίας Καραμανλή, δεν έγινε.

Υπάρχει, μάλιστα, όλο το παρασκήνιο αυτής της ιστορίας στον «Γέρο του Βοριά», όπως και πολλές άλλες λεπτομέρειες από τον βίο του Καραμανλή.

Κι ας μη ξεχνάμε, ότι σ’ αυτή την πρώτη του οκταετία, οι δείκτες της οικονομίας, παρ’ όλα τα τεράστια προβλήματά της χώρας, έκαναν πρωτοφανή για τα ελληνικά και ευρωπαϊκά δεδομένα άλματα.

Οι ίδιες οι εκθέσεις του ΟΗΕ ανέφεραν ότι η Ελλάδα έχει το δεύτερο αναπτυξιακό επίπεδο μετά την Αυστρία.

Κι όταν γύρισε απ’ το Παρίσι, ήταν ένας άλλος Καραμανλής.

Πιο μεστός, πιο κατασταλαγμένος, πιο μεθοδικός, πιο ουσιαστικός, πιο στοχευμένος, ακόμη και πιο ήπιος.

Πρώτα απ’ όλα «καθάρισε» τον τόπο απ’ τη δυσωδία του παλατιού.

Νομιμοποίησε το εκτός νόμου ΚΚΕ.

Μα, πάνω απ’ όλα, οδήγησε την Ελλάδα στην αναίμακτη μεταπολίτευση, ρισκάροντας ακόμη και την ζωή του (διαβάστε αναφορικά με το που κοιμόταν τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια στον «Γέρο του Βοριά»), όταν άλλοι πολιτικοί αρχηγοί και δη οι μετέπειτα αντίπαλοί του, άφησαν να περάσουν 20 ημέρες για να πατήσουν το πόδι τους στην Ελλάδα. Με ασφάλεια και σιγουριά.

Κι όταν έβαλε μπροστά την υπόθεση ΕΟΚ, βρήκε μπροστά του τείχη.

Ο λαϊκισμός ήταν καθημερινά στους δρόμους.

Με συνθήματα, με απειλές, με συκοφαντίες.

Με διάβρωση των συνειδήσεων των νεοελλήνων.

Με φανερή την υπεροχή του στη μάχη της ιδεολογίας, για την οποία ο Καραμανλής δεν πολυενδιαφερόταν κι άφησε ανοικτό το πεδίο στην Αριστερά και τις «κεντρογενείς» παραφυάδες της.

Κι όταν κατάφερε το ακατόρθωτο, την ένταξη της Ελλάδας στους 10 της ΕΟΚ, παρέμεινε ο θεματοφύλακας της σταθερότητας απέναντι στα πρώιμα σοσιαλιστικά πειράματα που ακολούθησαν…

Ακόμη κι όταν ο Παπανδρέου τον ενέπαιξε ως κοινός πολιτικός απατεών, στην προεδρική εκλογή του 1985, ο Καραμανλής έμεινε όρθιος, περήφανος, αξιοπρεπής…

Κι είναι ιδιαιτέρως ελπιδοφόρο το γεγονός να του υποκλίνονται σήμερα, εκείνοι που είχαν υπογράψει συμβόλαιο αορίστου χρόνου με τον λαϊκισμό και το παραμύθι…

Είναι ιδιαιτέρως ελπιδοφόρο που τον ανακαλύπτουν και του υποκλίνονται εκείνοι που τον χαρακτήριζαν ακόμη και …φασίστα!