Θα ζητήσουμε προκαταβολικά συγγνώμη σε όποιους ενοχλούνται από την ελευθεροστομία του τίτλου.
Όμως, τα πράγματα έχουν φτάσει στο απροχώρητο.
Όσοι δεν κατανοούν, εγκλωβισμένοι στους δογματισμούς τους και τις διάφορες «κόκκινες» γραμμές, ότι αυτή η χώρα κι η κοινωνία της διαλύθηκαν επειδή «έσκασε» ο δημόσιος τομέας της, καλό θα είναι να ανασυντάξουν τη σκέψη τους.
Ο ορυμαγδός που σηκώνεται και πάλι, επειδή
η τρόικα ζητά απολύσεις από τον κρατικό μηχανισμό, έχει μεν τις αιτίες του, αλλά δεν μπορεί να γίνει κατανοητός από τα εκατομμύρια των ανέργων του ιδιωτικού τομέα, που πλήρωσαν και πληρώνουν τις αγκυλώσεις ορισμένων.
Όταν κάθε ημέρα που περνά, μένουν στην ανεργία περισσότεροι από χίλιοι άνθρωποι του ιδιωτικού τομέα, προς χάριν των προνομιούχων του δημοσίου και όλου του δημόσιου συστήματος και ξεσηκώνεται θύελλα αντιδράσεων και ενστάσεων από κόμματα και ΜΜΕ, επειδή πρέπει να απολυθούν μέχρι το 2014, 25.000 δημόσιοι υπάλληλοι, τότε η υποκρισία περισσεύει.
Όταν εκατομμύρια άνεργοι του ιδιωτικού τομέα, υφίστανται καθημερινά έναν «μικρό» ψυχικό θάνατο, όταν γι’ αυτούς έχει σταματήσει το ρολόι του βιοπορισμού, της ελπίδας, της ανάγκης για δημιουργικότητα και της αξιοπρέπειας και κάποιοι δεν απολύουν ούτε καν τους επίορκους, τότε η υποκρισία ξεχειλίζει.
Όταν εκατομμύρια άνεργοι, από νέους μέχρι μεσήλικες στα πρόθυρα συνταξιοδότησης, δεν έχουν δουλειά, δεν μπορούν να εκφράσουν τις ιδέες τους, την όρεξή τους για παραγωγή και την πρόθεσή τους να ενταχθούν σε εργασιακές συνθήκες αυτοματισμών και βλέπουν στην άλλη όχθη ανέγγιχτη την …ιερή αγελάδα του δημοσίου, τότε δεν θ’ αργήσει η ώρα που θα μας πάρει ο διάβολος.
Όταν, αποδεδειγμένα υπάρχουν και αμείβονται από το δημόσιο διάφοροι χαραμοφάηδες με πτυχία μαϊμού, επίορκοι, διεφθαρμένοι, παρτάκηδες, αργόμισθοι, καταχραστές, βολεμένοι συνδικαλιστές κομματικών στρατών, «αγωνιστές» της κάθε παράταξης και λοιπά κοπρόσκυλα χωρίς καμιά διάθεση κοινωνικού αυτοματισμού και δεν τους ενοχλεί κανένας, τότε δεν θ’ αργήσει η ώρα που οι αντιδράσεις δεν θα παραμείνουν στους στενούς κύκλους καθενός.
Έχουμε εκφράσει επανειλημμένως την απορία μας:
Γιατί αυτοί δεν απολύονται εδώ και τώρα;
Γιατί και αυτή η κυβέρνηση –εν πολλοίς έκτακτης ανάγκης- εξακολουθεί να προστατεύει την μηχανή της αδράνειας;
Γιατί τα περίφημα πειθαρχικά συμβούλια (αποτελούμενα από δημοσίους υπαλλήλους και συνδικαλιστές) εξακολουθούν να αθωώνουν τους διεφθαρμένους, την ώρα που άξιοι κι ελπιδοφόροι νέοι ξενιτεύονται για να μπορέσουν να ζήσουν;
Κι’ απ’ την άλλη πλευρά, πώς είναι δυνατόν ένας δημόσιος υπάλληλος να απαιτεί συνεχώς χρήματα και διάφορες άλλες παροχές, επειδή βάζει είκοσι σφραγίδες την ημέρα, την ώρα που νέοι άνθρωποι με master και πολλά άλλα εφόδια τραβάνε καρότσια σε σούπερ μάρκετ έναντι 500 ευρώ;
Πώς είναι δυνατόν να βγαίνει αυτή η θλιβερή ΑΔΕΔΥ και να κουνάει το δάκτυλο στην πολιτική ηγεσία και κατά συνέπεια και στην κοινωνία, όταν υπάρχουν υπηρεσίες (sic) με πέντε αυτοκίνητα και είκοσι οδηγούς; Όταν υπάρχουν οργανισμοί με κάποια παρτέρια λουλουδιών και δεκάδες κηπουρούς; Όταν υπάρχουν χιλιάδες συνάδελφοί τους με περιουσίες που δεν μπορούν να δικαιολογηθούν, ακόμη κι αν προστεθούν όλοι οι μισθοί μιας 35ετίας; Πώς είναι δυνατόν, να είναι κλειστά 127 κρεβάτια εντατικής θεραπείας από έλλειψη προσωπικού και την ίδια ώρα, επί παραδείγματι, στη ΔΕΗ να «απασχολούνται» δεκάδες χιλιάδες; Πώς είναι δυνατόν, να αρνούνται την αξιολόγηση δάσκαλοι, καθηγητές και λοιποί από την τάξη της ιερής αγελάδας;
Πώς είναι δυνατόν να συνεχίζεται ο κανιβαλισμός εις βάρος της κοινωνίας και να υπάρχουν πολιτικοί φορείς –πλην κυβέρνησης- που να επενδύουν πολιτικά στην ανεργία;
Πώς είναι δυνατόν να ζει και να βασιλεύει η γραφειοκρατία και να μη κάνει κανένας έναν απλό νόμο που να αναφέρει ρητά και κατηγορηματικά πέντε προϋποθέσεις για να δημιουργήσει κάποιος μια επιχείρηση;
Πώς είναι δυνατόν να εξακολουθούν να μπλέκουν οι περίφημες συναρμοδιότητες και δεν κάθεται ένας μαλάκας να ξεκαθαρίσει τα πράγματα;
Πώς μπορούμε να πάμε μπροστά με «υπηρεσίες» που το μόνο που παράγουν είναι διαφθορά, προϊσταμένους, διευθυντές, τρεχάμενους και παρατρεχάμενους;
Πού στο διάβολο ήταν όλοι αυτοί οι…υπηρεσιακοί παράγοντες των ταμείων και των άλλων «υπηρεσιών», να ζητήσουν τα χρήματα που δεν πλήρωνε, επί παραδείγματι ο δήμος Θεσσαλονίκης, επί δεκαετίες και κατέληγαν στις τσέπες των επιτήδειων;
Εξ ου και ο τίτλος….
Να σου απαντήσω, αγαπητέ, πώς γίνεται να συμβαίνουν όλα αυτά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ απλά: συμβαίνουν επειδή η κοινωνία απαιτεί, εν τέλει, να συμβαίνουν και αντιδρά πολύ περισσότερο στη σκέψη των απολύσεων στο δημόσιο παρά στους χίλιους νέους ανέργους που προκύπτουν.
Όταν, πολύ απλά, ο άνεργος του ιδιωτικού τομέα διαδηλώνει αγκαλιά με τους συνδικαλιστές των ΔΕΚΟ τι άλλο μπορεί να συμβεί;
Όταν δυόμισι χρόνια τώρα το μέτωπο είναι γενικώς και αορίστως "αγανακτισμένοι πολίτες vs πολιτκό σύστημα" πώς μπορεί να διατυπωθεί το λογικό σου αίτημα;
Όταν οι εργαζόμενοι στο ΜΕΤΡΟ έχουν το θράσος να καλούν σε απεργία όλο το Δημόσιο για να υπερασπιστούν το δικαίωμά τους να πληρώνονται περισσότερο από όλο το Δημόσιο, δηλαδή να εξαιρεθούν από το ενιαίο μισθολόγιο, και όποιος μιλήσει για ισότητα να θεωρείται διχαστικός, τότε;
Είδες κάπου καμιά κινητοποίηση με το αίτημα που διατυπώνεις; Για προσπάθησε να οργανώσεις κάτι τέτοιο, έστω μια δημόσια συζήτηση γι αυτό το αίτημα στα κοινωνικά δίκτυα και πες μου πώς θα αντιμετωπιστείς...
Αχ! Πάλι θα αναγκαστώ να μιλήσω για κουκούλες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί καλέ μου άνθρωπε;
Γιατί ψευδώνυμο;
Γιατί αναγκάζεις τον συνομιλητή σου να μη λαμβάνει σοβαρά τις απόψεις σου;
Επι της ουσίας, αν έχεις χρόνο και ρίξεις μια ματιά στη συστηματική αρθρογραφία του συγκεκριμένου ιστολογίου, θα δεις σε υπερθετικό βαθμό τις απόψεις σου.