Ο Παπαγεωργόπουλος και η γροθιά του Φλεβάρη…

Θυμάμαι στην πιτσιρικαρία μου, να διοργανώνουμε αγώνες στίβου με το αλαναριό της Φρεαττύδας.

Ο αυτοσχέδιος στίβος ήταν δίπλα από τη γέφυρα-κουφάρι του υποβρυχίου Παπανικολής, στο υπό κατασκευή, τότε, Ναυτικό Μουσείο.

Θυμάμαι το άλμα εις ύψος στο οποίο είχαμε εντρυφήσει εξ αιτίας του μεγάλου άλτη  Βασίλη Παπαδημητρίου.

Τα τρία χιλιόμετρα στο στηπλ, όπου το

 σιντριβάνι της πλατείας εμείς το είχαμε καταστήσει τη λιμνούλα του αθλήματος. Ο Σπύρος Κοντοσώρος ήταν ο αίτιος!

Θυμάμαι τα αυτοσχέδια κοντάρια του άλματος επί κοντώ –δηλαδή σκουπόξυλα- με τα οποία παριστάναμε τον Χρήστο Παπανικολάου.

Θυμάμαι ότι άλλος έκανε τον Σταύρο Τζωρτζή, άλλος τον Κυριάκο Ονησιφόρου, άλλος τον Σπήλιο Ζαχαρόπουλο, άλλος τον Γιώργο Λεμονή, άλλος τον Γιώργο Παρρή….

Όλοι μα όλοι, όμως, "κάναμε" τον Βασίλη Παπαγεωργόπουλο.

Τρέχαμε αφιονισμένα εκατό μέτρα.

Μετρημένα από τη μια άκρη του πάρκινγκ των φλάιν ντόλφιν, στην άλλη. 

Οι ομηρικές του μάχες με τον Βαλερί Μπορζόφ καθήλωναν την Ελλάδα στην τηλεόραση και προκαλούσαν ρίγη συγκίνησης.

Έτσι είναι.

Ο φτερωτός γιατρός υπήρξε πρότυπο, είδωλο για χιλιάδες παιδιά.

Τα περισσότερα ήθελαν να γίνουν Παπαγεωργόπουλοι στον στίβο.

Οι γονείς τους ονειρευόντουσαν να γίνουν Παπαγεωργόπουλοι και στην επιστήμη, αφού ο «φτερωτός γιατρός» φοιτούσε στην οδοντιατρική σχολή, ενώ ήταν ολοφάνερο ότι τον συνόδευε ο μύθος του σπουδαίου ήθους και της αυτοπειθαρχίας.

Δηλαδή, το ιδανικό είδωλο!

Το άκουσμα της ποινής για ισόβια φυλάκιση στο άλλοτε ίνδαλμά μου, δεν κρύβω ότι ήταν μια γροθιά στο στομάχι μου.

Η αιτιολόγηση του δικαστηρίου ότι το αδίκημα ήταν επαναλαμβανόμενο κι ότι ο Παπαγεωργόπουλος κι η παρέα του υπεξαιρούσαν χρήματα για μια δεκαετία, ήταν μια απίστευτης δύναμης γροθιά στις παιδικές μνήμες.

Μια γροθιά πολλούς πολλούς Φλεβάρηδες μετά την ειδωλοποίησή του.

Ήταν η κατάρρευση μιας πιτσιρικαρίας, που ήταν πλήρης από Παπαγεωργόπουλο και γύρω απ’ αυτόν είχε δημιουργηθεί ο δικός μου κόσμος.

Η εικόνα με τον ίδιο να επιχειρεί να κρύψει τις χειροπέδες με το παλτό του, οδηγούμενος στην κλούβα της αστυνομίας, ήταν ένα χαστούκι στις παιδικές μνήμες.

Δεν το κρύβω, δάκρυσα.

Όχι, πια, για εκείνον.

Μα για όσα του δώσαμε.

Εγώ κι η γενιά μου.

Κι ύστερα …άρχισα ν’ αναρωτιέμαι, τι είναι αυτό που ξεστρατίζει τους ανθρώπους από τους δρόμους που είχαν χαράξει και περπατούσαν;

Το «μέλι»;

Η απληστία;

Η άκρατη φιλοδοξία;

Πολλά άλλα και όλα μαζί;

Έχω την αίσθηση ότι η απομυθοποίηση ειδώλων μόλις άρχισε.

Η κρίση που περνάμε δεν είναι μόνο οικονομική.

Είναι εθνική, είναι ηθική, πολιτισμική, αξιών…

Είναι κρίση όλων μας…

Δυστυχώς, θα δούμε και θ’ ακούσουμε και γι’ άλλους Παπαγεωργόπουλους….

Κι ύστερα, ίσως απελευθερωθούμε…

Έπειτα, ίσως γίνουμε όλοι εμείς οι «φτερωτοί»…