Τα…παιδιά!

Όταν μετά τη μεταπολίτευση οι νεολαίες της Αριστεράς (κυρίως ο «Ρήγας Φεραίος») προέβαλλαν το αίτημα για ψήφο στα 18, το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας συντάχθηκε μαζί τους, θεωρώντας την ηλικία της ενηλικίωσης ώριμη για να ασκούνται τα δημοκρατικά τους δικαιώματα.

Συνεπώς, στην ηλικία των 18 ετών ένας έφηβος παύει να είναι παιδί.

Κι αφού παύει να είναι παιδί ψηφίζοντας και συμμετέχοντας με δικαιώματα και υποχρεώσεις, γιατί

....Εξακολουθεί να είναι ...παιδί όταν κρατάει ένα καλάσνικοφ και έχει γίνει 22 ετών;

Από πότε ένας νέος 22 ετών είναι παιδί, όπως προσπαθούν να μας πείσουν οι διάφορες γνώμες των τηλεοπτικών παραθύρων και της «στρατευμένης» αρθρογραφίας;

Τι θέλουν να μας πουν δηλαδή;

Ότι λόγω ηλικίας οι συλληφθέντες για ληστείες και τρομοκρατία παραστράτησαν;

Ότι η μωρία της νεανικής ηλικίας τους έσπρωξε σε πράξεις βίας και τρομοκρατίας;

Ότι η επιπολαιότητα της μετεφηβικής ηλικίας τους οδήγησε στην «ένοπλο πάλη»;

Αστεία πράγματα.

Ακόμη κι αν είναι έτσι, τότε γιατί αυτά τα «παιδιά» θεωρούν τους εαυτούς τους ως…. «αιχμαλώτους πολέμου»;

Γιατί, τότε, δεν εκφέρουν μια συγγνώμη προς την κοινωνία και τα θύματά τους;

Είναι θλιβερό το φαινόμενο, να υπάρχουν τηλεαστέρες που επηρεάζουν την κοινή γνώμη και λένε φληναφήματα περί… παιδιών.

Λένε αηδίες περί της …πίκρας των μανάδων τους, δίνοντάς τους βήμα για τα δικά τους προκλητικά λογύδρια γεμάτα μίσος για την κοινωνία, λες και τα θύματά τους δεν τα γέννησαν μάνες.

Λες κι ο ταξιτζής της Πάρου που έπεσε νεκρός από τις σφαίρες των συντρόφων των παιδιών τους, δεν είχε μάνα κι ο ίδιος παιδιά.

Λες κι η κοπέλα αστυνομικός που «γαζώθηκε» από σφαίρες έξω από το αστυνομικό τμήμα δεν είχε μάνα.

Ξαναλέμε, αστεία πράγματα.