Τελικά, φαίνεται ότι η τρικομματική κυβέρνηση συνεργασίας, δείχνει να έχει πέσει θύμα της παλαβής Αριστεράς και της «νεοκκομουνιστικής» Δεξιάς των ψεκασμένων και των θαυμαστών της άρειας φυλής.
Δεν εξηγούνται διαφορετικά οι συνεχείς καθυστερήσεις στην πάλη με το «θηρία» της γραφειοκρατίας, των αποκρατικοποιήσεων, των πολιτικών αγκυλώσεων και εν
γένει με όσα πρέπει να γίνουν «εδώ και τώρα», όπως έλεγε ο αλήστου μνήμης Παπανδρέου.
Η Κυβέρνηση Σαμαρά, στην αρχή της διακυβέρνησής της, έκανε ένα τεράστιο άλμα.
Επιτυχημένο μάλιστα.
Κατάφερε και συγκροτήθηκε σπάζοντας ιδεοληψίες και προκαταλήψεις δεκαετιών.
Είναι η πρώτη κυβέρνηση συνεργασίας με παραγωγικό στόχο.
Οποιαδήποτε άλλη παρόμοια στο παρελθόν, είχε εξ αρχής χαρακτήρα βραχύβιο και συγκεκριμένο σκοπό.
Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι την πιο μεγάλη υπέρβαση την έκανε η Δημοκρατική Αριστερά, με τη συμμετοχή της στο κυβερνητικό σχήμα.
Δεν χρειάζεται στο παρόν σημείωμα να εξηγήσουμε γιατί, νομίζουμε ότι είναι απολύτως κατανοητό.
Η συγκεκριμένη κυβέρνηση, ανέλαβε το κόστος σωτηρίας της χώρας που βάδιζε ακυβέρνητη κατ’ ευθείαν στα βράχια.
Οφείλουμε να ομολογήσουμε κάτι ακόμη.
Ότι, η συγκεκριμένη κυβέρνηση κατέβαλε τιτάνιο αγώνα για να αλλάξει τη μάσκα αναξιοπιστίας που είχαν «φορέσει» στην Ελλάδα οι προηγούμενες κυβερνήσεις.
Σε μεγάλο βαθμό τα κατάφερε, έστω κι αν χρειάστηκε να λάβει σκληρά εισπρακτικά μέτρα, που φτάνουν στο σημείο να αμφισβητείται πλέον και αυτή η ίδια η ακίνητη περιουσία, λόγω των συνεχών και επώδυνων φορολογικών μέτρων.
Εδραίωσε τη θέση της χώρας στην Ευρωζώνη, έλαβε κι ένα δώρο χρόνου, ούτως ώστε να μπορέσει να προχωρήσει στα απαραίτητα.
Όμως, μετά την καταβολή της μεγάλης δόσης του δανείου σωτηρίας του τόπου, όλα πάλι δείχνουν τελματωμένα.
Καμιά κίνηση εξορθολογισμού στο «μεγάλο ασθενή», το δημόσιο, καμιά αποκρατικοποίηση, καμιά μεταρρύθμιση στο οικονομικό και φορολογικό σύστημα, ουδέν στη μάχη μείωσης της γραφειοκρατίας, κανένα φως στο τούνελ.
Η κυβέρνηση δείχνει εγκλωβισμένη ανάμεσα στις πολιτικές και ιδεολογικές αγκυλώσεις των εταίρων της και στον…φόβο του πολιτικού κόστους και του ΣΥΡΙΖΑ.
Δείχνει να μη μπορεί να ξεκαθαρίσει τι θέλει και τι πρέπει να γίνει, απέναντι στον σκληρό πυρήνα που ταλανίζει δεκαετίες τον τόπο.
Σε οτιδήποτε έχει κόστος, η Δημοκρατική Αριστερά βγάζει έξω την ουρά της και συμπεριφέρεται ως πολιτικός παρατηρητής.
Το ίδιο συμβαίνει και με το ΠαΣοΚ, που παραπαίει ανάμεσα στις αγκυλώσεις του παρελθόντος και την αναγκαιότητα να καταστεί και πάλι αξιόμαχο κόμμα.
Όμως, δεν είναι αμέτοχοι και συγκεκριμένοι υπουργοί, είτε επειδή είναι ανίκανοι, είτε επειδή έχουν άμεση σχέση με τον πολιτικαντισμό.
Έτσι, δεν πάμε πουθενά.
Δεν κάνουμε τίποτα.
Η Ελλάδα σήμερα χρειάζεται μαχητές που θα έχουν ένα μόνο όπλο.
Τον πολιτικό ρεαλισμό.
Κι ίσως και κάτι ακόμη.
Την αυτοθυσία.
Να μη σκέφτονται πως και αν θα εκλεγούν και πάλι βουλευτές.
Συνεπώς, ας κάτσουν κάτω οι επικεφαλής της τρικομματικής κυβέρνησης κι ας ψάξουν.
Ας βρουν κι ας διαθέσουν τις καλύτερες δυνάμεις τους στον επικείμενο ανασχηματισμό.
Συζητήσεις γίνονται. Προβληματισμοί υπάρχουν. Σκέψεις το ίδιο.
Ας πρυτανεύσει η λογική κι όχι οι εσωκομματικές ή ενδοκυβερνητικές ισορροπίες.
Αρκετά μ’ αυτές.
Φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.
Κι όποιος δεν θέλει, ας πάρει το δρόμο των καμμένων, των σκανδαλίδηδων και των νεφελούδηδων…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου