Οι αυτοαποκαλούμενοι εργαζόμενοι και η απεργία

Στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και στο ΚΚΕ, είχαν επενδύσει σε σημαντικό βαθμό, στη χθεσινή απεργία.

Είχαν κινητοποιήσει κόσμο και κοσμάκη και υπολόγιζαν να έχουν περισσότερους από 300 χιλιάδες ανθρώπους στους δρόμους της Αθήνας.

Είναι χαρακτηριστικό ότι την παραμονή της απεργίας, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ εκτιμούσαν –στο περιστύλιο της Βουλής- ότι η κινητοποίηση θα ήταν

 η απαρχή για τη δημιουργία τριγμών στην κυβέρνηση και πολιτικών εξελίξεων.

Ωστόσο, οι προσδοκίες τους αναφορικά με τη μαζική συμμετοχή κόσμου διαψεύστηκαν.

Λίγος κόσμος, ατμόσφαιρα υποτονική και πάμπολλες κορώνες και ουτοπίες.

Η συντριπτική πλειοψηφία της απεργίας, ήταν από τους αυτοαποκαλούμενους εργαζόμενους, δηλαδή εκείνους που αμείβονται από το δημόσιο, προστατεύονται από τη θλιβερή μονιμότητα και συνεχώς απαιτούν.

Οι άλλοι όμως;

Που ήταν οι άνεργοι, τα εκατομμύρια των ανέργων;

Νομίζουμε ότι σωστά δεν συντάχθηκαν και δεν συντάσσονται με τους μηχανισμούς που πουλάνε ελπίδα, αφού η ελπίδα αυτή βασίζεται στην ουτοπία.

Η συντριπτική και σιωπηλή πλειοψηφία, ξέρει πολύ καλά όσα δεν θέλουν να κατανοήσουν οι πάτρωνες της ψεύτικης ευμάρειας.

Ότι, δηλαδή, με το Κράτος αποκλεισμένο από τις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές και το οικονομικό σύστημα, δεν υπάρχει δυνατότητα για οτιδήποτε άλλο από σκληρή λιτότητα.

Συνεπώς, αυτή η πλειοψηφία, είναι άκρως εξοργισμένη με τους άφρονες συνδικαλιστές του δημοσίου (σκληρά και άγρια κομματόσκυλα), οι οποίοι το μόνο που κάνουν είναι να ταλαιπωρούν την κοινωνία και να προκαλούν με τις υποκριτικές τους θέσεις.

Αυτή η πλειοψηφία, δεν συγκινείται με τις «επαναστατικές» καταδρομές τύπου Σκουριάς, ούτε με τους θορυβώδεις διαδηλωτές του ΠΑΜΕ.

Αυτή η σιωπηλή πλειοψηφία, μπορεί να είναι εξοργισμένη, να είναι ταπεινωμένη, να είναι στα όρια καταθλιπτικών καταστάσεων, μπορεί να «μαυρίσει» στην κάλπη οποιονδήποτε, αλλά για εκείνο που «καίγεται» δεν είναι οι απαιτήσεις των συνδικαλιστών του δημοσίου και των πατρώνων τους.

Είναι η εύρεση εργασίας, ή η συντήρηση της υπάρχουσας, η αβεβαιότητα του αύριο.

Κι είναι άξιο αναφοράς πόσο έχουν χάσει την μπάλα οι κρατιστές, δηλαδή οι νεοκομμουνιστές του ΣΥΡΙΖΑ και οι παλαιοκομμουνιστές του ΚΚΕ, το γεγονός ότι πλέον δεν μπορούν να κάνουν ούτε καν στοιχειώδη πολιτική ανάλυση.

Δεν μπορούν καν να αξιολογήσουν και εκτιμήσουν την υπάρχουσα κατάσταση μιας κοινωνίας που ανασυγκροτείται.

Έχουν παραμείνει φραστικά και πρακτικά, σε εποχές που έφυγαν ανεπιστρεπτί….

Θα κλείσουμε με μια απορία.

Πώς είναι δυνατόν να επισκέπτεται την Ελλάδα ο πρόεδρος της δεύτερης της τάξει δύναμης της Ευρώπης και παραδοσιακός σύμμαχος και να κηρύσσουν απεργία οι συνδικαλιστές των δημοσιογράφων;

Πως είναι δυνατόν, να απαγορεύεις τον δημοσιογραφικό σχολιασμό στα της επίσκεψης Ολάντ, αλλά να δίνεις άδεια για να σχολιαστεί….ένα ποδοσφαιρικό παιγνίδι, όπως έγινε στο Άρσεναλ – Μπάγερν;

Την απάντηση τη γνωρίζουμε όλοι.

Επισήμως και από εκείνους που πρέπει δεν θα την ακούσουμε ποτέ….