Ελάχιστες είναι οι φορές που μετά από κάποιο παιγνίδι ανάμεσα σε Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό, στεκόμαστε σ’ αυτό καθεαυτό.
Τις περισσότερες φορές την παράσταση δεν την «κλέβουν» οι πρωταγωνιστές, αλλά οι «βοηθητικοί» των αναμετρήσεων.
Δηλαδή, οι οπαδοί (όχι φίλαθλοι), οι διαιτητές, η αστυνομία, η οργανωτική αρχή κλπ.
Δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση ο
τελικός του κυπέλλου στο μπάσκετ.
Αντί γιορτή, χαμόγελα, κόσμο και μπάσκετ, είδαμε την οργανωμένη αλητεία –ένθεν κακείθεν- να πρωταγωνιστεί σε μια «παράσταση» μίσους.
Οι υγιείς φίλαθλοι, έμειναν και πάλι σπίτια τους, αφού οι διοικήσεις των δυο ομάδων φρόντισαν να στείλουν τα λίγα εισιτήρια στους οργανωμένους στρατούς τους.
Αυτούς τους στρατούς αλητείας, που κατάφεραν ένα όμορφο παιγνίδι να το κάνουν πόλεμο.
Φωτοβολίδες, καπνογόνα, οχετός βωμολοχίας, τραυματισμοί παικτών, ήταν στην ημερήσια διάταξη.
Ο Χάινς του Ολυμπιακού δέχθηκε φωτοβολίδα στο κεφάλι.
Ο Μπράμος του Παναθηναϊκού μαχαιρώθηκε στο χέρι, επειδή έκανε το λάθος να περάσει μπροστά από την «κόκκινη» κερκίδα.
Να ξαναμιλήσουμε για ντροπή;
Θα γίνουμε γραφικοί. Είναι εκατοντάδες οι φορές που το έχουμε κάνει.
Και τι έγινε; Τα ίδια και τα ίδια.
Προφανώς είμαστε τόσο χοντρόπετσοι που έχουμε εθιστεί στο ρεζιλίκι και τη ντροπή.
Αν αυτό το παιγνίδι διεξαγόταν στη Γερμανία, στην Αγγλία, σε οποιοδήποτε πολιτισμένο τόπο, θα ξεκινούσε ποτέ;
Αν αυτοί οι οπαδοί βρισκόντουσαν σε γήπεδα του εξωτερικού, θα έκαναν όσα έκαναν;
Θα περιφερόντουσαν ανενόχλητοι μέσα στο γήπεδο, με μαχαίρια και καδρόνια, όπως ο αψευδής τηλεοπτικός φακός καταδεικνύει;
Όχι ασφαλώς! Επειδή θα τους είχαν «μπουζουριάσει» οι αρχές και θα έκαναν χρόνια να δουν το φως του ηλίου.
Ας θυμηθούμε πόσο «κοτούλες» κάθονταν στον φάιναλ φορ του Βερολίνου.
Ήξεραν ότι οι Γερμανοί αστυνομικοί δεν αστειεύονται.
Όπως δεν αστειεύονται σχεδόν σε όλα τα μέρη του κόσμου.
Ακούσαμε τους επικεφαλής του Ολυμπιακού να λένε ότι… δεν θ’ ακολουθήσουν την αλητεία.
Μακάρι να το κάνουν στο μέλλον.
Χθες, εκείνοι ήταν που έδωσαν τα εισιτήρια και τις διαπιστεύσεις στα καλόπαιδα της ομάδας τους.
Από την άλλη πλευρά, είδαμε πρόσωπα γεμάτα μίσος, να αναζητούν …εκδίκηση για τη Ριζούπολη….για το Τροκαντερό…για τη Συγγρού….για τη δολοφονία του Φιλόπουλου….
Ε, δεν πάει άλλο.
Ας μαζεύονται σ’ ένα δωμάτιο, ας ρίχνουν ένα νόμισμα κορώνα γράμματα για να βγάζουν τον νικητή…
Αει σιχτίρ, που λένε κι οι γείτονες.
Το αγωνιστικό
Για να θυμηθούμε λίγο την αθλητική επαγγελματική μας καταγωγή, ας ρίξουμε και μια ματιά στο παιγνίδι, νηφάλια και με τους…ατμούς να έχουν φύγει από την κατσαρόλα.
Ο Παναθηναϊκός πήρε δίκαια τον τίτλο.
Μπορεί κάποιοι να έχουν ενστάσεις σ’ αυτή μας την εκτίμηση, αλλά η μορφή του παιγνιδιού δείχνει ξεκάθαρα πως εκείνος ήταν ο κυρίαρχος.
Πήρε από την αρχή το προβάδισμα, έφτασε να προηγείται ακόμη και με 17 πόντους, σάρωσε στον τομέα των ριμπάουντ, είχε στις τάξεις του τον πρώτο σκόρερ (Διαμαντίδη) και τον mvp (Ούκιτς) του παιγνιδιού, ενώ «έβγαλε» μεγαλύτερη ενέργεια και πάθος.
Ο Λάσμε, παρ’ ότι φορτώθηκε γρήγορα με φάουλ (δυο εκ των οποίων ανύπαρκτα έως αυστηρά) ήταν αρωγός του Διαμαντίδη στο πικ-εντ-ρολ, ο Σχορτσιανίτης ήταν σοβαρός και αποτελεσματικός, ο Καπόνο «κίλερ» όταν του δόθηκε η ευκαιρία και ο Γκιστ σταθερή αξία.
Ο δε Πεδουλάκης, νίκησε κατά κράτος τον Μπαρτζώκα που έμοιαζε «πελαγωμένος».
Αποκορύφωμα η τελευταία φάση του παιγνιδιού, με τον Παναθηναϊκό να προηγείται με τρεις πόντους και να υπολείπονται 6.5 sec.
Ο Μπαρτζώκας πήρε τάιμ άουτ για να σχεδιάσει την επίθεση κι αντί σχέδιο είδαμε τον Σπανούλη να παίρνει τη μπάλα και να σουτάρει από τον…Θεό. Άστοχα φυσικά.
Από την άλλη πλευρά, ο Ολυμπιακός είχε, για μια ακόμη φορά, τον χρυσοπληρωμένο Σπανούλη εκτός τόπου και χρόνου.
Το ίδιο συνέβη και με άλλους τρεις παίκτες του.
Τους Παπανικολάου, Περπέρογλου και Πρίντεζη.
Κι αν στάθηκε όρθιος μέχρι τέλους, το οφείλει σε τρεις παίκτες που δεν είναι από την βιτρίνα πολυτελείας, τους Άντιτς, Λο και Χάινς.
Από εκεί και πέρα χάος, με αποκορύφωμα τους ψηλούς Σερμαντίνι και Πάουελ.
Όταν, λοιπόν, έξι παίκτες της ομάδας του, παρουσιάστηκαν πολύ κατώτεροι των περιστάσεων, δεν θα μπορούσε να έχει καλύτερη τύχη…
Όπως δεν είχε τύχη ο Παναθηναϊκός λίγες ημέρες πριν στο ΣΕΦ, όπου συνέβη το αντίστροφο…
Μήπως, τελικά, θα ήταν μια πολύ καλή λύση, ο τελικός κυπέλλου μπάσκετ Ελλάδας να γινόταν στην Αγγλία ή τη Γερμανία ή την Κίνα; ίγουρα θα είχε εμπορικό ενδιαφέρον και την αίγλη που του αρμόζει, σ' ένα γεμάτο γήπεδο 15.000 ή 25.000 θέσεων, αφού στο κάτω κάτω αυτές οι δύο ομάδες είναι οι δύο τελευταίες πρωταθλήτριες Ευρώπης. Γιατί, αν θέλουμε να συνεχίσουμε "Ελληνικά", η μόνη λύση είναι να βάζουμε τους "φιλάθλος" στο παρκέ και τις ομάδες στην εξέδρα για να παρακολουθούν το ... show!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή