Περί Μητσοτάκη και μεταρρυθμίσεων

Με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, σκόπιμο είναι να καταθέσουμε κάποιες σκέψεις.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη έπεσε και πρόωρα και άδικα.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ήταν η μόνη ελληνική κυβέρνηση της μεταπολίτευσης που επιχείρησε μεταρρυθμιστικές τομές.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είχε

 απέναντί της σύσσωμο το λαϊκίστικο ΠαΣοΚ, την παλαβή Αριστερά και σημαντικό κομμάτι του κόμματός του.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αν εκείνη η κυβέρνηση είχε μια ακόμη θητεία, πολλά πράγματα που σήμερα ζούμε, δεν θα τα ζούσαμε.

Άλλωστε, όλο και περισσότεροι, πλέον, το ομολογούν.

Κάποιοι, μάλιστα, ανερυθρίαστα.

Ο Μητσοτάκης, είχε δει από τότε τους κινδύνους που έρχονταν.

Το δήλωνε, στη Βουλή, το έλεγε όπου μπορούσε.

Αλλά σε ώτα μη ακουόντων.

Ο πολιτικός κυνισμός του, ο ρεαλιστικός λόγος του, έπεφταν στην πυρά του λαϊκισμού, έρμαια δήθεν ευφυολογημάτων περί γκαντεμιάς ή περί ….επάρατου φιλευθερισμού ή νεοφιλελευθερισμού κλπ κλπ

Όμως, αυτά και πολλά άλλα θα τα βρει και θα τα καταγράψει νηφάλια η ιστορία.

Σήμερα, προκύπτει με αφορμή αυτά, ένα βασικό ερώτημα:

Μπορεί να σταθεί και να επιβιώσει στη σημερινή Ελλάδα οποιαδήποτε μεταρρυθμιστική κυβέρνηση, όπως εκείνη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.

Χωρίς πολύ σκέψη, η απάντηση είναι όχι!

Στην Ελλάδα η ιδεολογία της Αριστεράς και του Κρατισμού, έχει γίνει βίωμα των πολιτών, της κοινωνίας.

Στην συντηρητική Ελλάδα (των Αριστερών και Δεξιών), δεν υπάρχει ζωτικός χώρος για τους μεταρρυθμιστές.

Γι αυτούς ο μόνος ζωτικός χώρος είναι το διαδίκτυο, όπου μπορούν να ανταλλάσσουν απόψεις, να κάνουν σχέδια, ακόμη και κόμματα, να δείχνουν ότι υπάρχουν.

Αλλά, μέχρι εκεί.

Δεν ξεχνάμε ότι σε ερώτησή μας προς υποψήφιο κόμματος «για ποιον λόγο αποφεύγει να προβάλλει τις μεταρρυθμιστικές του απόψεις;», εισπράξαμε ως απάντηση ότι «δεν είναι ώριμη να το ακούει η Ελλάδα»!

Κι αν αυτό συμβαίνει σήμερα, σκεφτείτε τι συνέβαινε το 1990 -1993.

Ακόμη και σήμερα, που οι δανειστές μάς ωθούν με το ζόρι σε μεταρρυθμιστικές λύσεις, εμείς επιχειρούμε να τις καθυστερούμε ή να τους κοροϊδέψουμε.

Λησμονούμε ότι φτάσαμε σε τρίτο Μνημόνιο, επειδή οι κυβερνήσεις δεν έκαναν απολύτως τίποτα;

Συνεπώς, η απάντηση στο ερώτημα αν μπορούν να σταθούν μεταρρυθμιστικές κυβερνήσεις στην Ελλάδα, είναι θλιβερά αρνητικό.

Κι ας μη ξεχνάμε, μιας και αναφερθήκαμε στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, ότι ο ίδιος εξελέγη πρόεδρος του κόμματός του, όχι ως μεταρρυθμιστής, αλλά ως ο μόνος που μπορούσε να αντιμετωπίσει τον Ανδρέα Παπανδρέου, επειδή όπως έλεγαν, τότε, στελέχη της Νέας Δημοκρατίας «ήξερε τις πουστιές του Ανδρέα»!

Μόλις έγινε πρωθυπουργός, μόλις άρχισε να κάνει τομές στην Οικονομία, μόλις άρχισε να μειώνει το Κράτος αντί να τους το παραχωρήσει, έπεσε εκ των έσω…