Ο Αμβρόσιος δεν είναι τίποτα περισσότερο από έναν άνθρωπο με ακραίες απόψεις που η ισχύς του ράσου του τον καθιστά επικίνδυνο.
Ένας φονταμενταλιστής, όπως η ισχυρή πλειοψηφία κι άλλων συναδέλφων του, που μέσα από τα χρυσοποίκιλτα άμφια
εξαπολύουν εθνικιστικά, φασιστικά και πολλές φορές παλαβά μηνύματα.
Το ξέρουμε. Όπως ξέρουμε και κατανοούμε την ανάγκη των απλών ανθρώπων στην ελπίδα.
Κάτι που τους καθιστά έρμαια του κάθε Αμβρόσιου που τους τη δίνει…στην άλλη ζωή.
Κι αν αυτά τα θεωρήσει κάποιος ήσσονος σημασίας, υπάρχει και η άλλη πλευρά.
Αυτή της υπεράσπισης των λεγομένων, πραττομένων και …κεκτημένων, που βρίσκει προστασία στο ίδιο μας το θεοκρατικό σύστημα, που αποτυπώνεται στο Σύνταγμά μας.
Άλλωστε, σ’ αυτή την ευρωπαϊκή γωνιά, ο εναγκαλισμός του Κράτους με την εκκλησία βρίσκεται στο απόγειο.
Πόσοι, επί παραδείγματι, γνωρίζουμε ότι η χώρα μας έχει καταδικαστεί επανειλημμένως από τα ευρωπαϊκά δικαστήρια επειδή προβάλλει και αποδέχεται με όλους τους τρόπους τον μονοθεϊσμό που εκφράζει η δική μας εκκλησία;
Πόσοι από εμάς γνωρίζουμε ότι ο θρησκευτικός όρκος πρέπει να είναι προαιρετικός και όχι ο πολιτικός; Κι όμως, εμείς κάνουμε το αντίθετο.
Έχουμε αναρωτηθεί για ποιον λόγο δεν βλέπουμε στον σύγχρονο και πολιτισμένο κόσμο, να ορκίζονται αρχηγοί Κρατών και κυβερνήσεων από παπάδες;
Έχουμε αναρωτηθεί για ποιον λόγο στον σύγχρονο και πολιτισμένο κόσμο δεν μεταδίδουν τα δυο από τα τρία κρατικά κανάλια την εκκλησιαστική λειτουργία της Κυριακής, όπως γίνεται στη χώρα μας;
Έχουμε αναρωτηθεί για ποιον λόγο στον σύγχρονο και πολιτισμένο κόσμο η εκκλησιαστική λειτουργία δεν γίνεται –μέσω των μεγαφώνων των εκκλησιών – υποχρεωτική ακόμη και σ’ εκείνους που πιστεύουν σε άλλο δόγμα ή δεν πιστεύουν καθόλου;
Έχουμε σκεφθεί ότι η δημοκρατία του ενός σταματά εκεί που αρχίζουν τα δικαιώματα των άλλων;
Το γράψαμε και σε άλλο σημείωμά μας. Με τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ που ανέφερε τα περί μισθοδοσίας του ιερατείου, μας χωρίζουν πολλές ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές.
Στη συγκεκριμένη, όμως, περίπτωση οφείλουμε να πούμε ότι έχει δίκιο.
Πολύ περισσότερο όταν η εκκλησία λειτουργεί εδώ και χρόνια ως ένας τεράστιος οργανισμός που εισπράττει μεν χρήματα από το Κράτος, αλλά είναι…αυτοκέφαλη.
Είναι σαν να έχουμε (που έχουμε) μια ΔΕΚΟ που δεν την ελέγχει κανένας!
Που ακόμη και σε ζητήματα διαφθοράς (σεξουαλικά σκάνδαλα, μαύρα χρήματα, οικονομικές συναλλαγές και τιμοκατάλογοι μυστηρίων κλπ) έχει το ακαταδίωκτο.
Σαν μια ΔΕΚΟ που απαλλάσσεται ακόμη και από βασικές υποχρεώσεις προς το κοινωνικό σύνολο, όπως το περίφημο χαράτσι.
Να συμφωνήσουμε, ότι μεγάλο μέρος της εκκλησίας παράγει ανθρωπιστικό και κοινωνικό έργο. Αυτό, όμως, δεν μπορεί να την απαλλάσσει από τις υποχρεώσεις που έχουν όλοι οι άλλοι.
Όμως, αφού η εκκλησία χρηματοδοτείται από το Κράτος, οφείλει να ελέγχεται από αυτό.
Κάτι που όλοι οι μεγαλοσχήμονες επικεφαλής – πολιτικοί της, απέφευγαν και αποφεύγουν ακόμη και να συζητήσουν.
Προβάλλουν, βλέπετε τους δογματικούς κανόνες της εκκλησίας που δεν επιτρέπουν την ανάμειξη της κοσμικής εξουσίας στην εκκλησιαστική. Ακόμη και στην εκλογή των επικεφαλής της.
Κι αυτό, βεβαίως, συμβαίνει μόνο στα χαρτιά, αφού όλοι θυμόμαστε τι είχε μεσολαβήσει για να εκλεγεί ο Χριστόδουλος (μόνο "ζήτω η Ελλάδα ζήτω θρησκεία ζήτω η Νέα Δημοκρατία" δεν ακουγόταν από τα μεγάφωνα της Ρηγίλλης και άλλα παραθρησκευτικά γραφεία και οργανώσεις), τι συνέβη με την εκλογή του σημερινού αρχιεπισκόπου (όπου, ναι μεν δεν ανακατεύτηκε ο Καραμανλής, αλλά κάποιοι άλλοι έψαλλαν το «καλημέρα ήλιε»).
Όλοι γνωρίζουμε τι συμβαίνει κατά καιρούς με τις πολιτικές παρεμβάσεις στις «εκλογές» μητροπολιτών, ακόμη και αρχιμανδριτών ή απλών παπάδων.
Όλοι γνωρίζουμε τι συμβαίνει για τις τοποθετήσεις ημετέρων σε μητροπόλεις –φιλέτα, σε νεκροταφεία κλπ
Επιπλέον, με ποια κριτήρια και χωρίς ΑΣΕΠ, προσλαμβάνεται και γίνεται υπάλληλος του Κράτους ο κάθε ιερωμένος;
Ποιος γνωρίζει τα προσόντα του για να μπορεί να τον πληρώνει;
Κι αφού εκεί δεν δέχεται κουβέντα η εκκλησία, γιατί πρέπει να τον πληρώνουμε όλοι;
Γιατί να μη αξιώσει ο καθένας μας να διορίζεται στο δημόσιο χωρίς ΑΣΕΠ και μόνο με τη θεία φώτιση του βύσματός του, όπως γίνεται στην εκκλησιαστική ΔΕΚΟ;
Είναι και κάτι άλλο.
Πως είναι δυνατόν να εκλέγονται πρόεδροι της Δημοκρατίας, πρωθυπουργοί, βουλευτές, περιφερειάρχες, δήμαρχοι, δημοτικοί και περιφερειακοί σύμβουλοι και να μην εκλέγεται ή ορίζεται από το Κράτος, ο επικεφαλής ενός θεσμού που χρηματοδοτείται από αυτό;
Γιατί ενώ συγχωνεύονται -λόγω κρίσης και ανάγκης οικονομιών και εξορθολογισμού της οικονομίας- νοσοκομεία, υπηρεσίες, σχολεία, πανεπιστήμια, δεν συγχωνεύονται μητροπόλεις, ακόμη και εκκλησίες;
Γιατί ο κάθε μητροπολίτης είναι Κράτος εν κράτει στην περιφέρειά του και αγνοεί συστηματικά ακόμη και νόμους που έχει θεσπίσει η Πολιτεία;
Γιατί η Πολιτεία δεν αντιμετωπίζει την εκκλησία ως έναν οργανισμό που η ίδια χρηματοδοτεί;
Γιατί οι προσλαμβανόμενοι από την εκκλησία έχουν διαφορετική αντιμετώπιση από τους άλλους; Πόσο ισόνομο και συνταγματικό είναι αυτό; Και πόσο ηθικό;
Αυτή τη στιγμή, που λόγω των καιρών, δεν μπορούμε να ανοίξουμε πολλά ζητήματα στην κοινωνία, που ακόμη και το ζήτημα της φορολόγησης δεν το ακουμπάμε, οφείλει η εκκλησία –πέραν του ρόλου της που είναι σεβαστός – να συμμορφώνεται με τους κανόνες που ισχύουν στο Κράτος και στην ηθική.
Αφού λαμβάνει χρήματα, οφείλει να είναι μια ΔΕΚΟ υπό έλεγχο.
Κι όταν με το καλό ανοιχτεί το ζήτημα του διαζυγίου –γιατί θα υπάρξει το διαζύγιο λόγω της εξέλιξης της κοινωνίας- όταν πειστούμε ότι τα χρυσόβουλα των σουλτάνων προ της ιδρύσεως του ελληνικού Κράτους έχουν ισχύ (για να μπούμε στην ουσία της υπόθεσης με την περιουσία), όταν σταθούμε στα πόδια μας, θα συζητήσουμε πολύ περισσότερα.
Μέχρι τότε, η συμόρφωση με τους κανόνες του Κράτους, είναι υποχρέωση και της Πολιτείας και της εκκλησίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου