Απεργοί και κοινωνία

Επί δεκαετίες τώρα, όλες οι κινητοποιήσεις, μικρές ή μεγάλες, έχουν ως κύρια αφετηρία τους εργαζόμενους στο δημόσιο.

Οι οποίοι, όλως συμπτωματικώς, είναι εκείνοι που απολάμβαναν και εξακολουθούν να απολαμβάνουν, σκανδαλώδη προνόμια έναντι όλων των υπολοίπων.

Προνόμια που δεν αφορούσαν και αφορούν μόνο τις χρηματικές τους απολαβές, αλλά και πολλά περισσότερα.

Όπως κοινωνική μέριμνα, που είναι μεν

 θεμιτή αλλά δυσανάλογα προνομιακή έναντι των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, χαλαρές συνθήκες εργασίας, μηδενική αξιολόγηση του έργου τους και φυσικά το πρώτιστο όλων, τη μονιμότητα.

Η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων του στενού και κυρίως του ευρύτερου δημοσίου τομέα, αποτελείται από παιδιά των κομματικών εκτροφείων.

Της Αριστεράς συμπεριλαμβανομένης.

Τα τελευταία χρόνια, τα χρόνια της κρίσης, οι εργαζόμενοι στο δημόσιο κι εκείνοι που έχουν κατά κόρον ευεργετηθεί απ’ το πελατειακό σύστημα, είναι εκείνοι που έχουν σηκώσει το μπαϊράκι των συνεχών διεκδικήσεων.

Με τρόπο, μάλιστα, προκλητικό έναντι εκείνων που έχασαν τις δουλειές τους (κι είναι περισσότεροι από 1,5 εκατομμύρια άνθρωποι) για να συντηρείται αλώβητος ο δημόσιος τομέας.

Είναι σαν να τους βγάζουν κοροϊδευτικά τη γλώσσα και να τους λένε «όσο κι αν εσείς πεινάτε, εμείς δεν χορταίνουμε»….

Νομίζουμε, ότι άρχισαν να το πληρώνουν.

Με πρώτους και καλύτερους τους θλιβερούς συνδικαλιστές, που μοιάζουν μούμιες του παρελθόντος.

Το είδαμε στις πρόσφατες κινητοποιήσεις.

Ξεκίνησαν οι εργαζόμενοι στο Μετρό και στις αστικές συγκοινωνίες.

Νόμισαν ότι βρισκόμαστε στην εποχή του «Τσοβόλα δώστα όλα» και των χαρισματικών επιδομάτων …προσέλευσης στην εργασία.

Η κοινωνία τους έγραψε εκεί που δεν πιάνει μελάνι.

Κι αν δεν υπήρχαν οι πολιτικοί τους προστάτες, αν ζούσαμε σε Κράτος που εφαρμόζονται στοιχειωδώς οι νόμοι, οι «μπροστάρηδές τους» θα έπρεπε ήδη να είναι σπίτια τους.

Ακόμη κι όταν η κυβέρνηση τους επιστράτευσε, πέραν από κάποιες κραυγές των γραφικών Λαφαζάνη και Στρατούλη, ουδείς θέλησε να συμπαραταχθεί μαζί τους.

Οι αγροτοσυνδικαλιστές, με νέα φυντάνια του ΚΚΕ στην κεφαλή, ξεκίνησαν για να κόψουν την Ελλάδα στη μέση.

Σχεδόν πήγαν μόνοι τους.

Η ανταπόκριση άλλων χρόνων είναι μακρινή ανάμνηση.

Βλέπετε, ξέρει πια η κοινωνία πόσα χρήματα έχουν λάβει επί δεκαετίες. Ξέρει για το μεγάλο φαγοπότι στους συνεταιρισμούς. Ξέρει τι έγιναν –κατά κύριο λόγο- όσα εισέπραξαν….

Περίπου τα ίδια έγιναν και με τους ναυτεργάτες.

Επιστρατεύθηκαν κι η κοινωνία ένοιωσε ανακούφιση! Απίστευτο, αλλά αληθινό.

Εδώ και μια εβδομάδα απεργούν τα σωματεία της ΕΡΤ. Ε, και;

Παγερή είναι η αδιαφορία της κοινωνίας.

Όπως παγερή ήταν και η αδιαφορία της στις κινητοποιήσεις της ΠΟΕ –ΟΤΑ.

Επειδή καταλαβαίνει και, πλέον, ξέρει.

Αυτά και πολλά άλλα, δείχνουν ότι η κοινωνία γυρίζει το πρόσωπο με αποστροφή σε όσους την έχουν προκαλέσει κατ’ επανάληψη.

Σε όσους την κάνουν όμηρο των κομματικών ή συντεχνιακών τους συμφερόντων.

Η κοινωνία σιχαίνεται –όπως το γράφουμε- τους ανθρώπους με τα κομματικά γυαλιά που…δήθεν «παλεύουν» για τα δικαιώματά τους.

Γιατί, αυτά τα δικαιώματα, είναι κατά κόρον εις βάρος της.

Η κοινωνία σιχαίνεται –όπως το γράφουμε- τους επαγγελματίες συνδικαλιστές (οι περισσότεροι, πλέον, κάνουν και …μετεγγραφές ως ποδοσφαιρικοί αστέρες) κι εκείνους που την προκαλούν…