Οι αστερίσκοι του ΣΥΡΙΖΑ

Όσα συνέβησαν στις Σκουριές της Χαλκιδικής, στο εργοστάσιο εξόρυξης χρυσού, αποτελούν την πιο χαρακτηριστική συνέχεια εκείνων που είχαν συμβεί στην Κερατέα.

Η διαφορά είναι ότι στην Κερατέα η «επιχείρηση αντάρτικο» περιορίστηκε στις βιαιοπραγίες εναντίον κάποιων περιπολικών, ενώ στις Σκουριές είχε στόχο εκτός από τις υλικές ζημιές και ανθρώπινα θύματα.

Γιατί, τι άλλο μπορούσε να συμβεί όταν οι

 κουκουλοφόροι περιέχυσαν με βενζίνη και άλλα εύφλεκτα υλικά τους ανθρώπους που εργάζονταν εκεί;

Τι άλλο μπορούσε να συμβεί όταν ακινητοποίησαν ανθρώπους που ήδη είχαν περιχύσει με βενζίνη, ούτως ώστε μετά τη οργανωμένη υποχώρηση των δραστών, να μη μπορούν να σβήσουν τις φωτιές που είχαν ήδη ανάψει;

Τι άλλο μπορούσε να συμβεί όταν –αυτοί οι προφανώς οπαδοί της …οικολογίας- είχαν κόψει με αλυσοπρίονα δέντρα και με τους κορμούς είχαν φράξει τον δρόμο, για να μη μπορεί να περάσει η πυροσβεστική;

Κι είναι θαύμα, αληθινό θαύμα, το γεγονός ότι δεν θρήνησε ο τόπος ανθρώπινα θύματα.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα θλιβερά γεγονότα στις Σκουριές, είναι η αποκορύφωση (προς το παρόν)  της κρατικής ανοχής στην Κερατέα και στις διαδηλώσεις, σε κάθε παλαβό που επειδή δηλώνει «ριζοσπάστης», «αναρχικός», «οικολόγος», «αντιιμπεριαλιστής», «ακτιβιστής» η γενικώς διαφωνών, θεωρεί ότι μπορεί να κάνει ότι θέλει, ακόμη και να «μπλοκάρει» επενδύσεις.

Να καταλαμβάνει δρόμους, γραφεία, δημόσιες υπηρεσίες, να σπάει στο ξύλο όποιον θέλει, να καταστρέφει περιουσίες, να μη σέβεται κα να μη τηρεί νόμους.

Είναι θετικό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ –του οποίου υποψήφιος βουλευτής συνελήφθη ως ηθικός αυτουργός- αποδοκίμασε τα γεγονότα.

Τα χαρακτήρισε απαράδεκτα, ενώ δεν παρέλειψε να αναφέρει ότι «διαχωρίζει τη θέση του από πράξεις που αντικειμενικά υπονομεύουν και συκοφαντούν τους κοινωνικούς αγώνες».

Ανέφερε, μάλιστα, συμπληρώνοντας ότι οι πράξεις αυτές «δεν συνάδουν με τις αξίες των ανθρώπων που αγωνίζονται για μια αξιοπρεπή ζωή».

Κι ενώ διαβάζοντας αυτά, είσαι έτοιμος να σκεφτείς ότι είσαι αντιμέτωπος με μια ακόμη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, μόλις διαβάσεις την επόμενη αράδα έρχεσαι στα συγκαλά σου.

«Η απόδοση της κατηγορίας της ηθικής αυτουργίας είναι μια πολύ επικίνδυνη επιλογή για τις πολιτικές ελευθερίες, που θέλει αφενός να υποδηλώσει άμεση ή έμμεση σχέση με τις χθεσινές ενέργειες και αφετέρου να προβάλει ότι ακόμα και οι ιδέες ή οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις μπορούν να ενθαρρύνουν αυτουργούς σε παράνομες πράξεις».

Τα ίδια και τα ίδια, αλλά τώρα με άλλο τροπάριο.

Καταδίκη των γεγονότων, ΑΛΛΑ (πάντα αυτό το περιβόητο αλλά), αστερίσκοι και «ενστάσεις», με σαφή πρόθεση την εκ των προτέρων αθώωση του στελέχους του.

Την αθώωση, όμως ή όχι του κατηγορούμενου, σε όλες τις ευνομούμενες δημοκρατίες αστικού τύπου όπως αυτή που ζούμε, δεν την κρίνει ο Σκουρλέτης, αλλά η Δικαιοσύνη.

Φυσικά, αυτά είναι ψιλά γράμματα για την άκρως υποκριτική –αν όχι κυνική- τακτική του ΣΥΡΙΖΑ.

Μόλις πριν λίγες ημέρες μιλούσε για «νεοφιλελεύθερο ακροδεξιό φονταμενταλισμό» της κυβέρνησης, υποστηρίζοντας ότι οι καταλήψεις είναι …εκδηλώσεις συλλογικότητας!

Μ’ αυτή τη ρητορική, ασφαλώς ανάβουν φωτιές στην κοινωνία, πολύ περισσότερο αφού ο άλλος απαντά σε ίδιο τόνο.

Μ’ αυτή τη ρητορική της καταδίκης μεν, των αστερίσκων (τα… «αλλά» που λέγαμε) δε, δεν θέλει πολύ ο ανεγκέφαλος, ή έστω θερμοκέφαλος για να «στήσει» Κερατέες και Σκουριές.

Κι είναι απορίας άξιο, για ποιον λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τοποθετεί συνολικά την ρητορική του σε πεδία λογικής και πολιτικού ρεαλισμού;

Φοβάται κάτι;

Μάλλον, όμως, είναι η τακτική του μια στο καρφί και μια στο πέταλο.

Από τη μια …άνοιγμα στον μεσαίο χώρο με φραστικές τοποθετήσεις της ηγεσίας (μετά την Αμερική ο ΣΥΡΙΖΑ ανακάλυψε και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή) κι απ’ την άλλη οι αλληθωρισμοί σε…. «ανεξάρτητους πολίτες» και διάφορες «συλλογικότητες»….