Περί μεταρρυθμιστικού χώρου

Γράφει

ο Γεώργιος Αγαλιώτης

 

Όλοι περιμένουν η φυγή προς τα εμπρός να προέλθει από τις υπάρχουσες 3-4 ηγεσίες - ηγέτες .

Κατά την άποψή μου η μεγάλη αλλαγή και ενότητα του χώρου δε μπορεί να προέλθει με αυτόν το τρόπο ακριβώς διότι οι θεμιτές ή αθέμιτες προσωπικές φιλοδοξίες υπερτερούν του κοινού στόχου.

Δηλαδή προτιμάται η περιχαράκωση πολιτικών και επιλέγεται η χρησιμοποίηση κομματικών πρακτικών ούτως ώστε αν (ως πολιτική αναγκαιότητα ) έλθει η κατάλληλη στιγμή, να διεκδικηθεί η ηγεσία όλου του χώρου από πιθανή θέση ισχύος που θα γείρει τη πλάστιγγα προς τα εκεί .

Εδώ ακριβώς υπάρχει το εξής πρόβλημα:

Ο χώρος τουλάχιστον με τα μέχρι στιγμής δεδομένα συνίσταται κυρίως από σκεπτόμενους και συνήθως ( χωρίς να αποτελεί κριτήριο) από άτομα ανώτερα του μέσου επιπέδου σπουδών- μόρφωσης αλλά και κυρίως δραστηριοποιούμενους επαγγελματικά στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας .

Ο πυρήνας αυτός αποτελείται κυρίως από άτομα τα οποία είναι opinion leaders στους χώρους που δραστηριοποιούνται αλλά και στο κοινωνικό τους περιβάλλον και έτσι κάτι τέτοιο μόνον από πολιτική αναγκαιότητα ή δίλημμα θα ήταν δυνατό να γίνει δεκτό από μέρους τους .

 Από την άλλη ο χρόνος πολιτικά επίσης δεν είναι ο κατάλληλος για να ξεκινήσει και να καταλήξει επιτυχώς μια τέτοια ζύμωση ,εννοώ δηλαδή πως δεν υπάρχει κάποιο πολιτικά αξιοσημείωτο γεγονός ενώ οι όποιες εκλογές φαντάζουν ακόμα πολύ μακριά χρονικά

 

Επίσης εδώ υπάρχει ακόμα ένας αστάθμητος παράγων .

Αυτός είναι η περιθωριοποίηση ή η απουσία από τη ζύμωση μεγάλων τοπικών μεταρρυθμιστικών ομάδων οι οποίες λόγω των προηγούμενων αποτυχιών ή πολιτικών συμπεριφορών δεν θέλουν προς το παρόν να συμμετάσχουν ενεργά και απλά παρακολουθούν από μακριά τις όποιες εξελίξεις .

 

 Άρα έως ότου σημάνει κάποιο σοβαρό πολιτικό γεγονός ή ανατροπή ακόμα και τα όποια προσυνέδρια ή συνέδρια των όποιων σχηματισμών του χώρου θα έχουν σχετική μόνο επιτυχία .

Και για να κλείσω κατά την άποψή μου η μόνη λύση που θα μπορούσε προς το παρόν να δώσει διέξοδο, θα ήταν μια από κοινού πρωτοβουλία στελεχών από όλους τους χώρους, τα οποία αγνοώντας τα κομματικά κελεύσματα ,θα αποφασίσουν να συναντηθούν, παραμερίζοντας τις όποιες μικροπολιτικές διαφορές και θα αναλάβουν πρωτοβουλία για παλλαϊκό προσκλητήριο χωρίς τις ηγεσίες (αυτές αν θέλουν ας ακολουθήσουν) .

 

Μια τέτοιου είδους κίνηση, με κατάλληλες προσπάθειες θα μπορούσε να φέρει στο τραπέζι σχεδόν όλα τα ανώτερα (σικ) μεσαία και κατώτερα (σικ) στελέχη του χώρου τα οποία ακολουθούνται από τη βάση, αφού αυτά και όχι οι ηγεσίες έχουν τη καθημερινή επαφή με τον κόσμο.

Αυτό θα μεταφραζόταν, σε μικρό χρονικό διάστημα, σε μία βάση η οποία θα μπορούσε αφενός μεν να πιέσει για διεργασίες, αφετέρου δε, σε περίπτωση που οι υπάρχουσες ηγεσίες δεν ακολουθούσαν θα τις απογύμνωνε πολιτικά.

Ταυτόχρονα, θα μπορούσε με μία συλλογική νέα ηγεσία να προχωρήσει σε διοργάνωση κοινού συνεδρίου αφήνοντας τα πολιτικά αυτά μορφώματα μόνο με τους «ταλιμπάν» ενός εκάστου ηγέτη.

Αυτή, επίσης, θα μπορούσε να είναι πιθανότατα η πρώτη μεγάλη νίκη του λεγόμενου κεντρώου χώρου δίνοντας το έναυσμα μιας μεγάλης ανατροπής από κάτω προς τα πάνω , με γνήσια λαϊκή στήριξη έρεισμα.

Αυτοί που θα ξεχωρίσουν θα βρεθούν στη πορεία και θα αναλάβουν το εγχείρημα της ολικής ανατροπής και θα φέρουν τη πρώτη μεγάλη νίκη από τις δυνάμεις της λογικής δείχνοντας το δρόμο και δίνοντας διέξοδο στη χώρα.