Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι με το λεγόμενο κυπριακό ζήτημα, σε όλη την ιστορία της μεγαλονήσου, πάντα ο συναισθηματισμός είχε πρωτεύοντα ρόλο έναντι της κοινής λογικής και του πολιτικού ρεαλισμού.
Μόνο σε μια περίπτωση ο συναισθηματισμός δεν ήταν κυρίαρχος σε απόφαση αναφορικά με το μέλλον της Κύπρου.
Το 1916, όταν η Αντάντ συναινούσε στην ένωσή της με την Ελλάδα, αρκεί η χώρα μας να
έβγαινε στον πόλεμο στο πλευρό της.
Τότε, αρνήθηκε ο μοιραίος βασιλιάς Κωνσταντίνος, σε αντίθεση με τις θελήσεις της κυβέρνησης του Ελευθερίου Βενιζέλου.
Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, ο συναισθηματισμός και η αδιαλλαξία κυριαρχούσαν της λογικής.
Με βάση το συναίσθημα και την υπερεκτίμηση των διαπραγματευτικών του ικανοτήτων, είπε «όχι» ο Μακάριος στον Άγγλο Χάρντινγκ, όταν ο τελευταίος και οι Άγγλοι (1955-56) είχαν δεχθεί την «αυτοδιάθεση» της Κύπρου, απαιτώντας τον …εκεί και τότε…καθορισμό της ημερομηνίας, ενώ ήταν ηλίου φαεινότερο ότι αν γινόταν η αυτοδιάθεση θα ήταν θέμα χρόνου να επιτευχθεί ακόμη και η Ένωση με την Ελλάδα.
Κάτι που είχε δεχθεί ο τότε υπουργός Εξωτερικών Θεοτόκης και μάλλον συναινούσε ο Καραμανλής.
Κάτι που είχε δεχθεί ο τότε υπουργός Εξωτερικών Θεοτόκης και μάλλον συναινούσε ο Καραμανλής.
Με βάση το συναίσθημα είπαν «όχι» οι Μακάριος και Γεώργιος Παπανδρέου στο σχέδιο Άτσεσον, με το οποίο η Κύπρος θα ενωνόταν με την Ελλάδα και ως αντάλλαγμα η Ελλάδα θα έδινε το Καστελόριζο στην Τουρκία κι η Κύπρος μια βάση στην Αγγλία (στην Βόρειο Κύπρο) για διάστημα 50 ετών.
Με βάση το συναίσθημα είπε «όχι» ο Κυπριανού στο σχέδιο Ράλλη, μετά τη μεταπολίτευση, που έδινε τέλος στην εξορία των προσφύγων από τα κατεχόμενα, αφού προέβλεπε την επιστροφή στα σπίτια τους και την ανάκτηση των περιουσιών τους, σε αντάλλαγμα της άρσης του αμερικανικού εμπάργκο στην Τουρκία.
Τελικά και το εμπάργκο ήρθη και οι πρόσφυγες δεν επέστρεψαν.
Τέτοια παραδείγματα είναι πλήρης η κυπριακή ιστορία.
Σε σημείο που πολλοί πολιτικοί αναλυτές είχαν εκφράσει κατά το παρελθόν την αμφιβολία τους κατά πόσο η Κύπρος ήθελε εις βάθος την ένωσή της με την Ελλάδα και όχι μια χαλαρή σχέση που θα της επιβεβαίωνε τη στενή σχέση της κοινωνίας της με τη Μεγάλη Βρετανία.
Σε όλες τις περιπτώσεις, η Κύπρος αποφάσιζε και η Ελλάδα ακολουθούσε, αν και για να ακριβολογούμε, συρόταν στο πνεύμα του λαϊκισμού, εγχώριου και κυπριακού.
Τα τελευταία 10-15 χρόνια η Κύπρος έγινε μια τεράστια οικονομική δύναμη στον τραπεζικό τομέα, εντελώς δυσανάλογη με το ΑΕΠ της.
Οι καταθέσεις στις κυπριακές τράπεζες έφτασαν σε επίπεδα 7 προς ένα, σε σχέση με το ΑΕΠ της χώρας.
Κι όλα αυτά, καταμεσής ενός ακόμη απορριφθέντος σχεδίου, του περίφημου σχεδίου Ανάν.
Ακόμη, δεν μπορούμε να μιλήσουμε γι’ αυτό.
Αν, δηλαδή, ήταν μια ακόμη χαμένη ευκαιρία ή όχι.
Ο μόνος Κύπριος πολιτικός που ευθέως είχε ταχθεί υπέρ του σχεδίου Ανάν, ήταν ο νυν πρόεδρος της Κύπρου Νίκος Αναστασιάδης.
Είχε σταθεί απέναντι στο ρεύμα κι είχε δηλώσει:
« Το σχέδιο Ανάν είναι η ιστορική ευκαιρία για την επανένωση του νησιού. Άλλη ευκαιρία δεν θα υπάρξει. Αν το απορρίψουμε, θα παγιώσουμε τη διχοτόμηση».
Ο Αναστασιάδης, τότε, είχε τονίσει ότι μια άρνηση της Κύπρου θα είχε δυσμενείς συνέπειες σε βάθος χρόνου, τόσο για την κυπριακή οικονομία, όσο και για την αξιοπιστία της χώρας.
Οι εξελίξεις μάλλον τον δικαιώνουν, αν και τότε χαρακτηρίστηκε «προδότης», εξωμότης, νενέκος κι άκουσε ένα σωρό χαρακτηρισμούς, από τους ευαίσθητους των διαφόρων -ισμών και πατριωτικών εξάρσεων.
Μέχρι κι ότι η θέση του υπέκρυπτε οικονομική συναλλαγή.
Απέναντί του όλοι εκείνοι οι τουρκοφάγοι της ΕΟΚΑ Β΄, οι εθνικοσοσιαλιστές της ΕΔΕΚ, οι πατριωτάρες του Παπαδόπουλου, οι θρησκόληπτοι της υπερδύναμης εκκλησίας και φυσικά οι κομμουνιστές του ΑΚΕΛ.
Όσοι έζησαν εκ του σύνεγγυς την πολιτική ατμόσφαιρα της Κύπρου εκείνο το διάστημα (2004), άκουγαν ότι ο Αναστασιάδης αποτελεί τον «δούρειο ίππο» που επιχειρεί να… καταλύσει τη δημοκρατία και να…αλλαξοπιστήσει τους Κύπριους.
Δεν ήταν, όμως, μόνο αυτοί.
Ακόμη και μέσα στο ΔΗ.ΣΥ δημιουργήθηκαν πάμπολλες αναταράξεις.
Για τους μη κατέχοντες την πολιτική ανθρωπογεωγραφία του ΔΗ.ΣΥ, να πούμε ότι πρόκειται για ένα κόμμα που μοιάζει σε πολλά με τη Νέα Δημοκρατία και περιλαμβάνει –όπως κι αυτή- στις τάξεις του δεξιά, κεντροδεξιά, φιλελεύθερα μα και ακροδεξιά στοιχεία.
Τότε, λοιπόν, ο ΔΗ.ΣΥ διασπάστηκε.
Κάποιοι βουλευτές αποχώρησαν και δημιούργησαν το Ευρωπαϊκό Κόμμα.
Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν πτόησε τον Αναστασιάδη, πολύ περισσότερο αφού μαζί του συντάχθηκαν πρώην πρόεδροι της Κύπρου, ο δεξιός Κληρίδης κι ο κεντροαριστερός Βασιλείου.
Δεν ήταν, όμως, μόνο αυτοί.
Μαζί του συντάχθηκε κι ο εθνικός εισαγγελέας Αλ. Μακρίδης, ο δήμαρχος Λευκωσίας Λ. Δημητριάδης, οι Μεταρρυθμιστές της Κύπρου, αλλά κι ο ΟΠΕΚ της Κύπρου.
Παρά την νίκη του «όχι», ο Αναστασιάδης εκτιμήθηκε από τη διεθνή κοινότητα, κυρίως για τη σταθερότητα των απόψεών του, αλλά και για την αποστροφή του σε εθνικισμούς και λαϊκισμούς.
Σε αντίθεση με άλλους Κύπριους πολιτικούς αρχηγούς, που προτιμούσαν να μη αντιστέκονται στις επιταγές της εκκλησίας που είχε σηκώσει τα λάβαρα της επανάστασης ή ακολουθούσαν το συναισθηματικό ρεύμα που δεν ήθελε το μοίρασμα της ευμάρειας της Κύπρου με τους «βάρβαρους», «αμόρφωτους» και «υπανάπτυκτους» Τούρκους.
Η συνέχεια είναι γεμάτη συναίσθημα και «επανάσταση» - δικαίωση του λαϊκισμού.
Η Κύπρος είχε από την αρχή της εισόδου της στην Ευρωζώνη, προειδοποιηθεί για το αφύσικο τραπεζικό της σύστημα.
Της είχε ζητηθεί να εναρμονιστεί με τα κοινοτικά κεκτημένα.
Οι πάντες, αγρόν ηγόρασαν.
Η γεωπολιτική θέση του νησιού, ο τουρισμός και το τραπεζικό σύστημα, δημιουργούσαν την εντύπωση ότι θα υπάρχει εσαεί ανάπτυξη και ευμάρεια.
Το φορολογικό καθεστώς και οι μεγάλες αποδόσεις των τόκων, το κατέστησαν δημοφιλή προορισμό για μικρά ή μεγάλα κεφάλαια ιδιωτών αλλά και επιχειρήσεων.
Όσοι μιλούσαν για οικονομία στηριγμένη σε πήλινα πόδια που πρέπει αμέσως να αναδιαταχθεί, ήταν…πράκτορες εκείνων που επιβουλεύονταν τους υδρογονάνθρακες.
Η δε νοοτροπία που υπήρχε, ήταν ότι οι Κύπριοι ήθελαν να είναι τυπικά εντός Ευρωζώνης, αλλά ουσιαστικά εκτός και επί τα πέριξ.
Όταν έγινε πρόεδρος ο Χριστόφιας, ακολουθήθηκε η γνωστή ουτοπική πολιτική της Αριστεράς.
Η Κύπρος ήταν εντός Ευρωζώνης, αλλά ουσιαστικά λειτουργούσε σαν να ήταν στο πάλαι ποτέ κίνημα των αδεσμεύτων.
Βασισμένος στη λογική Παπανδρέου, «λεφτά υπάρχουν», έκανε μια άκρως δημαγωγική και λαϊκίστικη πολιτική.
Μοίραζε επιδόματα κοινωνικής αλληλεγγύης, γέμισε το δημόσιο με διορισμούς και δεν άργησε η στιγμή που η εκτροχιασμός του δημοσίου συναντήθηκε με την «μαύρη» τρύπα των τραπεζών.
Ακριβώς όπως το λέμε.
Ο Χριστόφιας, εκτροχίασε τα δημόσια οικονομικά της Κύπρου, διέλυσε ότι υπήρχε και βασιζόταν στον βρετανικό ορθολογισμό που είχε ουσιαστικά δημιουργήσει τον κρατικό μηχανισμό.
Μόνο και μόνο το γεγονός ότι ο κομμουνιστής Χριστόφιας παρέλαβε χρέος 48% και μέσα σε 5 χρόνια το εκτόξευσε στο 86%, σημαίνει πολλά.
Μόνο και μόνο το γεγονός ότι ο ίδιος είχε συμφωνήσει –όπως αποκαλύφθηκε- για το «κούρεμα» των καταθέσεων, αλλά περίμενε να τελειώσει η θητεία του για να αντιμετωπίσει ο επόμενος την «καυτή» πατάτα, καταδεικνύει το ελάχιστο πολιτικό του μέγεθος.
Αντί, ο μοιραίος αυτός άνθρωπος, να καθίσει και να αντιμετωπίσει ευθέως και σε βάθος το πρόβλημα, άρχισε να ισχυρίζεται τις γνωστές Αριστερές μπουρδολογίες, περί «υπονόμευσης από τον διεθνή καπιταλισμό»…
Όταν είδε κι αποείδε, κατέφυγε στο κέντρο …του καπιταλισμού.
Το ήδη γνωστό πρόβλημα της Κύπρου, το έφερε σε παρασκηνιακές συζητήσεις με την Ευρώπη.
Το δε περασμένο φθινόπωρο, ζήτησε επισήμως βοήθεια από το ΔΝΤ, την Ευρωπαϊκή Τράπεζα και την Ευρωπαϊκή Ένωση και πήγε την τρόικα στην Κύπρο.
Άβουλος, ανεπαρκής και μοιραίος, κέρδιζε χρόνο για να μη υπογράψει ο ίδιος το παραμικρό και αμαυρώσει την υστεροφημία του.
Δειλός και άτολμος, αντί να προτιμήσει να είναι ωφέλιμος, προτίμησε να παραμείνει μέχρι τέλους αρεστός σ’ εκείνους που δεν επιθυμούν ν’ αλλάξει τίποτα στην Κύπρο.
Τη μια ημέρα συναινούσε στον μηχανισμό στήριξης και την άλλη διαφωνούσε, ειδικά όταν έβλεπε στους δρόμους κάποιους διαδηλωτές
Είναι ο ίδιος άνθρωπος που από υποστηρικτής του σχεδίου Ανάν, μέσα σε μια εβδομάδα άλλαξε θέση 180 μοιρών, όταν είδε την συναισθηματική αντίδραση των απλών πολιτών και των ακραίων.
Είναι ο άνθρωπος που η Κύπριοι του οφείλουν έναν ανδριάντα αίσχους.
Αλλά, η ιστορία είναι νωρίς να γραφτεί τώρα, οι δεν αντιδράσεις θα είναι επηρεασμένες από το γνωστό συναίσθημα.
Όταν ο Αναστασιάδης, για να γυρίσουμε πάλι σ’ αυτόν, ανέβηκε τα σκαλιά του προεδρικού μεγάρου που ήδη είχε μετατραπεί σε ναρκοπέδιο, είπε μια κουβέντα.
Υποστήριξε ότι είναι μονόδρομος η ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας του.
Κάποιοι άλλοι, έλεγαν για τη Ρωσία, μερικοί για Κινέζους, άλλοι πρόβαλλαν το φυσικό αέριο και πάει λέγοντας.
Η κατάσταση ήταν μπλεγμένη.
Ο Αναστασιάδης αποδείχτηκε ότι δεν είχε σχέδιο.
Ούτε Α, ούτε Β.
Άπειρος και ίσως «λίγος» για την αδυσώπητη διεθνή διπλωματία, πίστεψε ότι η εξωτερική πολιτική είναι προϊόν εκτίμησης μεταξύ προσώπων ή ότι οι αποφάσεις επηρεάζονται από τις φιλικές σχέσεις μεταξύ ηγετών.
Είναι βέβαιο ότι γνώριζε πως στο τραπέζι των Ευρωπαίων είχε πέσει η υπόθεση για το ενδεχόμενο «κουρέματος» των καταθέσεων στις κυπριακές τράπεζες.
Δεν έκανε το παραμικρό, ή έστω δεν μπόρεσε να κάνει τίποτα, για να το αποτρέψει.
Κι όταν το θέμα έπεσε επισήμως στο τραπέζι, τόσο ο ίδιος όσο και ο ονειροπόλος υπουργός του των Οικονομικών, κόντεψαν να πάθουν εγκεφαλικό.
Μη μπορώντας να κάνουν αλλιώς το δέχθηκαν.
Όμως και πάλι παραγνώρισαν.
Ο Αναστασιάδης δείχνει να μη ξέρει τον λαό στον οποίο προεδρεύει.
Κάνοντας ένα δραματικό διάγγελμα, νόμισε ότι θα πείσει τους βολεμένους συμπατριώτες του να ακολουθήσουν.
Ο παπάς που διαφεντεύει την Κύπρο, ο λαϊκισμός, η εξαλλοσύνη δεν επέτρεψαν την φυσιολογική και λιγότερο κοστοβόρο για την Κύπρο λύση.
Πρυτάνευσαν οι καταγγελίες, οι "επαναστατικές κορώνες", η κυκλοφορία σεναρίων με Ρώσους και άλλους επενδυτές.
Η "επανάσταση" της μικρής Κύπρου απέναντι στην υπερδύναμη της Γερμανίας και την Ε.Ε. πανηγυρίστηκε δεόντως.
Το «όχι» ήταν μοιραίο αποτέλεσμα.
Οι Κύπριοι, όπως κι εμείς, νόμισαν ότι είναι το κέντρο της υφηλίου.
Νόμισαν ότι όλες οι μεγάλες δυνάμεις θα σφάζονταν στα πόδια τους.
Αλίμονο.
Δεν έγινε έτσι.
Τότε φάνηκε η έλλειψη σχεδίου Β.
Οι Ρώσοι είπε νιετ, κανένας άλλος δεν στάθηκε αρωγός στο πρόβλημά τους.
Η ουρά στα σκέλια, είναι το μοιραίο αποτέλεσμα.
Η "επανάσταση" μπορεί να περιμένει.
Ξανά από το ίδιο σημείο.
Με καταρρακωμένη αξιοπιστία, κύρος, πολιτική ηγεσία…
Και τον Χριστόφια να προτείνει δημοψήφισμα…..
Υπάρχει, όμως κι άλλη πλευρά.
Η εκκλησία της Κύπρου και ο ουσιαστικός κυβερνήτης του νησιού, ο αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος.
Ανέκαθεν η εκκλησία της Κύπρου εξέφραζε ακραίο λόγο κι ήταν εκείνη που κινούχε τα νήματα στην οικονομική, κοινωνική και πολιτική ζωή.
Οι δικές της θέσεις, σε αγαστή συμπόρευση με τους υπερπατριώτες «τουρκοφάγους», δεν επέτρεψαν σε κρίσιμες καμπές της πρόσφατης ιστορίας του νησιού, την υλοποίηση προτάσεων που μπορούσαν να δώσουν πολλές λύσεις στα προβλήματα.
Ο ιερός της κουμπαράς την κατατάσσει δεύτερη πλουσιότερη ορθόδοξη εκκλησία, μετά το πατριαρχείο της Μόσχας.
Περιέχει τραπεζικές μετοχές ύψους εκατομμυρίων ευρώ, χιλιάδες ακίνητα (μεταξύ των οποίων ξενοδοχεία στην Πάφο, στη Λεμεσό και στην ελεύθερη περιοχή της Αμμοχώστου), τεράστιες δουλειές σε ενεργειακά projects με εταιρείες του Ισραήλ, ενώ θεωρείται ο μεγαλύτερος γαιοκτήμονας του νησιού.
Ο ιερός κουμπαράς περιέχει και κάτι ακόμη, ιδιαιτέρως σημαντικό.
Είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος μέτοχος της προβληματικής Τράπεζας Κύπρου, με 17 εκ. μετοχές. Ήδη, ακούγεται μετ’ επιτάσεως ότι η τεράστια χασούρα από το «κούρεμα» στη συγκεκριμένη τράπεζα, οδήγησαν τις εξελίξεις και την αρνητική της θέση απέναντι στην λύση που πρότεινε ή επέβαλλε η τρόικα.
Είναι κι άλλα.
Η εκκλησία της Κύπρου, είναι ο βασικός και μεγάλος μέτοχος σε τρεις εισηγμένες εταιρείες στο χρηματιστήριο.
Στην Ελληνική Τράπεζα, στην ΚΕΟ και στην τσιμεντοποιία Βασιλικού.
Στην Ελληνική Τράπεζα, στην ΚΕΟ και στην τσιμεντοποιία Βασιλικού.
Ταυτοχρόνως, τεράστιες περιουσίες κατέχουν και πολλά μοναστήρια.
Μόνο η μονή Κύκκου έχει περιουσία που υπερβαίνει τα 555 εκ. ευρώ.
Ο Χρυσόστομος, διατηρεί στενότατες σχέσεις με τον πατριάρχη Κύριλλο της Μόσχας.
Ήδη, στη Λευκωσία ακούγεται όλο και περισσότερο ότι λόγω αυτής της σχέσης, είχε πιστέψει ότι ο Κύριλλος θα παρέμβει υπέρ της Κύπρου στον Πούτιν.
Κι είχε πείσει περί τούτου και πολλές πολιτικές δυνάμεις.
Όλοι μαζί, έχασαν το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια τους, όταν άκουσαν το νιετ…
Κι άρχισαν τα σταυροκοπήματα και τα ευχέλαια περί σωτηρίας της Κύπρου.
Αμήν….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου