Η αναχρονιστική πολιτική μας κουλτούρα κι η αντίσταση στον εξορθολγισμό

Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Με αφορμή την επίτευξη συμφωνίας για την κυβέρνηση της Γερμανίας, σκεφτόμουν πόσο υπανάπτυκτοι είμαστε σε σχέση με το σύνολο, σχεδόν, των ευρωπαϊκών λαών, αναφορικά με την πολιτική μας κουλτούρα.

Στην Ελλάδα, μετά τις κυβερνήσεις των τελών της δεκαετίας του ’40 και των αρχών αυτής του ΄50 (σε όλες ήταν πρωταγωνιστής προσκηνίου και παρασκηνίου ο Σοφοκλής Βενιζέλος), ουδέποτε «είδαμε» ουσιαστικές συνεργασίες στην πολιτική ζωή του τόπου.

Ακόμη και πρόσφατη, αναγκαία συνεργασία των τριών κομμάτων που στη συνέχεια έγιναν δυο και στήριξαν την σημερινή κυβέρνηση, την χλευάσαμε, την επικρίναμε, την κατακρίναμε.

Το κάνουμε ακόμη.

Ας μη ξεχνάμε ότι ο Φώτης Κουβέλης κι η ΔΗΜΑΡ δεν άντεξαν κι έφυγαν.

Ας μη ξεχνάμε ότι το ΠαΣοΚ αντιμετωπίζει τεράστια εσωκομματικά προβλήματα, τα περισσότερα των οποίων πηγάζουν στη στήριξη της κυβέρνησης και τη συνεργασία με τη Νέα Δημοκρατία.

Ας μη ξεχνάμε ότι στη Νέα Δημοκρατία, υπάρχουν ολόκληρα «συστήματα» (λαϊκοδεξιές εφημερίδες, social nedia, βουλευτές κλπ) που «βράζουν» εναντίον του Σαμαρά, επειδή…. «ανέστησε» το ΠαΣοΚ και το κατέστησε συγκυβερνήτη του τόπου.

Να πάμε και στην άλλη πλευρά. Στην Αριστερά.

Κι εκεί γίνεται ένας μικρός ή μεγαλύτερος χαμός, αφού ο ένας δεν θέλει να βλέπει τον άλλο.

ΚΚΕ εναντίον ΣΥΡΙΖΑ και τούμπαλιν.

ΣΥΡΙΖΑ εναντίον ΣΥΡΙΖΑ για την φημολογούμενη συμφωνία συνεργασίας με τον Καμμένο.

Ακόμη και στον μεταρρυθμιστικό –φιλελεύθερο χώρο που δεν εκπροσωπείται στη Βουλή, η κατάσταση δεν είναι διαφορετική, αφού κάποια συγκεκριμένα πρόσωπα έχουν χαράξει τις προσωπικές στρατηγικές τους και αγνοούν τις αναγκαιότητες.

Κι ενώ αυτά συμβαίνουν στην όμορφη χώρα που ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα και το παράλογο έχει καταστεί συνώνυμο της λογικής, στην ηγέτιδα της Ευρώπης (είτε μας αρέσει είτε όχι) Γερμανία, η συμφωνία για τον σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας «μεγάλου συνασπισμού», δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο, από κραυγαλέο παράδειγμα πολιτικής ευθύνης.

Ούτε διλήμματα περί ακυβερνησίας τέθηκαν, ούτε κραυγές περί νεκρανάστασης των πολιτικών αντιπάλων, ούτε ολόκληρα συγκροτήματα Τύπου ανέλαβαν να περιγελάσουν τις καταστάσεις και να τις ωθήσουν σε αδιέξοδα.

Οι Γερμανοί «έφαγαν» δυο μήνες να βγάλουν κυβέρνηση και το ίδιο διάστημα τα πάντα δούλευαν υποδειγματικά.

Σκεφτείτε να συνέβαινε κάτι αντίστοιχο στη χώρα μας….

Κι αφού τα κόμματα διαπραγματεύθηκαν δυο μήνες, κατέληξαν σε μια προγραμματική συμφωνία που αποτυπώθηκε σε 185 σελίδες.

Μάλιστα, το Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, θα την θέσει σε ανοικτή ψηφοφορία, ανάμεσα στα εκατοντάδες χιλιάδες μέλη του.

Έχω σχηματίσει την πεποίθηση ότι μεταξύ των αμέτρητων προβλημάτων που ταλανίζουν την ελληνική πολιτική σκηνή, σε κορυφαία θέση βρίσκεται η έλλειψη πολιτικής κουλτούρας συνεργασιών.

Στη χώρα μας, ο τρόπος διακυβέρνησης της –όπως και πολλά άλλα- δεν συνάδει με το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι κι είναι παντελώς ασύμβατος με τον ευρωπαϊκό ορθολογισμό.

Βαθύτατα επηρεασμένοι από την θλιβερή και αντιπνευματική περίοδο του Βυζαντίου και την υποδούλωση από την Οθωμανική αυτοκρατορία, δημιουργήσαμε ένα Κράτος που παραπέμπει απ’ ευθείας στην Ανατολή κι όχι στη Δύση και τα πνευματικά –πολιτικά της δεδομένα.

Από την απελευθέρωση κι ύστερα, πάντα το πολιτικό σύστημα κρατούσε την Ελλάδα εκτός της μεγάλης ευρωπαϊκής λέσχης.

Οι δε δυο περίοδοι, του Ελ. Βενιζέλου και του Κων. Καραμανλή, που έσπρωξαν ετσιθελικά την Ελλάδα στη Δύση και στην Ευρώπη, αποτελούν τις μεγάλες εξαιρέσεις. Που επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα.

Ο ραγιαδισμός ζει και βασιλεύει, ομού μετά των πελατειακών σχέσεων.

Κι η αναζήτηση του ηγέτη που θα …εκφράζει τα αισθήματα και τις θελήσεις του λαού, συνεχίζεται με διάφορα πειράματα, επί προσώπων και του ίδιου του λαού.
Τα αυτονόητα της Ευρώπης, φαντάζουν για εμάς παραλογισμοί.
Δύση και Ανατολή!

Όμως, έχω την βεβαιότητα ότι δεν χρειαζόμαστε ούτε φωτισμένους ηγέτες, ούτε να κάνουμε πολλά και δαιδαλώδη.

Χρειαζόμαστε να συνειδητοποιήσουμε ότι από εδώ και στο εξής οφείλουμε να συνεργαζόμαστε και σε κυβερνητικό επίπεδο.

Χρειαζόμαστε να συνειδητοποιήσουμε ότι μόνο αν εξορθολογιστούμε θα μπορέσουμε να συναντήσουμε την ελπίδα.

Αλλά, τι ψάχνουμε τώρα, όταν υπάρχουν κόμματα και βουλευτές που αρνούνται να ψηφίσουν ακόμη και τα πλέον λογικά πράγματα εξέλιξης της ζωής, επειδή αντιδρούν κάποιοι γραφικοί ιερωμένοι;

Τι ψάχνουμε τώρα, όταν το Πανεπιστήμιο δεν έχει λειτουργήσει εδώ και μήνες και την ίδια ώρα ο πρύτανης παριστάνει τον ηθοποιό σε θεατρικές παραστάσεις στη Γαλλία;

Τι ψάχνουμε τώρα, όταν η ίδια η κοινωνία αντιδρά σε κάθε βήμα εξορθολογισμού του τόπου;

Θα αναφέρω και κάτι τελευταίο που έχει αρχίσει να γίνεται βεβαιότητα.

Ότι οι Ευρωπαίοι όλο και περισσότερο αποστασιοποιούνται από την Ελλάδα, από το σαθρό πολιτικό της σύστημα και το πολιτικό –επιχειρηματικό κατεστημένο.

Η στοχοποίηση της Ελλάδας από έγκυρα ευρωπαϊκά ΜΜΕ και αρκετούς Ευρωπαίους ηγέτες, δείχνει πολλά.

Όπως κι η στάση της τρόικας εσχάτως….