Πολίτες συνένοχοι ή όμηροι της βλακείας τους;

Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Συγχωρέστε με αλλά δεν μπορώ να κατανοήσω τις διαδικτυακές αντιδράσεις των «φίλων» του μιζαδόρου τ. προέδρου του «Αγλαΐα Κυριακού» , στο άρθρο του grpost με τίτλο «Ο Τομπούλογλου είναι το απτό παράδειγμα του κράτους δυνάστη».

Ούτε εκείνες κάποιων στελεχών της δημοτικής του κίνησης, που έσπευσαν να εκδώσουν ανακοίνωση και να τον αθωώσουν, την ίδια ώρα που ο ελληνικός λαός τον έβλεπε από τις τηλεοράσεις να βάζει στην τσέπη τον φάκελο με τα χρήματα που εκβιαστικά απέσπασε.

Ειλικρινά δεν μπορώ ούτε να τις κατανοήσω ούτε να τις ερμηνεύσω.

Πολύ περισσότερο αφού, πλέον της καραμπινάτης συγκεκριμένης υπόθεσης, ο Τομπούλογλου ήταν ένας κρίκος της θλιβερής αλυσίδας εκείνων που χωρίς ουσιαστικά προσόντα, ανελκύστηκαν μέσω των κομματικών σωλήνων.

Ο συγκεκριμένος «κύριος», ήταν από φοιτητής ευνοούμενος της κομματοκρατορίας, διορισμένος από 19 ετών στην Εθνική Τράπεζα, στην οποία ανελκύστηκε σε ανώτερες θέσεις (έτσι αναφέρει το βιογραφικό του), ενώ στις κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας κατείχε και κρατικές θέσεις, χλιδάτες και «προσοδοφόρες»!

Κι όχι μόνο αυτά.

Αληθινός χαμαιλέων, άλλαζε με ταχύτητα τα κομματικά κοστούμια στήριξης των διαφόρων προέδρων του κόμματός του.

Από τον Μητσοτάκη και το εκτελεστικό γραφείο της ΟΝΝΕΔ, ένθερμος φίλος του Έβερτ, αργότερα πιστός του Καραμανλή και στην προ τριετίας εσωκομματική πάλη μεταξύ Σαμαρά και Μπακογιάννη, στήριξε την τελευταία, χωρίς να έχει την παραμικρή ιδεολογική σχέση με τον φιλελευθερισμό.

Όπου φυσά ο άνεμος, αρκεί αυτός να μας βγάζει στο σωστό μαγαζί που εξασφαλίζει την κρατική καρέκλα και τα οφέλη της.

Ξαναλέω ότι ο Τομπούλογλου δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ενός ακόμη διεφθαρμένου πολιτικού, που απευθυνόταν σε πολίτες με ελαστικές συνειδήσεις, με όπλο την πελατειακή λογική που δημιούργησε ο ίδιος κι οι όμοιοί του πέριξ του Κράτους.

Είναι όλοι αυτοί –χιλιάδες- που διακατέχονται από τη νοοτροπία Λιάπη.

Δηλαδή να συμπεριφέρονται και να πράττουν ως απόλυτοι φεουδάρχες στα ξένα κτήματα.

Είναι η επιτομή της αναξιοκρατίας κι ένας εξ εκείνων των χιλιάδων που παραμένουν διορισμένοι ή τοποθετημένοι σε κρατικές καρέκλες κι ασκούν εξουσία εις βάρος της ίδιας της κοινωνίας και προς όφελος της χοντρόπετσης σάρκας τους.

Είναι ένας εξ εκείνων των αποτυχημένων πολιτευτών ή αφισοκολλητών ή συνδικαλιστών ή άλλων κομματόσκυλων, που επιβραβεύονται για την κομματική τους πίστη και βρίσκουν στέγη στην κρατική μηχανή που αλώνεται από τους εκάστοτε νικητές των εκλογών.

Το φαινόμενο ανθεί επί δεκαετίες τώρα.

Η κόπρος του Αυγεία στην σημερινή του έκδοση.

Διαχέεται σε όλη την κοινωνία, σε κάθε άνθρωπο που κατέχει θώκο στο διεφθαρμένο δημόσιο.

Σε υπουργούς, δημοτικές άρχοντες, μέχρι υψηλόβαθμα και χαμηλόβαθμα στελέχη της κρατικής μηχανής.

Διαχέεται και προς τα κόμματα που ευαγγελίζονται την σωτηρία του τόπου, αλλά με τα φθαρμένα και σάπια υλικά του παρελθόντος, τα οποία επιχειρούν να συντηρήσουν την παρασιτική τους ύπαρξη από άλλα μετερίζια….

Όλα αυτά, δεν μπορεί να μη τα γνώριζαν ή να τα γνωρίζουν όλοι εκείνοι που με οργίλες φράσεις στο διαδίκτυο –κάποιες και άκρως υβριστικές- επιχειρούν να υπερασπίζονται τον τυχάρπαστο πονηρό πολιτευτή.

Συνένοχοι ή όμηροι της βλακείας τους;

Το παρήγορο είναι ότι υπάρχει μια γενιά, τόσο πέριξ του δημοσίου όσο και του ιδιωτικού τομέα που τιμούν τα παντελόνια που φοράνε.

Που δεν ανέχονται πλέον να γίνονται θύματα του κάθε Τομπούλογλου.

Είναι οι πιτσιρικάδες αστυνομικοί, που δεν «ψάρωσαν» στην εμφάνιση του «άρχοντα» Λιάπη και τον μπουζούριασαν.

Οι δικαστικοί που δούλεψαν σκληρά για να βγάλουν άκρη με τις μίζες της συμμορίας του Τσοχατζόπουλου και του Κάντα.

Και κάποιοι πολιτικοί τους προϊστάμενοι που στήριξαν και ενθάρρυναν τις ενέργειές τους….

Ας ελπίσουμε ότι μπορούμε να ελπίζουμε σ’ αυτούς…