Αφαίρεση αρμοδιοτήτων από το δημόσιο εδώ και τώρα

Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Λέγεται, ότι ο χρειάστηκε να γίνει υπουργός Οικονομικών ο Ευ. Βενιζέλος, για να συνειδητοποιήσει το γεγονός που βιώνουν όλοι οι Έλληνες που συναλλάσσονται με το Δημόσιο και δη με τις υπηρεσίες του υπουργείου Οικονομικών.

Την απίστευτη αναποτελεσματικότητα – αντιπαραγωγικότητα και γραφειοκρατία.

Το απόλυτο κενό ανάμεσα σ’ αυτές και την σύγχρονη διοίκηση μιας αναπτυγμένης κοινωνίας.

Την απόλυτη αδυναμία τους να συγχρονίζονται με την ταχύτητα που «τρέχει» ο ιδιωτικός τομέας.

Τις λογικές της ήσσονος προσπάθειας, που είναι διάχυτες σε όλο το φάσμα των δημοσίων υπηρεσιών (sic), που σε πολλές περιπτώσεις μοιάζουν με λευκές απεργίες ή δείχνουν εκδικητικότητα προς τον πολίτη.

Την θλιβερή γραφειοκρατία, όπου ακόμη και για το πιο απλό πράγμα, απαιτεί δεκάδες υπογραφές, νόμους, διατάγματα και πάσης φύσεως τραγελαφικά.

Τη δημιουργία εξ αιτίας αυτών και πολλών άλλων μιας απαράδεκτης εσωστρέφειας στην οικονομία, που δεν μπορεί να ευνοήσει απ’ ουδενί την ανάπτυξη και την ανταγωνιστικότητα.

Λέγεται, ότι ο Βενιζέλος –που δεν αποτελεί και τον πλέον ένθερμο οπαδό του ιδιωτικού τομέα- είχε αποφασίσει να προχωρήσει σε μια βαθύτατη τομή, στην οποία αντέδρασαν, τόσο ο τότε πρωθυπουργός, Γιώργος Παπανδρέου, όσο και τα μέλη του κυβερνητικού επιτελείου.

Ποια ήταν αυτή η τομή;

Ήταν η αυτονόητη πράξη της αφαίρεσης ζωτικών αρμοδιοτήτων από τον δημόσιο τομέα και δη από υπηρεσίες του υπουργείου Οικονομικών και η μεταβίβασή τους στον ιδιωτικό τομέα.

Μια πράξη την οποία είχαν αποδεχθεί οι δανειστές μας.

Έρευνες έχουν καταδείξει ότι αν αυτό συνέβαινε ή συμβεί, το όφελος για την χώρα εντός των επόμενων 4-5 ετών, θα υπερβαίνει τα δεκαπέντε (15) δισεκατομμύρια ευρώ!

Δηλαδή, τα χρήματα που θα πληρώσουμε για τόκους τα επόμενα δυο χρόνια.

Με επιπλέον όφελος, τη μη αναγκαιότητα άμεσων επεμβάσεων στο δημόσιο, μέχρι τη συνταξιοδότηση του αργοκίνητου και αναποτελεσματικού του προσωπικού και την αντικατάστασή του από λιγότερο (αφού θα έχουν περιοριστεί κι οι αρμοδιότητες) και πιο εξειδικευμένου.

Αν το ποσό των 15 δισεκατομμυρίων υπήρχε, τότε θα δημιουργούνταν οι προϋποθέσεις για ασφαλέστερο και συνεχές πρωτογενές πλεόνασμα κι η χώρα θα μπορούσε να βγει από το Μνημόνιο, ακόμη και μέσα στον επόμενο χρόνο.

Η σκέψη του Βενιζέλου εγκαταλείφθηκε.

Όμως, η αναποτελεσματικότητα, η διαφθορά και η γραφειοκρατία του δημοσίου τομέα, αποτελεί γεγονός αναμφισβήτητο.

Ουδείς έχει διαφορετική άποψη και γνώμη, ούτε καν οι συνδικαλιστές του.

Κι ουδείς κάνει το παραμικρό για ν’ αλλάξει αυτό.

Ακόμη κι αν μετακινηθούν όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι, πάλι θα υπάρχει το ίδιο πρόβλημα, αφού δεν θα έχουν αλλάξει οι δομές και τα χαρακτηριστικά λειτουργία του δημοσίου.

Επιπλέον, σε οποιαδήποτε παρέμβαση για μεταρρυθμιστικές πράξεις –έστω αυτές τις δειλές που γίνονται εσχάτως- ξεσηκώνεται το σύμπαν διαμαρτυρόμενο και ολοφυρόμενο.

Επειδή, όμως, η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχίζεται με τη σημερινή εικόνα, πρέπει να ληφθούν αποφάσεις.

Τα συγκεντρωτικά συστήματα έχουν αποτύχει παταγωδώς, όπως αναφέρουν χιλιάδες παραδείγματα στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Το είδαμε κι εμείς από τη θλιβερή κατάντια του ελληνικού δημοσίου, που χρεοκόπησε τη χώρα και ουδείς λέει να το αλλάξει.

Μέχρι, λοιπόν, να ωριμάσουν οι συνθήκες για να αρθεί η περιβόητη μονιμότητα στο  δημόσιο ( πηγή όλων των δεινών), μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες που θα αποβάλλουν το χούι του κρατισμού από την ελληνική κοινωνία και θα επιφέρουν τη μείωση του ρόλου του δημοσίου στην οικονομία, μήπως πρέπει να τεθεί και πάλι επί τάπητος η σκέψη Βενιζέλου;

Έχουμε την ξεκάθαρη πεποίθηση ότι η λύση δεν μπορεί να είναι άλλη, από την αφαίρεση αρμοδιοτήτων του δημοσίου απ’ αυτό και την ανάθεσή τους σε ιδιώτες.

Όλο και περισσότερες είναι πλέον οι φωνές που συντάσσονται μ’ αυτή τη λύση.

Ε, ας μην αγγίξει τους πελάτες του το πελατειακό σύστημα, αλλά ας αφήσει την Ελλάδα να προχωρήσει….