Κέρδισε ένα έπαθλο, νοίκιασε ηρεμία….

Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Αποφεύγοντας σήμερα την αρθρογραφία με πολιτικές αναλύσεις, θα επιχειρήσω να ξαναθυμηθώ τα όμορφα χρόνια της επαγγελματικής μου διαδρομής πέριξ των αθλητικών δρώμενων.

Και θα επιχειρήσω να αναλύσω για ποιους λόγους ο Παναθηναϊκός ανάγκασε τον Ολυμπιακό να χάσει το φετινό του αήττητο και κυρίως να χάσει έναν από τους τρεις τίτλους της χρονιάς.

Πριν τον ημιτελικό του κυπέλου ανάμεσα στην Πανάθα και στον γαύρο, μιλούσα μ’ έναν φίλο, από εκείνους που στις φλέβες τους τρέχει καταπράσινο αίμα και δη μόνο για το μπασκετάκι.

-         Θα δούμε μαζί το ματσάκι;

-         Δεν μπορώ. Δεν θα το δω. Δεν αντέχω να χάσω από τον γαύρο…Μ’ αυτήν την ομάδα που έχουμε θα μας διασύρουν…

-         Τι λες ρε παραλία; Όσο χάλια και νάμαστε, όσους τραυματισμούς και να έχουμε, η πράσινη φανέλα ζυγίζει τόνους κι η περηφάνια ζυγίζει καντάρια…Εσύ θα χάσεις….

Μάρτυς μου ο καλός φίλος Δημήτρης Αναστασόπουλος, ο άνθρωπος που έχει γυρίσει την υφήλιο με τον μπασκετικό Παναθηναϊκό!

Κι όμως. Πολλοί σαν τον Δημήτρη, ήταν εκείνοι που είχαν χρίσει φαβορί τους γαύρους.

Οι περισσότεροι στηρίζονταν στο 23-0 που είχε ως εφετινό ρεκόρ νικών τους.

Αλλά, επηρεασμένοι από την κακή μέχρι τώρα αγωνιστική κατάσταση του Παναθηναϊκού, επηρεασμένοι και από τους συνεχείς τραυματισμούς που έχουν πλήξει την ομάδα του Πεδουλάκη, αγνοούσαν το «πράσινο» μέταλλο.

Η Πανάθα, δεν έπαιξε και πάλι σπουδαίο μπάσκετ, δεν πλησίασε καν την μετριότητα.

Αλλά, μέσα στο γήπεδο ήταν σαφές ότι οι παίκτες της ήθελαν το παιγνίδι περισσότερο από τους συναδέλφους τους του γαύρου.

Πήραν ότι «πετούσε» στον αέρα, όλες τις αμφίβολες μπάλες, βούταγαν στο παρκέ, έδειχναν σε κάθε ευκαιρία το πάθος τους.

Κι έφτασαν δικαιότατα σε μια νίκη πρόκριση στον τελικό του κυπέλου.

Μια νίκη που ισοδυναμεί με τίτλο, αφού όσο σεβασμό και να δείξουμε στον Άρη, η διαφορά δυναμικότητας των δυο ομάδων είναι τεράστια.

Ας αναλύσουμε τι είδαμε και για ποιους λόγους το ντέρμπι –τίτλος βάφτηκε «πράσινο».

1. Ο Παναθηναϊκός ήταν πολύ πιο έτοιμος από τον αντίπαλό του. Παρά τις περί αντιθέτου προβλέψεις, παρά τους σοβαρούς τραυματισμούς που τον έχουν πλήξει από την αρχή της περιόδου, ο Πεδουλάκης κι οι παίκτες του διέθεταν μάτια που γυάλιζαν, εν αντιθέσει με τους αντιπάλους τους.
2. Ο Παναθηναϊκός ήταν πιο ορθολογικός, με σαφές σχέδιο, το οποίο εφήρμοσε από την αρχή μέχρι το τέλος. Κράτησε χαμηλά τον ρυθμό, το σκορ, πήγε το παιγνίδι μέσα στο «ζωγραφιστό», απ’ όπου είτε είχε εύκολα καλάθια, είτε έπαιρνε φάουλ.
3. Ο Παναθηναϊκός είχε ψυχή ακόμη και λαβωμένος. Απόδειξη τα 15 περισσότερα επιθετικά ριμπάουντ που πήρε από τον αντίπαλό του, κάποια τα τελευταία λεπτά.
4. Ο Παναθηναϊκός είχε έναν προπονητή, που νίκησε πάλι κατά κράτος τον προπονητή του αντιπάλου του, όπως συμβαίνει συνήθως σε παιγνίδια που κρίνουν τίτλους. Ο Πεδουλάκης με το σχέδιό του, έθεσε εκτός αγώνα τον Σπανούλη (με το μαρκάρισμά του από τον Γκιστ), αλλά και τον Λοτζέσκι, που ήταν εκτός πραγματικότητας. Αυτομάτως, αν κι ελλειμματικός από την τεράστια απουσία του Ούκιτς, απέκτησε εκείνος την ποιότητα.

Η έμπνευση του Πεδουλάκη να βάλει τον Γκιστ επάνω στον Σπανούλη, εκτός του εκμηδενισμού του πλέον ικανού και ακριβοπληρωμένου παίκτη των αντιπάλων του, δημιούργησε και τις προϋποθέσεις για να «σπάνε» όλα τα «ερυθρόλευκα» πικ εν ρολ, δεν τους επέτρεψε να κάνουν το αγαπημένο τους παιγνίδι με την ταχύτητα και εξέθεσε ανεπανόρθωτα τον Μπαρτζώκα, που δεν αντέδρασε ή έστω δεν μπόρεσε να το πράξει.

      5.   Ο Παναθηναϊκός εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο όλα τα μις ματς.

            Κι εδώ ο Πεδουλάκης πήρε την ταυτότητα του Μπαρτζώκα.

            Ο προπονητής του Ολυμπιακού, δεν μπόρεσε να «απαντήσει» στα

            ποσταρίσματα του Ματσιούλις, είτε στον Λο είτε στον Λοτζέσκι.

            Το πιο σημαντικό δε, είναι ότι κράτησε κάτω από 60 πόντους την επίθεση του

            Ολυμπιακού, δηλαδή 23-25 πόντους κάτω από τους μέσους όρους της.

            Κι όχι μόνο αυτά.

            Η ταυτότητα του Μπαρτζώκα έχει χαθεί επανειλημμένως με τον ίδιο τρόπο.

            Έτσι έσπασε πέρυσι η έδρα του Ολυμπιακού στα πλέι οφ, με τον Ολυμπιακό

            να σημειώνει 51 πόντους, έτσι έγινε και στον δεύτερο στο ΟΑΚΑ που οι

           ερυθρόλευκοι σημείωσαν 52, έτσι και στον τελευταίο που έκρινε τον

           πρωταθλητή.

           

Από την άλλη πλευρά:

1. Ο Ολυμπιακός εμφανίστηκε, τόσο αγωνιστικά, όσο και νοητικά εκτός τόπου και χρόνου. Αν εξαιρέσει κάποιος τον συνεπή Σλούκα, όλοι οι άλλοι έδειχναν να δρέπουν τις δάφνες από την διατήρηση του αήττητου απέναντι σε κάποια Μπάγερν ή σε κάποια τσέχικη… υπερδύναμη. Στο πρώτο σοβαρό τεστ της χρονιάς, που έκρινε κι έναν τίτλο, τα έκανε μούσκεμα.
2. Ο Ολυμπιακός κι ο Μπαρτζώκας έδειξαν απολύτως αιφνιδιασμένοι από το σχέδιο των αντιπάλων τους. Αφού εγκλωβίστηκαν από την ματαίωση του πικ εν ρολ (έργο Γκιστ, όπως είπαμε), αφού δεν μπόρεσαν να τρέξουν και να κάνουν το αγαπημένο τους παιγνίδι, δεν έδειξαν να έχουν εναλλακτικό δικό τους σχέδιο. Μοιραία, περιορίστηκαν σε…πυροβολισμούς από το τρίποντο. Έκαναν περισσότερα τρίποντα από δίποντα.

Κι όχι μόνο αυτό. Με δεδομένη την απουσία του Ούκιτς από τους «πράσινους», θα περίμενε κάποιος να πιέσουν την περιφέρεια του Παναθηναϊκού, να κουράσουν τον ήδη ταλαιπωρημένο Διαμαντίδη, να αποσυντονίσουν την δημιουργία των αντιπάλων τους.

Δεν το έπραξαν! Για ποιον λόγο; Δεν μπορεί να απαντήσει κανένας άλλος πλην του ίδιου του προπονητή του Ολυμπιακού.

3. Ο Ολυμπιακός δεν ευτύχησε –για μια ακόμη φορά- με τους  ακριβοπληρωμένους του παίκτες, με πρώτο και χειρότερο τον Σπανούλη, όσο και τον ξεκούραστο (λόγω τιμωρίας στην Ευρωλίγκα) Πρίντεζη. Ακόμη κι αν –υποθετικά- βρέθηκαν σε κακή ημέρα, δεν έκαναν το παραμικρό για να αλλάξουν τη ροή του παιγνιδιού. Τουλάχιστον σε επίπεδο πάθους, που στη ζυγαριά μπατάριζε όλο προς τα «πράσινα».
4. Ο Ολυμπιακός, ακόμη και στις περιπτώσεις που ο Παναθηναϊκός συμπλήρωνε τέσσερα φάουλ, είτε από τον αγωνιστικό χώρο είτε τον πάγκο δεν «έσπρωξε» προς την «πράσινη» ρακέτα, όπου θα είχε περισσότερες πιθανότητες για φάουλ και εύκολους πόντους. Αντιθέτως, ακόμη και τότε, το σχέδιο επέμενε στα τρίποντα από το….πουθενά.
5. Για μια ακόμη φορά, ο Μπαρτζώκας αποσυντόνιζε την ομάδα του, αναζητώντας άλλοθι του κακού Ολυμπιακού στην διαιτησία και δη στη διαφορά βολών που εκτέλεσε η μια ομάδα από την άλλη.Του διέφυγε, όμως, μια βασική λεπτομέρεια. Ότι η μια ομάδα έπαιζε συνεχώς μέσα στη ρακέτα της άλλης (Παναθηναϊκός), άρα είναι φυσικό να κερδίσει περισσότερα φάουλ – βολές, ενώ η άλλη (Ολυμπιακός) έπαιζε από την περιφέρεια κι επιχειρούσε τρίποντα ακόμη κι από το…ΣΕΦ, με τα οποία δεν μπορεί κανένας να απαιτεί φάουλ-βολές.

Η ουσία είναι ότι εμείς οι λάτρεις του μπάσκετ, μπορεί να μην απολαύσαμε σπουδαίο παιγνίδι, μπορεί να μην είδαμε περίτεχνες ενέργειες, εντυπωσιακά καρφώματα ή οτιδήποτε άλλο καθιστούν το άθλημα αγαπητό, αλλά απολαύσαμε ένα παιγνίδι – κορωνίδα της τακτικής και των σχεδίων.

Ένα παιγνίδι που μάλλον προσφέρει τον πρώτο τίτλο της χρονιάς στον Παναθηναϊκό, του νοικιάζει άπλετο χρόνο για ηρεμία και ανασύνταξη, ενώ μεταφέρει την πίεση στον αντίπαλό του.

Ένα παιγνίδι που μπορεί να έκρινε έναν τίτλο, το ταπεινό κυπελλάκι, αλλά αποτελεί ένα πρόγευμα για τα άλλα που θα ακολουθήσουν σε πρωτάθλημα, πλέι οφ και Ευρωλίγκα.

Υπό προϋποθέσεις, μπορεί να δούμε τουλάχιστον άλλα οκτώ…

Χαράς ευαγγέλια….

Ο δε φίλος μου, ο Δημήτρης Αναστασόπουλος, που φοβήθηκε τον γαύρο, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένας ρίψασπις!