Χρειάζεται τρόικα για να κάνουμε τα αυτονόητα;

Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Το grpost είχε γράψει από την προηγούμενη εβδομάδα, στην εβδομαδιαία του στήλη («Στο Καλντερίμι Νο47») με τα πολιτικά και παραπολιτικά σχόλια, για την παραπομπή του πρύτανη –ηθοποιού στο πειθαρχικό συμβούλιο και την αυτοδίκαιη αργία του, μέχρι να εκδικασθεί η υπόθεσή του.

Ως συνήθως, οι γνωστές λοιδορίες και τα διάφορα απαξιωτικά σχόλια δεν έλειψαν.

Τα γεγονότα, όμως, δικαίωσαν τη στήλη.

Κι η παραπομπή του πρύτανη –ηθοποιού για παράβαση καθήκοντος, αποτελεί την καλύτερη απάντηση στους διατεταγμένους σχολιαστές.

Η ουσία είναι ότι η αντιπαράθεση του υπουργείου Παιδείας με τον πρύτανη –ηθοποιό και τις δυνάμεις της στασιμότητας, λαμβάνουν χαρακτήρα χιονοστιβάδας.

Ο πρύτανης –ηθοποιός και οι διοικητικοί υπάλληλοι του Πανεπιστημίου, στηριζόμενοι στις αβελτηρίες και την αναποφασιστικότητα του υπουργού Παιδείας, έκαναν την Παιδεία χώρο δράσης της ακινησίας, εις βάρος χιλιάδων φοιτητών και των οικογενειών τους.

Το εξάμηνο χάθηκε για τους φοιτητές.

Κι οι ευθύνες των δυο πλευρών είναι τεράστιες.

Ποιος θα τις αναλάβει;

Ο πρύτανης, μπορεί να τεθεί σε αργία, αλλά ουδόλως απίθανο να μεταπηδήσει στον πολιτικό στίβο, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ τον περιμένει με ανοικτές αγκάλες.

Άλλωστε, η αντίδραση της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν έντονη, όταν έγινε γνωστή η απόφαση του υπουργού Παιδείας για την παραπομπή του πρύτανη-ηθοποιού.

Με το χαρακτηριστικό επιχείρημα ότι αυτό συμβαίνει για πρώτη φορά!

Αλήθεια;

Και ποιος έχει αποκλείσει την πρώτη φορά από τις πολιτικές εξελίξεις ή ακόμη και από τη νομοτέλεια;

Αστεία πράγματα, σε μια αστεία χώρα, με αστείο πολιτικό σύστημα και πιο αστείους πολιτικούς ταγούς.

Η παραπομπή Πελεγρίνη, ασφαλώς και αποτελεί πράξη συμβατή και με τον νόμο και με το περί δικαίου αίσθημα.

Όμως, πέριξ αυτής διαδραματίζονται ακόμη και τώρα τα γνωστά νομικίστικα τερτίπια.

Νομικοί κύκλοι, ισχυρίζονται ότι το Ανώτατο Πειθαρχικό Συμβούλιο που θα συγκληθεί στο Συμβούλιο της Επικρατείας, δεν μπορεί να αποδεχθεί εύκολα την υπόθεση. Κι ότι δεν αναμένεται ότι θα τελεσιδικήσει σύντομα. Πιθανότατα αυτό να συμβεί, ακόμη κι όταν ο πρύτανης –ηθοποιός έχει ολοκληρώσει τη θητεία του.

Οι ίδιοι Νομικοί κύκλοι ισχυρίζονται ότι η παραπομπή του πρύτανη –ηθοποιού που συνοδεύεται από το αίτημα του υπουργού Παιδείας προς τη Σύγκλητο του Καποδιστριακού, αναφορικά με το αν πρέπει να τεθεί σε αργία ή όχι, μέχρι να εκδικαστεί η υπόθεση, είναι εξ ίσου δύσκολη.

Για τον απλούστατο λόγο, ότι τη Σύγκλητο πρέπει να την καλέσει σε συνεδρίαση ο ίδιος ο πρύτανης-ηθοποιός, ενώ τα μέλη της έχουν θέσει στη διάθεσή του τις παραιτήσεις τους, εδώ και καιρό.

Δηλαδή, μύλος!

Η εικόνα παρακμής στα δημόσια Πανεπιστήμια, στα οποία πρωταγωνιστούν οι γνωστές μειοψηφικές δυνάμεις των θεωριών της ακινησίας, εκείνοι που τα έχουν καταστήσει φέουδα προσωπικών και κομματικών επιδιώξεων, ασφαλώς και ξαναφέρνει στην επικαιρότητα το πλέον αναγκαίο ρυθμιστικό μέτρο.

Την ίδρυση ιδιωτικών Πανεπιστημίων, που θα συμβάλλουν στην αποτελμάτωση της ελληνικής Παιδείας.

Κι όσοι αντιτάσσονται στηριζόμενοι στο φαιδρό επιχείρημα των μη ίσων ευκαιριών, ας αναλογιστούν πόσα χρήματα δαπανούν, επί δεκαετίες, οι ελληνικές οικογένειες για να εισέλθουν τα παιδιά τους στα συγκεκριμένα δημόσια Πανεπιστήμια και πόσα στη συνέχεια, για να μπορέσουν ν’ ανταπεξέλθουν στους κυκεώνες που κάποιοι δημιουργούν.

Κι ότι, πολύ λιγότερα χρήματα θα απαιτούνται τελικά, για να σπουδάσει μια οικογένεια το παιδί της, σ’ ένα ιδιωτικό πανεπιστήμιο, απαλλαγμένο από τους δογματισμούς και την καμαρίλα μιας φούχτας δήθεν πνευματικών ταγών.

Ένας νόμος χρειάζεται. Ένα άρθρο. Να αναθεωρηθεί το αναχρονιστικό άρθρο 16 του Συντάγματος.

Κι όλα μπορούν ν’ αλλάξουν.

Ακόμη και δημόσια νοσοκομεία θα έχουν την δυνατότητα να ιδρύουν πανεπιστήμια ιατρικών σχολών.

Ακόμη και Τράπεζες ή Επιμελητήρια ή Ιδρύματα.

Πανεπιστήμια που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας, να σπουδάσουν φοιτητές που νοιάζονται πραγματικά.

Πανεπιστήμια που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως ερευνητικά κέντρα, ως άσυλα καινοτομίας, ακόμη και ως προσβάσεις στην εργασία.

Πανεπιστήμια που θα αφορίζουν τον κομματισμό και την αναρχία, θα εξοβελίζουν το φαινόμενο των αιώνιων φοιτητών.

Πανεπιστήμια που θ’ αναγκάσουν και τα δημόσια να επιχειρήσουν την αποτελμάτωσή τους.

Πανεπιστήμια που θα οδηγήσουν αναγκαστικά και στην αναμόρφωση της Μέσης εκπαίδευσης, με κύριο βάρος στην επαναφορά του παιδευτικού της χαρακτήρα.

Πανεπιστήμια στα οποία οι καταλήψεις και οι λογής λογής καθυστερήσεις θα αποτελούν όνειδος εκείνων που θα σκεφτούν και να τις επιχειρήσουν.

Πανεπιστήμια τα οποία λόγω του ιδρυματικού τους χαρακτήρα, θα μπορούν να προσφέρουν μόρφωση και σ’ εκείνους που οικονομικά είναι ασθενείς, μέσω των υποτροφιών.

Το έχουμε ξαναγράψει.

Πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχει το χάλι των ελληνικών Πανεπιστημίων.

Ακόμη και στα πιο υπανάπτυκτα κράτη.

Πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχει η γελοιότητα του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος και των ελληνικών Πανεπιστημίων.

Πουθενά η Παιδεία δεν είναι έρμαιο των διαθέσεων του κάθε σαλταρισμένου αριστεροφοιτητοπατέρα, του κάθε ανεπρόκοπου καθηγητή ή του διορισμένου απ’ αυτόν διοικητικού υπαλλήλου που βάζει σφραγίδες στα πτυχία.

Πουθενά στον κόσμο τα πανεπιστήμια δεν έχουν ρόλο επώασης κομματικών στρατών ή επιδιώξεων.

Πουθενά στον κόσμο το Κράτος είναι ανίκανο ή ανήμπορο να προασπίσει τα συμφέροντα των ανθρώπων που επιθυμούν να σπουδάσουν.

Πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχει το φαινόμενο των συνεχών καταλήψεων από μια φούχτα κοινωνικά κι οργανικά αναλφάβητων τριτοκοσμικής πολιτικής αντίληψης.

Πόσο θα τα ανεχόμαστε;

Πόσο θα ανεχόμαστε τον αυτοχειριασμό του τόπου και το σκλάβωμα των επόμενων γενιών;

Υστρ. Χρειαζόμαστε τρόικα για να μπορέσουμε να δούμε και να πράξουμε τα αυτονόητα;