Ο Τομπούλογλου είναι το απτό παράδειγμα του κράτους δυνάστη…

Μια ο Τσοχατζόπουλος κι η συμμορία του.

Μια ο Παπαγεωργόπουλος κι οι συν αυτώ.

Πολλά ακούγονται και γράφονται για διάφορους της πολιτικής ζωής που έβαλαν το δάκτυλο στο μέλι.

Επιφανείς και αφανείς του πολιτικού βίου.

Κορυφαίοι «εργάτες» της διαπλοκής, της μίζας, της προστασίας του κράτους πατερούλη, της πολυτελούς αργομισθίας, των τσαντών με τα εκατομμύρια, των χαρτόκουτων που αντί Πάμπερς περιείχαν κλεμμένα λεφτά….
Κι απ' την άλλη, διάφοροι μόνιμοι υπάλληλοι, διαφόρων ΙΚΑ ή άλλων δημοσίων υπηρεσιών. Που είτε συλλαμβάνονται, είτε δεν συλλαμβάνονται παρ' ότι έχουν μονίμως απλωμένο το χέρι, ζητώντας το κάτι τις τους, για να κάνουν τη δουλειά τους.

Μια ματιά να ρίξει κάποιος σε Ε9 και στον τρόπο διαβίωσης πολλών στελεχών του δημοσίου τομέα και δη εκείνων που συναλλάσσονται με πολίτες, πείθει και τον πλέον δύσπιστο. Δεν είναι δυνατόν κάποιοι να έχουν δημιουργήσει ατράνταχτες περιουσίες, όντες δημόσιοι υπάλληλοι….

  

Τελευταία κρούσματα ένας Κάντας, πρώην διευθυντής υπηρεσιών εξοπλισμού του υπουργείου Άμυνας κι ο πρόεδρος ενός νοσοκομείου, υποψήφιος βουλευτής και υποψήφιος δήμαρχος, ο περιβόητος  Τομπούλογλου.

Ένα θρασύτατο κομματόσκυλο, που όπως αποκαλύπτεται, απειλούσε ότι αν δεν του δώσουν μίζα θα καταστρέψει τους ενδιαφερόμενους να κάνουν δουλειά ιδιώτες!

Ο πρώην προνομιούχος δημόσιος υπάλληλος και πρωτοπαλίκαρο του Άκη, δεν θυμάται καν πόσες μίζες έχει λάβει και μπροστά στον κίνδυνο των πολυετών φυλακίσεων, έχει ανοίξει το στόμα του και «δίνει» κόσμο και κοσμάκη.

Όλο το σύστημα διαφθοράς των εξοπλιστικών προγραμμάτων από το 1985 κι ύστερα.

Ήδη κάνουν την εμφάνισή τους στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων τα ονόματα που αποκαλύπτει.

Βρώμα, μπόχα, δυσωδία.

Από την άλλη πλευρά, ο «ψιλικατζής» Τομπούλογλου, ο πρώην υποψήφιος βουλευτής και δήμαρχος της Νέας Δημοκρατίας και υπάλληλος της Εθνικής. Εξωπετάχτηκε από κόμμα και τράπεζα, αλλά καταδεικνύει τη σαπίλα και τη διαφθορά που περιβάλλουν το δημόσιο, έτσι όπως φτιάχτηκε.

Κι είναι κρίμα για την κοινωνία, ότι για το κακούργημα για το οποίο κατηγορείται δεν προβλέπεται η ποινή που έλαβε κι εκτίει ο πάλαι ποτέ φτερωτός γιατρός.

Πάντως, οφείλουμε να πούμε ότι είναι αξίωμα αυτό που λέει ο λαός, ότι δηλαδή, η εξουσία διαφθείρει.

Πόσο μάλλον, στην Ελλάδα, της οποίας η δημόσια διοίκηση έχει σοβιετικά χαρακτηριστικά, είναι διάτρητη από παντού, ενώ ακόμη κι οι υπολειτουργούντες ελεγκτικοί μηχανισμοί είναι διαβρωμένοι.

Οι Έλληνες στενάζουν από την κρίση, οι περισσότεροι τα βγάζουν πέρα με απίστευτη δυσκολία, αλλά ακούνε συνεχώς για τη διαφθορά να χορεύει πέριξ του δημοσίου.

Κι όχι μόνο αυτό.

Ακούνε έκπληκτοι έναν άνθρωπο που ασκεί εξουσία, τον περιβόητο Τομπούλογλου, να απειλεί ιδιώτες ότι αν δεν του δώσουν μίζα…θα τους καταστρέψει!

Το κράτος φονιάς, το κράτος αλητεία, το κράτος δυνάστης, προσωποποιημένο σε μια φράση –απειλή ενός λειτουργού του!

Να μπορεί, δηλαδή, ένας στυγνός απατεώνας – εκβιαστής, να απειλεί την κοινωνία…με καταστροφή!

Σαν τον Τομπούλογλου είναι μπόλικοι, εντός των δημοσίων υπηρεσιών.

Υψηλόβαθμοι και χαμηλόβαθμοι.

Από γιατρούς με φακελάκια, μέχρι πολεοδόμους, εφοριακούς κι απλούς υπαλλήλους που χειρίζονται φακέλους ευρωπαϊκών προγραμμάτων….

Το ξέρουμε και το ξέρουν κι εκείνοι που πρέπει.

Μέχρι σήμερα, οι περισσότεροι είχαν ισχυρές πλάτες στο βρωμερό πελατειακό σύστημα και παρέμεναν ατιμώρητοι.

Η σύλληψη του Τομπούλογλου ή κάποιων άλλων μεμονωμένων, δεν αλλάζει την ουσία της «υπόθεσης –διαφθορά» πέριξ του δημοσίου.

Ούτε φόβισε τον Τομπούλογλου η σύλληψη κάποιων πριν από αυτόν, ούτε τον τρόμαξε η καταδίκη τους και η διαπόμπευσή τους.

Το σύστημα έχει χοντρές ρίζες κι απαιτείται τεράστια προσπάθεια για να ξεριζωθούν τα συγκεκριμένα φαινόμενα.

Για τον απλούστατο λόγο ότι διαχέονται σε όλη την κοινωνία.

Κλέβουν οι πάντες.

Άλλοι με τις μίζες, άλλοι εξ αιτίας της ισχυρής και μόνιμης δημόσιας θέσης τους, άλλοι με την μη απόδοση ΦΠΑ και φόρων, άλλοι με την μη έκδοση αποδείξεων, άλλοι με κάθε ευκαιρία.

Όλοι, πέριξ του Κράτους και των θλιβερών δομών του.

Κι εξ αιτίας της θεσμοθετημένης διαφθοράς.

Όμως, η ανοχή των πολιτών έχει ξεπεράσει κάθε της όριο.

Ο τόπος πρέπει να ξεβρομίσει από τους διάφορους Τομπούλογλου και τα λοιπά τρωκτικά.

Μόνο αν συμβεί αυτό, θα μπορέσουμε να κάνουμε το επόμενο βήμα.

Μόνο τότε οι ιδιώτες θα γίνουν πραγματικοί πολίτες, όπως λέει κι ο Στέλιος Ράμφος.

Μόνο αν η νομιμότητα γίνει κυρίαρχη άποψη στην κοινωνία, θα μπορέσει να ανοίξει άλλους βηματισμούς ο τόπος….

Πώς αλλάζουμε, όμως, το dna της διαφθοράς με το οποίο είναι βαθύτατα εμποτισμένα τεράστια τμήματα της κοινωνίας;

Έλα ντε…..