ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος
Πολλές φορές απορούσαμε αναφορικά με το πώς ήταν δυνατό ο Μιχάλης Λιάπης να αποτελεί το αγαπημένο ανίψι του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Ίσως τα χρόνια της αυτοεξορίας του στο Παρίσι, όπου ο ανιψιός του ήταν μαζί και λογικά μπόρεσαν να «δεθούν» συναισθηματικά, να αποτελούν την απάντηση.
Όμως, κι αυτό δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από εικασία.
Το βέβαιο είναι ο Μιχάλης Λιάπης, που αποτυπώθηκε δίπλα στον Καραμανλή στην ιστορική φωτογραφία της καθόδου από το αεροπλάνο που τον έφερε από την Γαλλία τη βραδιά της μεταπολίτευσης, επ’ ουδενί είχε τα χαρακτηριστικά για να γίνει πρώτος βουλευτής –επί σειρά ετών- στην μεγαλύτερη εκλογική περιφέρεια της Ευρώπης και επί σειρά ετών υπουργός.
Απλό δείγμα, κι αυτό, της πολιτικής κατάστασης που διαμορφώθηκε τα πρώτα αλλά και ύστερα μεταπολιτευτικά χρόνια. Ούτε ο πρώτος ήταν, ούτε ο τελευταίος.
Μόνοι μας διαμορφώσαμε ένα πολιτικό σύστημα που έμπαζε και μπάζει από παντού.
Ένα πολιτικό σύστημα που είχε κι έχει στόχο να υπηρετεί τους Λιάπηδες, τους Κουλούρηδες και τους συνδικαλιστές των 150 χιλιάδων ευρώ, όπως ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ.
Κι αυτό είχε τις συνέπειές του.
Στην κοινωνία, στην παιδεία, στον πολιτισμό, στην οικονομία, στην καθημερινότητα των νεοελλήνων.
Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι μόνοι μας επιζητήσαμε την επιβολή του συστήματος που είναι βασισμένο επάνω στο διεστραμμένο Σοβιετικό σύστημα, το οποίο καλύψαμε μ’ ένα μανδύα δήθεν φιλελευθερισμού.
Σε όποιον έχει αντίρρηση, απλά υπενθυμίζω ότι στη χώρα μας, εκτός όλων των άλλων δεινών που προκαλεί η κρατική παρέμβαση στην οικονομία, διαθέτουμε τύποις δωρεάν παιδεία, αλλά τα ελληνόπουλα πρέπει να πάνε φροντιστήριο για να επιτύχουν τους στόχους τους και να μάθουν γράμματα. Αν εν τω μεταξύ δεν χάνουν εξάμηνα από τις καταλήψεις ή από τις απεργίες των μονίμων δημοσίων υπαλλήλων.
Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι διαθέτουμε δωρεάν υγεία και περίθαλψη, αλλά αν δεν έχει κάποιος ιδιωτική ασφάλιση, μπορεί να πεθάνει σας το σκυλί εξ αιτίας των κρατικών αβελτηριών.
Δεν θέλω να σταθώ καθόλου στο πρόσωπο του Λιάπη και όσα έκανε με τις πλαστές πινακίδες του αυτοκινήτου του.
Άλλωστε ότι κι αν έγραφα θα ήταν άκρως υποκειμενικό –άρα εξ ορισμού άδικο- πολύ περισσότερο όταν έχω την βεβαιότητα πως αν στις φλέβες του δεν έρρεε «καραμανλικό» αίμα, δύσκολα θα άκουγε καλημέρα ακόμη και από τον ψιλικατζή της γειτονιάς του.
Απλά, με αφορμή τον Λιάπη, θέλω να σταθώ σε κάτι που όλοι είδαμε και λίγοι δώσαμε σημασία. Δηλαδή, στον αριθμό κυκλοφορίας του αυτοκινήτου του. Είναι ΙΖΑ 4000.
Οι γνωρίζοντες ισχυρίζονται ότι οι αριθμοί αυτοί δίνονται από επιτήδειους πέριξ κι εντός του υπουργείου Μεταφορών, έναντι σημαντικού κολόκουρου. Το οποίο φτάνει και σε πολλές περιπτώσεις ξεπερνά τα χίλια ή χίλια πεντακόσια ευρώ.
Συνήθως, θα δείτε ότι τέτοιους αριθμούς κυκλοφορίας έχουν πανάκριβα αυτοκίνητα, που σε συνδυασμό με τον αριθμό κυκλοφορίας τους κρύβουν την ματαιοδοξία των κατόχων τους.
Κι όμως! Αν είχαμε κράτος ευρηματικό αναφορικά με τις πηγές των εσόδων του, θα μπορούσαμε να είχαμε εξασφαλίσει σημαντικά ποσά στα δημόσια ταμεία, αντί να πηγαίνουν αυτά στις τσέπες επιτηδείων.
Θα μπορούσε, δηλαδή, το δημόσιο να βγάζει σε πλειστηριασμό τους καλούς αριθμούς κυκλοφορίας, όπως αυτός που είχε ο Μιχάλης Λιάπης.
Το έκανε στην Αγγλία η Θάτσερ, λειτουργεί αδιάκοπα εδώ και τριάντα χρόνια κι έχει αποδώσει στα δημόσια ταμεία έσοδα που αγγίζουν τα 2 δισεκατομμύρια ευρώ.
Προφανώς, ουκ ολίγοι θα πουν ότι οι Άγγλοι είναι νεοφιλελεύθεροι και δεν ξέρουν τι κάνουν.
Ίσως και να πουν ότι με αυτόν τον τρόπο ο ..φτωχός λαός δεν θα μπορεί να αποκτά ποτέ πινακίδες με καλούς αριθμούς….Πολλά μπορεί ν’ ακούσουμε….Η ουσία, όμως, είναι το όφελος των κρατικών ταμείων.
Αντιγράφω από τον Πάσχο Μανδραβέλη:
…. «….στην εξαποδώ νεοφιλελεύθερη Βρετανία κάθε πινακίδα με επιθυμητό αριθμό πωλείται από το υπουργείο Μεταφορών πολύ αλμυρά. Αν ψάξει κανείς στην ιστοσελίδα του «Drivers and Vechicle Licensing Agency» θα δει ότι στην τελευταία δημοπρασία (27-29 Νοεμβρίου 2013) η πινακίδα με τον αριθμό 4000-Α πουλήθηκε έναντι 4.600 λιρών (περίπου 5.500 ευρώ). Για την πινακίδα 4000-CM κάποιος πλειοδότησε με 3.900 ευρώ. Η πινακίδα 8888-ΒΒ πουλήθηκε έναντι 20.600 ευρώ.
Το 2009 κάποιος έδωσε το μεγαλύτερο ιστορικά ποσό των 416.000 ευρώ για να αποκτήσει την πινακίδα με τον αριθμό 1D. Παρά το γεγονός ότι οι τιμές λόγω κρίσης έχουν πέσει, το 2012 μπήκαν στο δημόσιο ταμείο της νεοφιλελεύθερης Βρετανίας επιπλέον 80 εκατομμύρια ευρώ, από πωλήσεις πινακίδων σαν αυτή που είχε ο κ. Λιάπης. Αντίστοιχο σύστημα πώλησης των «καλών αριθμών» ισχύει στην επίσης νεοφιλελεύθερη Ιρλανδία»…...
Επιτρέψτε μου να προσθέσω κάτι ακόμη.
Στον Καναδά συμβαίνει ακριβώς το ίδιο. Στις ΗΠΑ, το ίδιο.
Κι εκεί, χωρίς πλειστηριασμούς όπως στην Αγγλία. Μπορεί κάποιος να επιλέξει πινακίδες της προτίμησής του (για το πίσω μέρος του αυτοκινήτου), πληρώνοντας 100 ευρώ.
Απαραίτητη και μοναδική προϋπόθεση είναι το περιεχόμενό τους να μην είναι υβριστικό ή ρατσιστικό.
Με τον τρόπο αυτό, συγκεντρώνονται πολλά χρήματα, τα οποία χρησιμοποιούνται κατά το δοκούν και αναλόγως των αναγκών των πολιτειών.
Φυσικά, για να κάνεις τέτοια πράγματα στην Ελλάδα, χρειάζονται και πολιτικοί που θα μεταφέρουν τη φαντασία τους στην εξουσία.
Προσωπικά, από τους σημερινούς 300 του κοινοβουλίου, ελάχιστους μπορώ να διακρίνω που έχουν αυτή την ικανότητα.
Όταν ήταν δε Μιχάλης Λιάπης, απλώς δεν μπορούσε να το σκεφτεί….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου