2014 όπως 2009…

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Όσα συνέβησαν την προηγούμενη εβδομάδα με την αντίδραση των αγορών στις προθέσεις της κυβέρνησης και τον λαϊκισμό της αντιπολίτευσης, ασφαλώς δεν πρέπει να περάσουν απαρατήρητα από την ελληνική κοινωνία.

Η ανευθυνότητα του πολιτικού μας συστήματος ξεπερνά ακόμη και την πιο αρρωστημένη φαντασία και πλέον δεν υπάρχουν περιθώρια.

Οι πολιτικοί οφείλουν να συνεννοηθούν.

Οφείλουν να καθίσουν σ’ ένα τραπέζι και να βρουν έστω κι ελάχιστες κοινές συνισταμένες, με τις οποίες θ’ αντιμετωπίσουν κεφαλαιώδη προβλήματα και ζητήματα.

Μπορεί η αξιωματική αντιπολίτευση να επιδιώκει την πόλωση, αλλά αυτό δεν απαλλάσσει τον πρωθυπουργό από την υποχρέωσή του να ζητά και να επιδιώκει συναινέσεις.

Μπορεί να φεύγει το 2014, αλλά υπάρχει η αίσθηση ότι ξαναζούμε ημέρες 2009, όταν ο Καραμανλής σχεδόν εκλιπαρούσε τον Παπανδρέου να συνεννοηθούν κι εκείνος κραύγαζε σε πλατείες και τηλεοράσεις ότι «λεφτά υπάρχουν»…

Ξαναζούμε ημέρες 2009.

Τότε που η αξιωματική αντιπολίτευση είχε νικήσει στις ευρωεκλογές και κόλλησε την ανάσα της στο λαιμό της κυβέρνησης, ζητώντας εκλογές κι απειλώντας ότι δεν θα ψηφίσει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Φεβρουάριο του 2010.

Κι ήρθαν οι εκλογές με τα μοιραία αποτελέσματα, τόσο για την οικονομία, όσο και για όλη την κοινωνία.

Η κυβέρνηση, από τη μια ζητά την αναδιαπραγμάτευση του ελληνικού χρέους και από την άλλη δηλώνει ότι ο τόπος στέκεται πια μόνος του στα πόδια του και θα διώξει το ΔΝΤ.

Αντιφατικά πράγματα.

Τα οποία ουδένα από τους δανειστές της χώρας αφήνουν αδιάφορο.

Η αντιπολίτευση ισχυρίζεται ότι έρχεται στην εξουσία και θα καταργήσει όλα τα Μνημόνια. Ταυτοχρόνως, αναζητά με κάθε τρόπο την φθορά και τον εξοβελισμό της κυβέρνησης, σχεδόν δυο χρόνια πριν την συνταγματική λήξη της θητείας της.

Όπως το 2009.

Αδιαφορεί για το τι θα παραλάβει, αφού έχει έτοιμο το μότο της επόμενης ημέρας.

«Παραλάβαμε καμένη γη», θα πει ο Τσίπρας.

Η αντίδραση των αγορών, σε όλα αυτά ήταν ταχύτατη.

Με τόση μάλιστα ταχύτητα που ούτε ο Σαμαράς, ούτε ο Τσίπρας, ούτε πολύ περισσότερο οι πέριξ αυτών μπορούν να παρακολουθήσουν.

Όπως έγινε το 2010.

Εκείνοι πάνε με αεριωθούμενα κι εμείς με τους αραμπάδες και το χαβά μας.

Κι έχω την βεβαιότητα ότι αν αρχίσει πάλι ο κατήφορος και κλονιστεί η εμπιστοσύνη των εταίρων και δανειστών, δύσκολα θα υπάρξει αναστροφή.

Τόσο ο πρωθυπουργός όσο κι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ενεργούν με τα μάτια στραμμένα στις κάλπες.

Είναι σαφές αυτό.

Αν δεν υπήρχε η προεδρική εκλογή του Φεβρουαρίου, είναι σχεδόν βέβαιο ότι ούτε ο ένας ούτε ο άλλος θα προχωρούσαν σε τέτοιες πολιτικές ακροβασίες.

Χωρίς συνεννόηση, τα σενάρια φρίκης, είναι μπροστά μας.

Φοβάμαι δε, ότι είναι ήδη γραμμένα…