Το Πανεπιστήμιο τα γκρουπούσκουλα κι επτά συμπεράσματα

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Όσα συμβαίνουν αυτές τις ημέρες στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο, μας δίνουν την ευκαιρία να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα.

Το πρώτο και βασικό είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να έγινε κόμμα εξουσίας και να φλερτάρει απροκάλυπτα και πεινασμένα μ’ αυτή, αλλά στο εσωτερικό του εξακολουθεί να είναι το κόμμα που προσπαθούσε εναγωνίως να περάσει το όριο του 3% για να μπει στη Βουλή.

Στελέχη αυτής της πολιτικής κουλτούρας, εξακολουθούν να έχουν στα χέρια τους την οργανωτική του δομή και να δίνουν τις βασικές κατευθύνσεις για τις κινήσεις των μελών και του υπόλοιπου «στρατού».

Όσα συμβαίνουν σήμερα στο Καποδιστριακό, με την διγλωσσία και τη ροπή στην ανομία, συμβαίνουν και στους τομείς της Οικονομίας και στα Εθνικά θέματα και στην καθημερινότητα.

Κατάληψη, λοιπόν, του Πανεπιστημίου, στα χνάρια του προέδρου, που με τις πρακτικές αυτές έφτασε στο σημείο να «φιλιέται» δημοσίως με την πρωθυπουργική καρέκλα.

Εδώ, όμως, είναι Ελλάδα και Βαλκάνια κι ουδένα προβληματίζουν αυτά.

Το δεύτερο συμπέρασμα, αφορά το γεγονός ότι μεγάλη μερίδα της κοινωνίας θεωρεί «αγωνιστική πράξη» τις καταλήψεις, δηλαδή την παραβίαση του νόμου.

Θεωρεί ότι ο καταληψίας δεν διαπράττει ποινικά αδικήματα, όπως επί παραδείγματι

η «αντίσταση», η «απείθεια», η «θρασύτητα κατά της αρχής», η «διέγερση»,

η «διατάραξη κοινής ειρήνης», η «πρόκληση και προσφορά για τέλεση αδικήματος»,

ο «εξαναγκασμός σε παύση εργασίας» και ενδεχομένως η «αντιποίηση αρχής», η «στάση», η «διατάραξη συνεδριάσεων», η «διατάραξη της ασφάλειας των συγκοινωνιών», η «παρακώλυση συγκοινωνιών», η «παρακώλυση της λειτουργίας άλλων κοινωφελών εγκαταστάσεων», η «διατάραξη της οικιακής ειρήνης» (όταν γίνεται κατάληψη επιχειρήσεων) ή σε πολλές περιπτώσεις της «σωματικής βλάβης», της «συμπλοκής», της «παράνομης κατακράτησης», της «εξύβρισης», της «απειλής» ή της «παράνομης βίας» και της  «κλοπής» ή και της «φθοράς ξένης περιουσίας».

Το τρίτο συμπέρασμα, είναι ότι οι κρατικοδίαιτοι που παριστάνουν τους διοικητικούς υπαλλήλους, εξακολουθούν να θεωρούν τα Πανεπιστημιακά ιδρύματα ως φέουδά τους. Που πρέπει να λειτουργούν συμφώνως με τις απαιτήσεις τους, ως ξέφραγα αμπέλια.κι οι ίδιοι να μην υπόκεινται ούτε καν σε στοιχειώδη αξιολόγηση.

Θυμίζω ότι μεγάλη μερίδα αυτών έπρεπε ήδη να είναι σπίτια τους, αλλά εξ ίσου μεγάλη μερίδα του πολιτικού συστήματος –ακόμη και κυβερνητικών παραγόντων και βουλευτών- προέταξαν τα στήθη τους για να τους προστατεύσουν.

Το τέταρτο συμπέρασμα, αφορά την πολιτική παράνοια της Αριστεράς.

Αλήθεια, σε ποιο στοιχειωδώς πολιτισμένο τόπο, φοιτητές και βουλευτές θα καταλάμβαναν έναν δημόσιο χώρο και δη Πανεπιστήμιο, με αφορμή την τοποθέτηση ιδιωτικής εταιρείας που ελέγχει ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει σ’ αυτό;

Αποτελεί … Αριστεροφροσύνη αυτό;

Αλήθεια σε ποιον στοιχειωδώς πολιτισμένο τόπο, θα δινόταν μέσα σε Πανεπιστημιακά Ιδρύματα, το μικρόφωνο σε ένα τρομοκράτη, όπως επιχειρήθηκε προσφάτως να γίνει με τον Μαζιώτη;

Το πέμπτο συμπέρασμα, προκύπτει από το γεγονός ότι η συζήτηση έχει στραφεί αναφορικά με το αν πρέπει ή όχι να υπάρχει έλεγχος στην είσοδο των γραφείων του Πανεπιστημίου.

Αυτό αποτελεί μέγιστη πρόοδο, πολύ περισσότερο αν σκεφτούμε και θυμηθούμε ότι δεν απέχουμε πολύ χρόνο από την εποχή που φοιτητές και λοιποί περίεργοι, έκτιζαν τις πόρτες των γραφείων των πρυτάνεων.

Άρα, κάτι αλλάζει.

Όπως άλλαξε με τον νέο τρόπο ανάδειξης πρυτάνεων, την σαφή στροφή προς την έρευνα και την σύνδεση των Ιδρυμάτων με την αγορά εργασίας.

Εδώ και σε πολλά άλλα, δεν πρέπει να υπάρχουν πισωγυρίσματα.

Το έκτο συμπέρασμα, είναι ότι ο νέος Πρύτανις του Καποδιστριακού, δεν είναι κομματόσκυλο, δεν ακολουθεί εντολές κομματικών μανδαρίνων κι έχει σαφή άποψη για τον τρόπο που πρέπει να λειτουργεί ένα σύγχρονο Πανεπιστήμιο.

Επιτέλους ένας πρύτανις με τσαγανό, που στέκεται απέναντι σε συμμορίες, γκρουπούσκουλα και φαύλους πανεπιστημιακούς, που δεν έχουν καμιά δουλειά στα Πανεπιστήμια.

Τέλος, το έβδομο συμπέρασμα που προκύπτει αφορά την κυβέρνηση και την παντελή αδυναμία της να προβάλλει τις «εγκληματικές» πρακτικές του ΣΥΡΙΖΑ.

Με ελάχιστη επικοινωνιακή δυνατότητα και παρέμβαση –που ασφαλώς δεν μπορεί να την περιμένει από την μετρίων δυνατοτήτων κυβερνητική εκπρόσωπο- χάνει το τρένο με το οποίο θα μπορούσε εν μέρει ν’ αντιστρέψει το κλίμα.

Και δη σε ένα πεδίο που η ελληνική κοινωνία και δη η αστική τάξη έχει ιδιαίτερες ευαισθησίες.