Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος
Όταν η χώρα μπήκε, με τον τρόπο που μπήκε, στην ΟΝΕ, ήταν ηλίου φαεινότερο ότι χρειαζόταν άμεσες μεταρρυθμίσεις για να θωρακιστεί απέναντι στον ανταγωνισμό που μοιραία θ’ αντιμετώπιζε. Κυρίως στον παραγωγικό ιστό της οικονομίας αλλά και στα πέριξ αυτού κι εντός του δημοσίου τομέα.
Η κυβέρνηση Σημίτη δεν τόλμησε, δέσμια εν πολλοίς του βαθέως ΠαΣοΚ και της γενικότερης κουλτούρας της ήσσονος προσπάθειας.
Όταν έγινε πρωθυπουργός ο Κώστας Καραμανλής, το 2004, με «σημαία» την αναδιάρθρωση του Κράτους και την σχεδόν απόλυτη εμπιστοσύνη της κοινωνίας, έχασε πολύτιμο χρόνο, ξέχασε τις διαρθρωτικές αλλαγές κι έμπλεξε με την καθημερινότητα που δεν προσφερόταν για πολιτικά άλματα. Κι όταν επανεξελέγη του 2007, είχε πια ξοδέψει το απόθεμα εμπιστοσύνης από το 2004.
Παρ’ όλα αυτά, καταμεσής του 2009, επιχείρησε την εθνική συναίνεση και προειδοποίησε για τις επερχόμενες μαύρες ημέρες, αλλά ο λαϊκισμός του μοιραίου Γιώργου Παπανδρέου κι η συνθηματολογία αντί της άσκησης πολιτικής τον ανάγκασαν ουσιαστικά να εγκαταλείψει την εξουσία.
Οι μεταρρυθμίσεις πετάχτηκαν οριστικά στον κάλαθο των αχρήστων, ενώ χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι εξακολουθούσαν να λαμβάνουν επιδόματα …προσέλευσης στην εργασία ή …πλυσίματος χεριών!
Με δανεικά φυσικά…
Ο μοιραίος Γιώργος Παπανδρέου, ξεκίνησε από την αρχή καταστροφικά.
Παρ’ ότι γνώριζε τη δραματική κατάσταση της οικονομίας, αδυνατούσε να κατανοήσει τα πράγματα και μοίραζε τις προεκλογικές του υποσχέσεις δεξιά κι αριστερά.
Με δανεικά φυσικά…
Για μεταρρυθμίσεις στο Κράτος και τις δομές του ούτε κουβέντα.
Κι όταν μια ημέρα συνειδητοποίησε ότι οι αγορές δεν δανείζουν πλέον την Ελλάδα κι είμαστε στον γκρεμό, παραδόθηκε.
Ακόμη όμως και μετά την παράδοσή του, ακόμη και μετά την προσφυγή της χώρας στον μηχανισμό στήριξης που δημιούργησαν οι εταίροι μας, εκείνος κι οι κηπουροί του περί άλλων τύρβαζαν.
Άνθρωποι με ελάχιστο πολιτικό βάρος, δημιούργησαν μια κυβέρνηση…παιδική χαρά όπου έκανε ότι ήθελε κάποια κυρία….Μπιρμπίλη….κάποια κυρία Κατσέλη, ένας…Μπεγλίτης, ένας…Δρούτσας, ο Ραγκούσης κι ο …Παπακωνσταντίνου.
Καταστροφή! Πλήρης καταστροφή!
Ποιες μεταρρυθμίσεις τώρα;
Η Ελλάδα βρέθηκε στην περιδίνηση της μεγαλύτερης κρίσης της σύγχρονης ιστορίας κι ο Παπανδρέου μιλούσε στα διεθνή φόρα για το πόσο διεφθαρμένοι είναι οι Έλληνες, ενώ όσα είχε συμφωνήσει να πράξει μέσω του Μνημονίου, οι υπουργοί του τα έγραφαν στα παλαιότερα (αν είχαν) των υποδημάτων τους.
Ώσπου αντικαταστάθηκε σχεδόν μέσα στο αεροπλάνο, μετά την καταστροφή των Κανών, το φθινόπωρο του 2011.
Ο Παπαδήμος που τον αντικατέστησε, έβαλε πρώτες στην ατζέντα του τις μεταρρυθμίσεις και τις διαρθρωτικές αλλαγές.
Ήταν όμως δραματικά μόνος.
Σαμαράς, Βενιζέλος και Καρατζαφέρης όχι μόνο δεν του έδωσαν χρόνο αλλά τορπίλισαν κάθε επιχείρηση δραστικών αλλαγών.
Είτε επειδή βιάζονταν ν’ αναλάβουν εκείνοι την εξουσία, είτε επειδή ήθελαν να προστατεύσουν το πελατειακό σύστημα του Κράτους, είτε ακόμη ακόμη επειδή ένιωθαν απειλούμενοι από την αποδοχή που συνάντησε ο Παπαδήμος, ως μη πολιτικός.
Πάλι λοιπόν οι μεταρρυθμίσεις πήγαν στην άκρη.
Κι όταν φτάσαμε στην πρώιμη εκλογική αναμέτρηση του Μαΐου του 2012, τα κόμματα εξουσίας αντιμετώπισαν πρωτοφανείς εκλογικές απώλειες ενώ σύρθηκαν σε επαναληπτικές εκλογές.
Τα διλήμματα που έπεσαν στο τραπέζι κι η ανασφάλεια της κοινωνίας απέναντι σ’ ένα πρώην καταληψία σχολείων που είχε συμμαχήσει με τον ακραίο λαϊκισμό και δυνάμωνε επικίνδυνα, δημιούργησε μια τρικομματική κυβέρνηση που εξ ανάγκης κλήθηκε να υπηρετήσει τις μεταρρυθμίσεις που πλέον οι δανειστές –μετά από κοροϊδία χρόνων- ζητούσαν επιμόνως.
Όταν όμως πρέπει οι κρατιστές να μεταρρυθμίσουν το Κράτος, δεν μπορεί κανένας να περιμένει καλύτερα αποτελέσματα.
Τα επαγγέλματα παραμένουν ακόμη κλειστά, οι φόροι υπέρ τρίτων παραμένουν, η γραφειοκρατία ζει και βασιλεύει ενώ το ίδιο συμβαίνει με την πολυνομία και την ασυδοσία των κρατικών λειτουργών. Για τη δε αναδιάρθρωση του παραγωγικού κι αναπτυξιακού μοντέλου της χώρας ας μη γίνεται λόγος. Ούτε για την κατάργηση των δεκάδων αντιπαραγωγικών κρατικών εταιρειών. Ούτε φυσικά για την αναξιοκρατία που έχει βρει μόνιμο στασίδι στις υπηρεσίες που δήθεν προσφέρει το Κράτος.
Ο πολίτης ήταν δέσμιος του Κράτους κι εξακολουθεί να είναι.
Κι όχι μόνο αυτά.
Το χειρότερο είναι πως ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι πρέπει ν’ αλλάξουμε πολλά πράγματα στο δημόσιο και στη λειτουργία του, δείχνουμε να προτιμάμε την στασιμότητα, την πολιτική «σήψη», τις πελατειακές σχέσεις των δανεικών, της διαφθοράς και της ήσσονος προσπάθειας.
Όμως, το πράγμα δεν πάει άλλο.
Θα πρέπει να αποφασίσουμε τι θέλουμε.
Το δίπολο είναι σαφές: Μεταρρυθμίσεις ή λαϊκισμός;
Η ελληνική κοινωνία υπέφερε κι εξακολουθεί να υποφέρει τόσα χρόνια για να συντηρείται αυτό το έκτρωμα που δεν θέλουν να μεταρρυθμίσουν.
Είτε τους αρέσει είτε όχι, το ελληνικό πολιτικό σύστημα ή θα αυτοακυρωθεί και θα πάει σπίτι του ή θα υπηρετήσει τις επιβεβλημένες αλλαγές.
Μεταρρυθμίσεις και δη ουσιαστικές, εδώ και τώρα.
Τα παθήματα του 90-93, του 96-2004, του 2004-2009 κι όσα ακολούθησαν στη συνέχεια, ας τους γίνουν μαθήματα…
Όσο δεν τους γίνονται και «παίζουν» ανάμεσα σε μεταρρυθμίσεις και στασιμότητα, ανάμεσα σε μεταρρυθμίσεις και λαϊκισμό, τόσο περισσότερο θ’ αποτυγχάνουν και θ’ αναβάλλεται η φυγή προς τα εμπρός.
Το κακό όμως δεν είναι ότι θ’ αποτυγχάνουν εκείνοι.
Το κακό είναι ότι θ’ αποτυγχάνει η χώρα….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου