Πρόεδρος στο κόμμα του μηδέν…

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Πόσο ανθρωπάκι μπορεί να είναι ένας πολιτικός που στην λογική της δικής του επιβίωσης δίνει μάχες εναντίον ακόμη κι όσων τον πίστεψαν και τον ακολούθησαν;

Η περίπτωση του Φώτη Κουβέλη είναι χαρακτηριστική.

Σ’ ένα κόμμα που αγγίζει μηδενικά δημοσκοπικά ποσοστά, αλλά κι μ’ όλους (!!) τους βουλευτές που έχουν απομείνει στην κοινοβουλευτική του ομάδα να του ζητούν να πάει σπίτι του, εκείνος στύλωσε τα γέρικα πόδια και ανακατέλαβε τον προεδρικό θώκο, με ποσοστό τόσο χαμηλό, όσο ουδείς άλλος αρχηγός έχει λάβει στη μεταπολιτευτική περίοδο.

Ακόμη και μετά τη νέα εκλογή του στην προεδρία του κόμματος που αγγίζει μηδενικά δημοσκοπικά ποσοστά, στελέχη και σύνεδροι του έσουραν τα εκ αμάξης.

Μεταξύ άλλων, περιφερόμενοι στις αίθουσες του ξενοδοχείου έλεγαν ότι ο πρόεδρος δεν ξέρει να χάνει. Κάποιοι μάλιστα, έφτασαν και έξι χρόνια πίσω ισχυριζόμενοι ότι  αφού έχασε από τον Τσίπρα στη μάχη για την ηγεσία του «Συνασπισμού», έφυγε δημιουργώντας τη ΔΗΜΑΡ για να προεδρεύει!

Κι όταν τα λένε αυτά οι αποκαλούμενοι προεδρικοί, τότε τι να περιμένει κάποιος από τους αντιθέτους ή τους απλούς ψηφοφόρους;

Όταν στελέχη που αλληθωρίζουν προς τον ΣΥΡΙΖΑ, ισχυρίζονται ότι τότε που έφυγαν δεν υπήρχαν αγεφύρωτες  διαφορές, αλλά η ίδρυση της ΔΗΜΑΡ προέκυψε για να μαλακώσει ο πόνος του Φώτη Κουβέλη, τι περιμένει κάποιος απ’ όσους είναι αντίθετοι με τις πολιτικές της ηγεσίας της ΔΗΜΑΡ;

Όταν προεδρικοί ισχυρίζονται ότι ο Φώτης Κουβέλης δεν μπορεί να ξεπερνά τα προσωπικά του συμπλέγματα, τι περιμένει κάποιος απ’ τους μη προεδρικούς;

Όταν οι προεδρικοί ισχυρίζονται ότι ο Φώτης Κουβέλης είναι εραστής της ατολμίας και των πολιτικών παλινδρομήσεων, τι χρειάζεται να πουν οι άλλοι;

Ο Φώτης Κουβέλης επανεξελέγη πρόεδρος του μηδέν, με στόχο την πολιτική του επιβίωση στη σιγουριά του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ.

Το ζητούμενο είναι τι θα κάνουν πλέον οι βουλευτές του, εκείνοι που σύσσωμοι του ζήτησαν ν’ αποχωρήσει από την ηγεσία; Εκείνοι που τον έκριναν ακατάλληλο;

Θα συμπορευθούν μαζί του στο απόλυτο μηδέν ή θ’ ακολουθήσουν τον δρόμο της ανεξαρτητοποίησης; Θα αποδεχθούν ως πρόεδρο εκείνον στον οποίο ζήτησαν να φύγει;

Κι από την άλλη μεριά, τα ΜΜΕ θα εξακολουθήσουν να δίνουν απλόχερα το βήμα τους σ’ ένα ανύπαρκτο κόμμα μ’ έναν υπό αμφισβήτηση πρόεδρο;

Ίδωμεν!

Άλλωστε εδώ είναι Βαλκάνια δεν είναι παίξε γέλασε…