Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2014

Ο Γιώργος, με το διαβατήριο από τη χώρα της αμνησίας…

Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος


Ο Γιώργος Ανδρέα Παπανδρέου, εγγονός του Γεωργίου, έχω την αίσθηση πως αποτελεί την κλασική περίπτωση ανθρώπου που στην παιδική κι εφηβική ηλικία του, καταπιέστηκε από γονείς και  περιβάλλον, για ν’ ακολουθήσει το επικερδές οικογενειακό επάγγελμα.
Είναι σχεδόν βέβαιο ότι ο Γιώργος Παπανδρέου θα προτιμούσε ν’ ασχοληθεί με τον πολυτελή ακτιβισμό, τον βάτραχο του Αμαζονίου, την τρύπα του όζοντος, τα ταξίδια και τις αθλητικές δραστηριότητες, αλλά φαίνεται ότι δεν είχε πολλά περιθώρια.
Τα κατάφερε όμως.
Έκανε την πολιτική χόμπι και μπόρεσε ν’ ασχοληθεί μ’ όλα τα άλλα.

Ο Γιώργος Παπανδρέου, σκέπτεται!
Ναι, χωρίς αμφιβολία μπορεί και το κάνει, σε πείσμα όσων ισχυρίζονται το αντίθετο.
Ετοιμάζεται, λοιπόν,  για τη μεγάλη επιστροφή, για την οποία τον έχουν πείσει οι πέριξ του κηπουροί.
Η έκθεση που θα γίνει στην Κρήτη στις 24 Οκτωβρίου, με τίτλο «Από τον Ανένδοτο στην Αλλαγή» (έτσι για να μη ξεχνάμε οι Έλληνες πόσα καλά μας προσέφερε η δυναστεία), έχει δημιουργήσει μεγάλες προσδοκίες για το δυναμικό come back και την σωτηρία της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού.
Ειδικά του τελευταίου.
Το λέει ό ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου στην ανακοίνωση που εξέδωσε κι αναφέρει  ότι το ενδιαφέρον του για την ίδρυση νέου κόμματος, θα προέλθει από τη συγκρότηση προοδευτικής συμμαχίας πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων, που συνεχίζουν ν’ αγωνιούν για το μέλλον της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού.

Ο Γιώργος επιστρέφει στην ενεργό πολιτική και στο χόμπι του.
Ναι, φίλτατοι.
Ο Γιώργος Παπανδρέου έχει πειστεί ότι οι Έλληνες θα συγκροτήσουν προοδευτική συμμαχία υπό τις οδηγίες του.
Έχει πειστεί πως οι συμπατριώτες του κρατάνε την ανάσα τους κι έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους για ένα καλύτερο μέλλον, στα στιβαρά χέρια του.
Και το τεράστιου μεγέθους πολιτικό του βάρος και μυαλό.
Ειδικά το τελευταίο.
Άλλωστε ο άνθρωπος έχει αποδείξει ότι τα καταφέρνει καλύτερα από τον καθένα.
Μέχρι που αλλάζει πετάλια ενώ το ποδήλατο είναι σε κίνηση!
Χώρια που τον ξέρουν σε όλη την υφήλιο, αφού όταν δεν κάνει κανό ή δεν ασχολείται για να βρει που υπάρχουν τα περιβόητα λεφτά, μετατρέπεται σε πολιτικό επισκέπτη σε αμερικανικά (κυρίως) πανεπιστήμια κι ιδρύματα.
Με το αζημίωτο φυσικά.
Άλλωστε στις ΗΠΑ γνωρίζουν καλά, ότι όσο πιο αποτυχημένος είναι κάποιος στην πολιτική, τόσο πιο χρήσιμος είναι στα πανεπιστήμιά τους και τόσο πιο μεγάλες αμοιβές ζητά.

Ο Γιώργος Παπανδρέου έχει πειστεί από τους συμβούλους του κι όσους τον περιτριγυρίζουν –όπως ο Καρχιμάκης ή ο Μωραϊτης, ας πούμε- ότι η ελληνικός λαός ζει σε νιρβάνα κι έχει κενό μνήμης.
Εξ ου και γνωρίζει πως το διαβατήριό του έχει εκδοθεί από τη χώρα της αμνησίας.
Εξ ου κι επιθυμεί να επανέλθει στα κοινά, ακόμη και με νέο κόμμα.
Και δη στο λάου λάου, μη τυχόν το πάρει χαμπάρι ο Βενιζέλος και μπει κι εκείνος μέσα…
Ο Γιώργος Παπανδρέου, είναι σαφές ότι νιώθει πως δεν έχει ολοκληρώσει την αποστολή του έναντι των προοδευτικών δυνάμεων της πάλαι ποτέ «Αλλαγής», της παράταξής του, του εαυτού του και το ίδιου του τόπου.
Είναι κι η οικογενειακή παράδοση, βλέπετε, μαζί με το κισμέτ.
Καθώς δεν υπάρχει στο προσκήνιο άλλος Παπανδρέου, ο ίδιος οφείλει να είναι στην πρώτη γραμμή μη τυχόν η χώρα στερηθεί τις μεγαλόπνοες ιδέες της δυναστείας.
Έτσι, από επισκέπτης πολιτικός σε ιδρύματα της αλλοδαπής, σκέπτεται –χωρίς αμφιβολία μπορεί και το κάνει- να μας κατσικωθεί και να μας ξανασώσει.
Ίσως σκέπτεται ότι έχουμε στερηθεί –πλην όλων των άλλων- κι από την ανυπέρβλητη ευγλωττία του.
Όπως τότε που είχε εκστομίσει την περίφημη ρήση «με το βλαμμένο προς τα εμπρός», ενώ οι διπλανοί του τον σκουντούσαν ότι το σωστό είναι «με το βλέμμα προς τα εμπρός»…

Ο Γιώργος έχει φίλους παντού.
Πιο πολύ όμως, είναι κολλητάρι με τον Ντομινίκ Στρος Καν, με τον οποίο έκανε όλες τις συνεννοήσεις για την προσφυγή της χώρας στο ΔΝΤ, πριν ακόμη γίνει πρωθυπουργός.
Άλλωστε οι καλοί φίλοι στα δύσκολα φαίνονται.
Επειδή όμως, ο Γιώργος είναι και καχύποπτος όπως όλη η ελληνική ράτσα, είχε καλού κακού και το πιστόλι πάνω στο τραπέζι, μη τυχόν οι κακοί επιχειρήσουν κανένα άλλο κακό.
Μας το φώναζε κιόλας…αλλά το πιστόλι εκπυρσοκρότησε προς το μέρος μας…
Είχε συμβουλάτορα και τον Καστανίδη.
Είχε και την Κατσέλη. Τον Παπουτσή. Τον Πεταλωτή.
Τον Μπεγλίτη, τον Ραγκούση, την Μπιρμπίλη, την Θεοδώρα Τζάκρη.
Τον Δρούτσα, τον Παπακωνσταντίνου, τον Μαγκριώτη.
Σπουδαία μυαλά, καλά νάναι στην ησυχία και βολή τους, που είναι τώρα.

Ο Γιώργος Παπανδρέου έχει βαλθεί να προσφέρει στην ανθρωπότητα μια ακόμη υπηρεσία. Να καταδείξει πόσο χρήσιμο είναι το πτυχίο από το  Amherst College της Μασαχουσέτης.
Ο ίδιος αποτελεί ζωντανή διαφήμιση της αποτελεσματικότητας που έχουν οι σπουδές σ’ αυτό.
Και δη χωρίς αμοιβή.
Κάτι ακόμη.
Με την επιστροφή του στο πολιτικό προσκήνιο και δη με νέο κόμμα, έχει βαλθεί να υπενθυμίσει κι επιβεβαιώσει τη ρήση του μέγιστου οικονομολόγου Τζον Κένεθ Γκάλμπεϊθ ό,τι «τίποτα δεν είναι τόσο θαυμαστό στην πολιτική, όσο η φτωχή μνήμη»…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου