Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος
Επειδή τα γραπτά μένουν, να υπενθυμίσω στους αναγνώστες τούτης της μικρής διαδικτυακής γωνιάς, ότι αμέσως μετά τον ανασχηματισμό, είχαμε αναφέρει ότι η σύνθεσή του μόνο προβλήματα μπορεί να προκαλέσει στην κυβερνητική συνοχή και πορεία.
Δεν χρειάστηκε να περιμένουμε πολύ για να επιβεβαιωθούμε.
Οι λούμπεν υπουργοί από το τσίρκο της Β΄ Αθηνών (κυρίως) που βρέθηκαν στην κυβέρνηση, με δηλώσεις κι αποφάσεις τους τορπίλισαν ότι δειλά δειλά είχε προχωρήσει.
Κι όχι μόνο αυτό.
Οι δυο κυβερνητικοί εταίροι άρχισαν τις κοκορομαχίες για ψήλου πήδημα.
Άρχισαν να συμπεριφέρονται ως εν δυνάμει αντίπαλοι σε μια εκλογική αναμέτρηση που ήταν επί θύραις.
Κι όταν «έσκασαν» τα περίφημα λάθη του ΕΝΦΙΑ –παρεμπιπτόντως είναι ακόμη στις θέσεις τους οι ηλίθιοι που τα προκάλεσαν- αλλά κι ο οξυμένος λαϊκισμός του ΣΥΡΙΖΑ, άρχισε να καλλιεργείται η εκλογολογία κι η κυβερνητική αποσύνθεση.
Συνεπώς, το γεγονός ότι ο…ΣΥΡΙΖΑ έδινε τις τελευταίες ημέρες ως ημερομηνία εκλογών την 9η Νοεμβρίου, μόνο τυχαίο δεν είναι.
Όχι ως προς την πρόβλεψη, όσο ως προς την πίεση που ασκεί στην κυβέρνηση.
Οφείλω να πω κάτι ακόμη για την κυβερνητική αρρυθμία.
Οι διενέξεις μεταξύ των κομμάτων που συγκροτούν το κυβερνητικό σχήμα, οφείλονται στην διαφορά απόψεων αναφορικά με το τι πρέπει να γίνει με το Μνημόνιο και την έλλειψη συνεννόησης.
Ο Βενιζέλος αρνείται να συναινέσει στο σχέδιο Σαμαρά, επειδή βλέπει την κάλπη, στην οποία πιστεύει ότι δεν θα μπορέσει ο ίδιος να το εξαργυρώσει.
Και δεν απέχει πολύ από το να καταστεί…Κουβέλης!
Έτσι όμως δεν γίνεται δουλειά.
Επιπλέον, δεν πρέπει να λησμονάμε κάτι ακόμη.
Πριν τον ανασχηματισμό κι όσα τον ακολούθησαν, ίσχυαν στο πολιτικό σκηνικό ότι και μετά.
Δηλαδή υπήρχε η αβεβαιότητα για τα ήξεις αφίξεις του Κουβέλη.
Υπήρχε η αβεβαιότητα αναφορικά με το αν μπορούν να βρεθούν ή όχι οι 180 ψήφοι για την εκλογή νέου προέδρου της Δημοκρατίας.
Υπήρχε η αβεβαιότητα που προκαλούσε ο λαϊκισμός της αντιπολίτευσης.
Υπήρχαν τα καπετανάτα στις κομματικές στάνες κι οι ανοησίες διαφόρων που ο ελληνικός λαός επέλεξε να τον εκπροσωπούν.
Άρα, δεν είναι αυτά που δημιούργησαν την αναστάτωση του τελευταίου μήνα.
Φαντάζομαι να το έχουν αντιληφθεί στο Μέγαρο Μαξίμου.
Κι με αφορμή την αντικατάσταση του Δημήτρη Αβραμόπουλου από το υπουργείο Εθνικής Άμυνας, να προβούν στις απαραίτητες βελτιωτικές κινήσεις και στο υπουργικό συμβούλιο.
Εξαιρετική η κίνηση των Σαμαρά – Βενιζέλου να ζητήσουν ψήφο εμπιστοσύνης, αλλά φρονώ ότι δεν αρκεί.
Πολύ περισσότερο όταν παραμένουν υπουργοί όσοι διαφωνούν με την χαραγμένη κυβερνητική πολιτική και την μεταρρυθμιστική ατζέντα (Ντινόπουλος) ή αποδεδειγμένα έχουν μικρούς ώμους (Βούλτεψη με την τραγική επικοινωνιακή της ανεπάρκεια, Γιακουμάτος με την γραφικότητα των δηλώσεων και πολιτικών του πράξεων) για να κρατήσουν το βάρος των μεταρρυθμίσεων. Ή ακόμη ακόμη κι όσοι προβάλλουν περισσότερο τα ναρκισσιστικά χαρακτηριστικά τους, όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης….
Αν η κυβέρνηση θέλει να επανακτήσει την εμπιστοσύνη όσων τη ψήφισαν το 2012, δεν μπορεί να πορεύεται με ηττοπάθεια και μετριότητες…
Πάνω απ’ όλα όμως, οφείλει να ξαναπάρει τις πρωτοβουλίες στα χέρια της και ν’ αντισταθεί στον έσω κι έξω απ’ αυτήν λαϊκισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου