Γράφει
Ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος
Είναι σαφές.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε εξασφαλίσει τους 121 βουλευτές που δεν θα επέτρεπαν την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, δεν θα δηλητηρίαζε με τόσο βάναυσο, ακραίο και προκλητικό τρόπο την πολιτική ζωή της χώρας, ούτε θα γύριζε στο παρελθόν και θα συνέκρινε το σήμερα με τις αποστασίες του 1965.
Δεν θα βουτούσε στον βούρκο δημιουργώντας σοβαρά ζητήματα με τους κεντρογενείς πιθανούς ψηφοφόρους του που με κάθε τρόπο επιχειρεί να προσελκύσει ο πρόεδρός του.
Δεν θα συντασσόταν με τον περιθωριακό Τύπο που όλοι γνωρίζουν ποιον ρόλο έχει παίξει στα πολιτικά μας πράγματα εδώ και σχεδόν τέσσερις δεκαετίες.
Δεν θα συντασσόταν και θα συμπορευόταν με περιθωριακές ακροδεξιές και πολιτικά ανερμάτιστες δυνάμεις.
Αν η Νέα Δημοκρατία είχε εξασφαλίσει τους 180 βουλευτές που θα επέτρεπαν την εκλογή νέου Προέδρου, δεν θα γινόταν ουραγός του ΣΥΡΙΖΑ στις συνθήκες ακραίας πόλωσης και δεν θα είχε στραμμένους τους οφθαλμούς και τα ώτα της μόνο στη δεξιά της πτέρυγα.
Δεν θα είχε την αγωνία να «τακτοποιήσει» ενστόλους και δικαστικούς που θεωρεί ότι αποτελούν δικό της εκλογικό κοινό, αλλά θα δημιουργούσε τις προϋποθέσεις –μέσω των διαρθρωτικών αλλαγών- ούτως ώστε να ωφεληθούν μεγαλύτερα και πολύπαθα τμήματα του πληθυσμού.
Δεν θα έθετε την πολιτική σκοπιμότητα επάνω από την λογική κα τον πολιτικό ορθολογισμό.
Έχω την άποψη ότι οι 46 βουλευτές (ΔΗΜΑΡ – ΑΝΕΛ κι ανεξάρτητοι), δεν θα πειθαρχήσουν ούτε στις γραμμές του Κουβέλη, ούτε σ’ αυτές του Καμμένου.
Αναρωτιέμαι για ποιον λόγο οι βουλευτές της ΔΗΜΑΡ να συνταχθούν με τον Κουβέλη, στον οποίο οι ίδιοι καταλογίζουν την εξαφάνιση του κόμματός τους;
Αναρωτιέμαι για ποιον λόγο οι 11 βουλευτές των ΑΝΕΛ ν’ ακολουθήσουν τον πρόεδρό τους στην προδιαγραμμένη κομματική καταστροφή (οι δημοσκοπήσεις καταδεικνύουν οριακή την είσοδο στη νέα Βουλή), ειδικά μετά το πρόσφατο σφιχταγκάλιασμα με τον ΣΥΡΙΖΑ;
Αναρωτιέμαι για ποιον λόγο οι περισσότεροι ανεξάρτητοι να συνταχθούν με τις δυνάμεις της πολιτικής αποσύνθεσης, όταν είναι σαφές ότι ακόμη κι η επανεκλογή τους καθίσταται άκρως προβληματική αν όχι αδύνατη;
Συνεπώς, είναι σχεδόν βέβαιο ότι οι περισσότεροι εξ αυτών δεν έχουν πάρει αποφάσεις. Θα τις πάρουν αναλόγως των συνθηκών που θα έχουν διαμορφωθεί τον Φεβρουάριο.
Γι’ αυτό ο Σκουρλετισμός κι ο Αυριανισμός τους εκφοβίζουν πετώντας λάσπη.
Από την άλλη πλευρά, οφείλουμε να σταθούμε στις συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί στο διεθνές περιβάλλον στο οποίο εμείς δεν στεκόμαστε πολύ, αναλισκόμενοι με τους…κουμπαράδες, τους «εφιάλτες» ή την λάμψη της κυρίας Κλούνεϊ.
Η Ευρώπη λοιπόν, είναι σαφές ότι κλυδωνίζεται πάλι και ξαναμπαίνει σε συνθήκες μεγάλης ύφεσης.
Η Γαλλία και η Ιταλία υστερώντας στους δημοσιονομικούς τους στόχους, συγκρούονται με τη Γερμανία, τα χρηματιστήρια καταρρέουν κι οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης έφτασαν στο σημείο να υποβαθμίσουν ακόμη και την πανίσχυρη Φιλανδία, από την οποία αφαίρεσαν το περήφανο για την οικονομία της τριπλό «Α» που είχαν τα κρατικά της ομόλογα.
Η Ρωσία, μόλις χθες, δεν κατάφερε να δανειστεί από τις αγορές επειδή τα επιτόκια που της ζητούσαν υπερέβαιναν το…10%.
Σε ότι αφορά εμάς, μόνο και μόνο από την διαφαινόμενη πολιτική αστάθεια αλλά και από την πρόθεσή μας να βγούμε από την «ασφάλεια» του Μνημονίου, τα ελληνικά spreads ξεπέρασαν το απαγορευτικό 7%.
Το δε ελληνικό χρηματιστήριο γκρεμίστηκε αφού διεθνή funds που είχαν επενδύσει σ’ αυτό, απέσυραν περισσότερα από 6 δισεκατομμύρια ευρώ.
Και δεν είναι μόνο αυτά.
Στην ανατολική γειτονιά μας συντελούνται τεράστιες γεωπολιτικές ανακατατάξεις, ενώ ακόμη και στα Βαλκάνια οι σπίθες της αναταραχής έχουν αρχίσει και φουντώνουν.
Πού πάμε λοιπόν μ’ αυτές τις συνθήκες κι αυτά τα δεδομένα;
Για ποιες εκλογές μπορούν να μιλάνε οι εγκέφαλοι του ΣΥΡΙΖΑ;
Για ποια έξοδο στις αγορές κι αποδέσμευση από το ΔΝΤ και το Μνημόνιο μιλάνε οι αντίστοιχοι της Νέας Δημοκρατίας;
Ο κόσμος καίγεται και το αιδοίο χτενίζεται, έλεγε ο λαός μας τις εποχές που ήταν σοφός.
Με ποιες συνθήκες, λοιπόν και με ποια δεδομένα να πάμε σ’ εκλογές ή να φύγουμε από το ΔΝΤ;
Με φραστικές κορώνες και πομφόλυγες;
Δεν βλέπει κανένας τις αντιδράσεις από τα γεράκια των αγορών, για να παραδειγματιστεί και ν’ αφήσει στην άκρη τις ηρωικές μανιέρες της δήθεν επανάστασής μας;
Δεν αναρωτιέται κανένας ότι αν οι αγορές αντιδρούν με τον τρόπο που αντέδρασαν από μια επίσκεψη του Χαρδούβελη στη Λαγκάρντ, τι θα συμβεί αν δουν τον Τσίπρα στο Ζάππειο να κηρύσσει την «επανάσταση»;
Δεν βλέπει κανένας ότι ο όποιος πολιτικός ανταγωνισμός που εξαντλείται σε κοκορομαχίες και μικροκομματικές μάχες, το μόνο που καταφέρνει είναι πριονίζει το κλαδί που καθόμαστε;
Δεν ξέρω τι λέτε εσείς, αλλά εκτιμώ ότι με τα δεδομένα που έχουμε αυτή τη στιγμή, δεν είναι διόλου απίθανο να βρεθούν οι 180 και ν’ αποφύγουμε τις περιπέτειες.
Πολύ περισσότερο τώρα που η… θάλασσα στην Ευρώπη, στη γειτονιά μας και παγκοσμίως αρχίζει και φουσκώνει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου