Ο δρόμος της Νέας Δημοκρατίας κι η φυσιογνωμία της

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Οι πολιτικές εξελίξεις κι οι –όποιες- διαπραγματεύσεις της νέας κυβέρνησης με τους δανειστές, έβαλαν στην άκρη τις επί του φωτός του ηλίου διεργασίες για την αλλαγή ηγεσίας στη Νέα Δημοκρατία. Οι υπό το φως του ηλίου συνεχίζονται με μορφή διαβουλεύσεων, γευμάτων κι επιχειρήσεων προσέλκυσης ακροατηρίου.

Εκτιμώ με λάθος τρόπο.

Δεν αρκεί η επιλογή – εκλογή νέου προσώπου ως προέδρου της.

Χρειάζονται θεμελιώδεις αλλαγές στη

φυσιογνωμία της.

Η ήττα της Νέας Δημοκρατίας υπήρξε συντριπτική.

Όπως κι η απώλεια της ταυτότητά της τα τελευταία πέντε χρόνια.

Τονίζω και πάλι ότι οι όποιες εξελίξεις δεν πρέπει να σταματήσουν στην επιλογή –εκλογή διαδόχου του Αντώνη Σαμαρά.

Δεν επιλύεται το πρόβλημα με την αλλαγή ενός προσώπου.

Το ζητούμενο είναι η αλλαγή του φθαρμένου ρούχου, η «φυσιογνωμία» του κόμματος, που απομακρύνθηκε επικίνδυνα από τη Μεσαία τάξη και ταυτίστηκε με δυνάμεις του λαϊκισμού και του λαϊκίστικου ριζοσπατισμού, των θεωριών συνωμοσίας και της συντήρησης του πελατειακού κράτους.

Δεν αρκεί πλέον η θέση ότι η Νέα Δημοκρατία είναι το κόμμα που εδραίωσε τη Δημοκρατία στη χώρα, ούτε ότι την τοποθέτησε στην ακμάζουσα Δύση, ούτε καν ότι αποτελεί την υπεύθυνη πολιτική δύναμη του τόπου.

Αυτά αποτελούν ήδη αυτονόητες παραδοχές και συνέβησαν πριν σαράντα χρόνια.

Τώρα, το πολιτικό αφήγημα οφείλει να είναι σύγχρονο και συμφώνως με τις περιστάσεις των καιρών.

Δεν μπορεί, επί παραδείγματι ένα σύγχρονο Δυτικό κόμμα που αυτοπροσδιορίζεται ως φιλελεύθερο, να μη περιλαμβάνει στις τάξεις του φιλελεύθερους και να έχει μονίμως τους οφθαλμούς και τα ώτα του στην προστασία του πελατειακού συστήματος και του κρατισμού.

Δεν μπορεί ένα φιλελεύθερο κόμμα ν’ ασκεί πολιτική με τους οφθαλμούς στραμμένους στο ράσο και στην άκρατη συντήρηση.

Δεν μπορεί ένα φιλελεύθερο κόμμα να συνεχίζει να τάσσεται υπέρ της φορολογίας που σκοπό έχει την συντήρηση πεπαλαιωμένων κρατικών δομών.

Δεν μπορεί ένα σύγχρονο φιλελεύθερο κόμμα να πατά με το ένα πόδι στη βάρκα της παραδοσιακής Ανατολής (ως προς τις δομές στο κράτος και τις συντεχνίες) και με το άλλο  στη βάρκα της εκσυγχρονισμένης Δύσης.

Δεν μπορεί καν να ευελπιστεί ότι θα επαναπατρίσει τους ψηφοφόρους της Λαϊκής Δεξιάς που άνοιξαν πανιά για μορφώματα που δημιουργήθηκαν Δεξιά της.

Δεν μπορεί να συνεχίζει να είναι πληκτική προσφέροντας αφειδώς πολιτική υπνηλία.

Ούτε να είναι εσαεί προσηλωμένη στη γραφειοκρατική παχυσαρκία της.

Ούτε καν να προασπίζεται ασμένως τον επαγγελματισμό της ελληνοπρέπειας και τους αναχρονισμούς του βαθέως συντηρητισμού.

Δεν μπορεί η Νέα Δημοκρατία να εξακολουθεί να είναι χώρος πολιτικών μετριοτήτων.

Το βλέμμα της οφείλει να είναι στραμμένο στην διαμορφωμένη παγκοσμίως κατάσταση και στη δημιουργία ελκυστικής φορεσιάς.

Το πρόβλημα είναι πλέον ότι η «Αστική τάξη» δεν αποτελεί την πολυπληθή ομάδα που ήταν στο παρελθόν κι αυτό δεν το έχουν συνειδητοποιήσει στη Νέα Δημοκρατία.

Η δε Μεσαία –μετριοπαθής τάξη, όπως φάνηκε κι από τ’ αποτελέσματα των εκλογών, είτε στράφηκε προς το Ποτάμι, είτε ακόμη ακόμη και προς τον ΣΥΡΙΖΑ, ευελπιστώντας στη ρεαλιστική στροφή του.

Συνεπώς, η νέα Νέα Δημοκρατία, οφείλει να καταθέσει διακριτές διαφορές.

Με θέσεις κι απόψεις που θ’ απέχουν από τη βαθειά συντήρηση και θα στοχεύσουν τη σύνθεση της νέας κοινωνίας.

Της κοινωνίας της πληροφορίας, της αξιοπιστίας, της αξιοκρατίας, του καθαρού λόγου.

Μ’ έναν πρόεδρο που δεν θα είναι ο αγαπημένος αρχηγός του οποίου ο λόγος θα είναι «νόμος», αλλά θα λειτουργεί συνθετικά και με συνεχή διανοητική εγρήγορση.

Η πλαστική σημαία, η εσωστρέφεια, το αποφασίζουμε και διατάσσουμε του εκάστοτε προέδρου κι η προάσπιση δήθεν κεκτημένων, δεν έχουν πλέον θέση στο νέο πολιτικό σκηνικό κι ανήκουν στο βαθύ παρελθόν.

Ούτε βουλευτές χρειάζονται, στη λογική του ότι πει ο αρχηγός.

Αυτά ανήκουν στις περιόδους της θεωρίας της στάνης, που πέρασε κι αυτή.

Η Νέα Δημοκρατία που δημιούργησε κάποτε ο Ευάγγελος Αβέρωφ κατ’ εικόνα και ομοίωση του ΠαΣοΚ τέλειωσε τον ρόλο της.

Το φαινόμενο της σταυροδοσίας βουλευτών,  συμφώνως με τις επιταγές του προέδρου και της ηγετικής του ομάδας, είναι βέβαιο ότι παρουσιάστηκε για τελευταία φορά στις πρόσφατες εκλογές.

Με δεδομένο δε ότι θα είναι λυσσώδης η επίθεση που θα δεχθεί στο προσεχές μέλλον από τον ΣΥΡΙΖΑ και το μόρφωμα που συγκυβερνούν, η Νέα Δημοκρατία οφείλει να ξαναγίνει τι λαμπερό ευρωπαϊκό κι εξωστρεφές φιλελεύθερο κόμμα, που θα καταθέσει υπεύθυνο λόγο, ρεαλιστικό κι απομακρυσμένο από συντηρητικά βαρίδια της κοινωνίας.

Διαφορετικά, το μέλλον δεν θα είναι μαζί της γενναίο, παρά τα όσα προσέφερε στον τόπο στο παρελθόν, αναφορικά κυρίως με τις μεγάλες εθνικές επιλογές.

Ξαναλέω, ότι δεν αρκεί η αλλαγή ηγεσίας.

Η συζήτηση οφείλει ν’ ανοίξει από τη φυσιογνωμία του κόμματος.

Κάτι που δεν είναι διόλου ορατό.