Μεταξύ μας με καφέ και με τσιγάρο (Νο 13)

Το εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost

δια χειρός Πέμυς Γκανά

Οι αναμνήσεις...

Μασά αργά τσίχλα.

Μιλά με την αθωότητα των τεσσάρων χρόνων της.

Τραβώντας με επιτηδευμένο όμως νάζι, την τελευταία συλλαβή κάθε λέξης.

Όμορφα γυαλιστερά μακριά μαλλιά και μπλε σκούρα μάτια.

Τζιν φούστα, φούξια καλσόν και φούξια κοκαλάκια.

Κρατά στο δεξί της χέρι ένα μικρό τσαντάκι.

-Σ αρέσει; είναι Hello Kitty... είναι το αγαπημένο μου και

το παίρνω μαζί μου πάντα!

Κουνά καταφατικά το κεφάλι της, δίνοντας στόμφο στην δήλωση της...

Απότομα σηκώνεται.

Το κρεμά χιαστί πάνω της και στροβιλίζεται σαν μπαλαρίνα.

Με τα χέρια ψηλά.

Της χαμογελώ.

Γυρνώ χρόνια πολλά πίσω.

Στα ξαφνικά, δίχως προειδοποίηση.

Ένα άλλο κορίτσι, με μικροσκοπικά μυωπικά γυαλιά και πρόσωπο γεμάτο φακίδες ξεπετάγεται από μια χαραμάδα του μυαλού.

Κρατά ένα μικρό καλάθι μπαμπού.

Μικρογραφία των καλαθιών των πικ νικ.

Χωρά μέσα σχεδόν τα πάντα...

Μια κολόνια παιδική-που χρόνια πασχίζω να θυμηθώ την μυρωδιά της- ένα κουτάκι καραμέλες, λίγα υγρά διαφημιστικά μαντηλάκια, ένα δυο αγαπημένα, μα σπασμένα, βραχιολάκια κι ένα μικροσκοπικό ροζ μπλοκάκι. Με το ίδιο του μολύβι, προσεκτικά στερεωμένο στα πλάγια...

Γελά χαρούμενη περιτριγυρισμένη από μικρά παιδιά.

Μακριές κοτσίδες και πολύχρωμα σορτς.

Καλοκαίρι, θαλασσινή αύρα, αρμύρα.

Μυρωδιά ποπ κορν...

Η Τόνια εξακολουθεί να μου μιλά, μου δείχνει τα πράγματα της, την βλέπω σαν σε όνειρο.

Δεν την ακούω όμως.

Βλέπω διαρκώς μπρος μου κολάζ ξεφτισμένων εικόνων.

Και οι αναμνήσεις με τυλίγουν.

Αρώματα, χρώματα και εικόνες γίνονται ένα...

Ο κόμπος στο λαιμό νοσταλγικός, με καίει...

Γέλια, τρανταχτά παιδικά αντηχούν.

Γιασεμί και αγιόκλημα σε θερινό κινηματογράφο. 

Πορτοκαλάδες και γρανίτες φράουλα.

Το καλάθι στηρίζεται στα γόνατα.

Παλάμες ιδρωμένες.

Συντροφιά πολύτιμη χρόνων ολόκληρων...

Και έπειτα χειμώνες και βροχές.

Σκουφιά και κασκόλ.

Χέρια που παγώνουν από το κρύο, μα πεισματικά αρνούνται τα γάντια, μη και γλιστρήσει από τα χέρια το πολύτιμο μπαμπού καλάθι.

Καθαρή Δευτέρα και στέκεται καμαρωτό στο γρασίδι, δίπλα στο αετό που μόλις έπεσε.

Μια αντανάκλαση ήλιου το φωτίζει.

Στο περιεχόμενο του στριμωχτά παίρνει την θέση της και Πολυάννα... με το παιχνίδι της χαράς...

Και η Πολυάννα μεγαλώνει...

Το μπαμπού καλάθι χαρίζεται.

Ξεχνιέται.

Μόνο που και που μια απροσδιόριστη στιγμιαία μελαγχολία και μια φευγαλέα ανάμνηση μιας παιδικής κολόνιας.

Και χάνεται και πάλι.

Η Πολυάννα σπουδάζει.

Η Πολυάννα δουλεύει.

Η Πολυάννα παντρεύεται.

Η Πολυάννα μαμά.

Δεν θυμάμαι το καλάθι καλά.

Ξεθωριάζει απ τα χρόνια.

Ξεχασμένο χρόνια.

-Είχες Hello Kitty, Πέμυ; με ρωτά η Τόνια..

-Όχι...είχα ένα μικρό καλάθι...

Η μικρή με κοιτά απορημένη..

-Τσάντα;

-Όχι, καλάθι μικρό από μπαμπού.

Κουνά τους ώμους της και ξεκαρδίζεται στα γέλια.

-Αστεία είσαι!!!

Της δίνω ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο και φεύγω τρέχοντας.

Στο πατάρι κάτω από ρούχα παλιά βρίσκεται το κουτί των αναμνήσεων.

Τα πάντα ανακατεύονται μπρος την αγωνία της ανάκτησης της παλιάς θύμησης.

Όλα σκορπίζονται στο πάτωμα.

Περήφανη τραβώ το κουτί.

Παιδικά δαχτυλίδια, κολιέ από πλαστικές φανταχτερές πέτρες, χαρτιά και αναμνηστικά, στιχάκια και μικρές αδέξιες ιστορίες, με μελό τέλος...

Εισιτήρια από συναυλίες, αποκόμματα από εφημερίδες.

Φωτογραφίες.

Ξεχωρίζω μια.

Ασπρόμαυρη.

Μικρή είμαι ακόμη, τόση δα.

Κρατώ το καλαθάκι μου.

Σφιχτά.

Καμαρωτή.

Πίσω μου ο Λευκός Πύργος...

Παλιό ταξίδι στην συμπρωτεύουσα.

Και ο ουρανός γεμάτος πολύχρωμους αετούς.

Όλα πλημμυρίζουν φως, ζεστασιά και αγάπη.

Αναμνήσεις τυλίγουν τον χώρο.

Νοσταλγία με περιβάλλει.

Και γελώ.

Επιτέλους, θυμήθηκα την μυρωδιά της κολόνιας...

Άρωμα λεμόνι...

Καλημέρες...